Προσπερνώντας τα γοτθικά τόξα της εκκλησίας Σάντα Μαρία ντελ Μαρ, κατευθυνόμαστε στην οδό Μοντκάδα με τα παλιά τάπας μπαρ και το Mουσείο Πικάσο. Ηχοι γιορτής δραπετεύουν από μια μισάνοιχτη πόρτα. Τρυπώνουμε στο περιτοιχισμένο αίθριο ενός παλατιού. Ο σερβιτόρος μάς προσφέρει σαμπάνια Torres και μας δείχνει τη δόνα Εσμεράλντα, μια κυρία που εκείνη την ημέρα έκλεινε έναν αιώνα ζωής. Στο πάλκο μια drag queen με λευκή περούκα και μαύρο αμπιγέ φόρεμα τραγουδάει γνωστά τζαζ κομμάτια. Ατμόσφαιρα αλμοδοβαρική.
Με κάτι τέτοια η Βαρκελώνη σε κάνει να νιώθεις ότι εδώ γεννιούνται όλα, όσο μεγάλο και αν είναι το αστικό κέντρο από το οποίο προέρχεσαι. Δεν είναι τυχαίο που ο Γκαουντί, ο Νταλί και ο Πικάσο αναδείχτηκαν σε αυτή την πόλη. Και έτσι κάπως ξεκινάει η περιήγησή μας στην πόλη που μοιάζει με ατελείωτο πάρτι.
Μεσογειακό αεράκι μάς οδηγεί στην ξύλινη ράμπα του λιμανιού με τα σκαμπανεβάσματα. Μαρίνες, αλσύλλια, εμπορικά κέντρα, εστιατόρια, ένα φουτουριστικό ενυδρείο και ένα τελεφερίκ που ανεβάζει τον κόσμο στον καταπράσινο λόφο του Μοντζουίκ. Εκεί βρίσκονται το Πόμπλε Εσπανιόλ, ένα πάρκο με παραδοσιακές κατοικίες, και το Ιδρυμα Μιρό που φιλοξενεί έργα του ζωγράφου Χουάν Μιρό.
Η Μπαρτσελονέτα ήταν μια γραφική συνοικία ψαράδων και καραβομαραγκών στη βορειοανατολική πλευρά του λιμανιού. Στη χρυσαφένια της αμμουδιά, κολυμβητές και φανατικοί του μπιτς βόλεϊ διασταυρώνονται με τουρίστες, ποδηλάτες και καφενόβιους. Από τον ανδριάντα του Κολόμβου ξεκινά η Ράμπλα, ο πεζόδρομος-θρύλος που ενώνει το λιμάνι με την πλάθα Καταλούνια. Πλανόδιοι μουσικοί, χορευτές και σαλτιμπάγκοι, ανθρώπινα αγάλματα με έντονο μακιγιάζ, χειροτέχνες και κομμωτές ζουν από αυτόν τον δρόμο.
Οι Βαρκελωνέζοι ήταν οι πρώτοι Ευρωπαίοι που ύμνησαν τους περιπλανώμενους καλλιτέχνες ρίχνοντας απλόχερα τα ψιλά τους σε αναποδογυρισμένα καπέλα. Επακόλουθο αυτής της στάσης ήταν να γεμίσει η πόλη δημιουργούς απ’ όλες τις φυλές της γης, που βγάζουν ένα αξιοπρεπέστατο μεροκάματο και βιοπορίζονται μόνο από την τέχνη τους.
{{{ map }}}
Την ώρα της μεσημεριανής σιέστας, οι πλατείες είναι κατάμεστες. Στο γκαζόν της πλάθα Καταλούνια ορισμένοι ανοίγουν ταπεράκια με παέγιας και ξετυλίγουν μποκαντίλιος (σάντουιτς με ντομάτα, αλλαντικά και ελαιόλαδο). Κοντά στη Ράμπλας βρίσκεται η ιστορική πλάθα Ρεάλ, χτισμένη στη θέση ενός παλιού γυναικείου αββαείου. Χανόμαστε στη δαιδαλώδη Μπάριο Γκότικο, την παλιά γοτθική πόλη με τα μεσαιωνικά σπίτια, τα αμέτρητα τάπας μπαρ και τα πρωτότυπα καταστήματα ένδυσης και υπόδησης.
Στην άλλη πλευρά της Ράμπλα, η παλιά κινεζική συνοικία Μπάριο Τσίνο μετονομάστηκε σε Ραβάλ. Πολλά ετοιμόρροπα κτίρια κατεδαφίστηκαν για να δώσουν τη θέση τους σε ελεύθερους κοινόχρηστους χώρους. Απωανατολίτες, Αραβες και Κουβανοί συνεχίζουν να μένουν εδώ, χαρίζοντας στη γειτονιά μοσχοβολιές από τα μπαχαρικά που βάζουν στα φαγητά τους. Στο Μπάριο Τσίνο βρίσκεται και το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης (CCCB). Πρόκειται για δύο υπερσύγχρονα κτίρια του αρχιτεκτονικού ντουέτου Πινιόν – Βιαπλάνα και του Ρίτσαρντ Ρότζερς, στα οποία παρουσιάζονται οι τελευταίες εικαστικές τάσεις. Στον περιβάλλοντα χώρο συχνάζουν παρέες όλων των ηλικιών και διοργανώνονται παραστάσεις και φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής όπως το Σόναρ, που γίνεται κάθε Ιούνιο.
Η Βαρκελώνη τελικά συνδυάζει τα προτερήματα της Αθήνας με αυτά του Παρισιού, αποφεύγοντας τα μειονεκτήματα και των δύο. Εχει δηλαδή τον καιρό της Αθήνας χωρίς το κυκλοφοριακό χάος. Από την άλλη, δεν έχει το αχανές μέγεθος της γαλλικής πρωτεύουσας, ενώ διατηρεί άθικτα στοιχεία που της προσδίδουν την αίγλη του μπαρόκ και της μπελ επόκ.
Με ένα πέρασμα από την αινιγματική Σαγράδα Φαμίλια, την εκκλησία-σύμβολο του μοντερνισμού, και τα άλλα δύο ξακουστά κτίρια του Γκαουντί, την Κάσα Μπατλό και την Πεδρέρα, αποχαιρετούμε την πρωτεύουσα της Καταλονίας νιώθοντας ότι ένα κομμάτι από την καρδιά μας της ανήκει.
ΠΟΥ ΝΑ ΜΕΙΝΕΤΕ
Casa Camper (Carrer Elisabets 11, τηλ. 0034 93 3426280). Το ξενοδοχείο της γνωστής μάρκας παπουτσιών είναι ιδανικό για ξεκούραση αλλά και για εργασία. Μινιμαλιστικό ντιζάιν με έντονα χρώματα, βραζιλιάνικες αιώρες, εσωτερικό κήπο και ένα ψυγείο γεμάτο με υγιεινά σνακ, χωρίς χρέωση. Hotel Espana (San Pau 9-11, τηλ. 0034 93 3181758). Στην καρδιά της Ράμπλα, το κτίριο-σύμβολο του καταλανικού μοντερνισμού σχεδιάστηκε το 1902 και ανακαινίστηκε πρόσφατα. Hotel Arts (Carrer de la Marina, 19-21, τηλ. 0034 93 2211000). Περισσότερα από 1.000 εικαστικά δημιουργούν την αίσθηση ότι βρίσκεστε σε μουσείο μοντέρνας τέχνης και όχι στο πεντάστερο ξενοδοχείο των 44 ορόφων με το roof spa και τους βραβευμένους σεφ.
ΠΟΥ (ΚΑΙ ΤΙ) ΝΑ ΦΑΤΕ
Μποκαντίλιος με ολόφρεσκα υλικά θα φάτε στις κεντρικές αγορές Μποκερία και Σάντα Καταλίνα. Η τελευταία, μάλιστα, ανακαινίστηκε πρόσφατα. Los Caracoles (Escudellers 14, τηλ. 0034 93 3012041). Από το 1835 στην καρδιά του Μπάριο Γκότικο. Κρεμαστά χοιρομέρια (χαμόν) των Πυρηναίων κρέμονται ως διακοσμητικά από την οροφή. Jai-Ca (Ginebra 13, τηλ. 0034 93 268 32 65). Κλασική μπάρα και μεγάλη ποικιλία από τάπας στην οδοντογλυφίδα. Golfo de Viskaia (Calle Vidrerνa 12, τηλ. 0034 93 3192431). Ονομαστό βασκικό στέκι με σπεσιαλιτέ τον μπακαλιάρο.
ΠΟΥ ΝΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΕΤΕ
Mariachi (Codols 14, Plaza Real). Είναι το μαγαζί του Mανού Τσάου, στο οποίο τζαμάρει και ο ίδιος όταν δεν απουσιάζει σε τουρνέ. Ζητήστε από τον μπάρμαν hydro-meil, ένα δυνατό αλκοολούχο παρόμοιο με το δικό μας ρακόμελο. El Cangrejo (Montserrat 9, Barceloneta). Η αποθέωση του κιτς στην ισπανική εκδοχή του σκυλάδικου. Παλιά λαϊκά σουξέ ερμηνευμένα από λαμπερές drag queens, θεατρικοί αυτοσχεδιασμοί επί σκηνής και dgs sets ως τις 2.00 τα ξημερώματα. Berimbau (Paseo del Borne 17, Santa Maria del Mar). Το παλαιότερο βραζιλιάνικο μπαρ της χώρας. Σερβίρει μοχίτο και καϊπιρίνια. Στις κορνίζες τσιτάτα του Επίκουρου. Sala Apolo (Nou de la Rambla 111-113). Live σκηνή και χορευτική πίστα. Από εδώ περνούν τα σημαντικότερα διεθνή ονόματα της τζαζ, της ροκ και της έθνικ μουσικής. Espai Barroc (Carrer de Montcada 20, La Ribera). Στο ισόγειο ενός παλατιού του 15ου αιώνα δοκιμάστε παλαιωμένο σέρι Χερέθ και παρακολουθήστε στο ημίφως των κηροπηγίων μια οπερέτα ή ένα κονσέρτο εγχόρδων. Cafe de l’ Opera (La Rambla 74). Λειτουργεί από το 1929 (δεν έκλεισε ούτε κατά τον ισπανικό εμφύλιο) και φημίζεται για τη νεοκλασική φινέτσα του και το άρωμα των καφέδων του.
