Κι εγώ θα ήθελα να μην είναι χτισμένη η Διονυσίου Αρεοπαγίτου κάτω από την Ακρόπολη, αλλά τότε το ελληνικό κράτος δεν είχε χρήματα για απαλλοτριώσεις και ο στρατηγός Μακρυγιάννης, ιδιοκτήτης μεγάλων εκτάσεων στην περιοχή, δεν παραχωρούσε ούτε μέτρο γης άνευ αποζημιώσεως. Και από την άλλη πλευρά, αν είχε επικρατήσει το σχέδιο των Κλεάνθη και Σάουμπερτ στα σημερινά Αναφιώτικα, τότε που ήταν μόνο καλύβες και όχι διατηρητέα, θα υπήρχε τώρα ένας μοναδικός αρχαιολογικός χώρος. Το ίδιο μπορώ να πω για το Θησείο και το Μοναστηράκι, όπου το τρένο διασχίζει την Αρχαία Αγορά της Αθήνας προσφέροντας μεν στους επιβάτες εξαιρετική θέα, επιφυλάσσοντας δε στα αρχαία κάκιστη μεταχείριση. Φυσικά το κράτος έχει υποχρέωση να επανεξετάζει τα σφάλματα που έχουν γίνει και δουλειά των αρχαιολόγων είναι να υπερασπίζονται την πολιτιστική κληρονομιά.
Αλλά από εκεί ως τις ανεδαφικές και ουτοπιστικές κορόνες των τελευταίων ημερών «να φύγει το τρένο εδώ και τώρα» η απόσταση είναι τεράστια. Νεόκοποι αρχαιόφιλοι με κοινωνικές παρωπίδες και αρχαιολόγοι- ορισμένοι- που αδυνατούν να αντιληφθούν τις σημερινές συνθήκες δημιουργούν μια κατάσταση εξωπραγματική.
Ειδικά οι τελευταίοι, προκαλώντας αρνητικές εντυπώσεις και προξενώντας την απέχθεια των πολιτών για τα αρχαία, εκεί που θα έπρεπε να τους έχουν συμμάχους. Κατεβείτε από τα σύννεφα!
