Από τα χέρια μία ελληνίδας σχεδιάστηκαν τα εφετινά βραβεία του Σουηδικού Ινστιτούτου Ντιζάιν του Ούμεο, το οποίο συγκαταλέγεται στα καλύτερα του πλανήτη στο αντικείμενό του. Η 29χρονη αρχιτέκτων από τη Θεσσαλονίκη, κυρία Ρόη Πουλιάδου, η οποία ολοκληρώνει το μεταπτυχιακό της στο Ντιζάιν στο εν λόγω Ινστιτούτο, έγινε το πρόσωπο της ημέρας στον απομακρυσμένο Σουηδικό Βορρά, καθώς σχεδίασε και δημιούργησε τα βραβεία της φημισμένης σχολής.
Η κυρία Πουλιάδου φοίτησε στο δημόσιο σχολείο, σπούδασε αρχιτεκτονική στην Ξάνθη, εργάστηκε για λίγο καιρό στην Αθήνα, όμως επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, όπου, ωστόσο, δεν κατάφερε να βρει δουλειά. Έτσι, αποφάσισε να μετεκπαιδευτεί στο Design σε μία από τις καλύτερες σχολές στο είδος της.
Η επιτυχία ήρθε μέσα από την σύνθεση
Η ελληνίδα αρχιτέκτων – από κοινού με την Κινέζα συμφοιτήτριά της, Τζινγκ Γιάο – επελέγησαν για τον σχεδιασμό των βραβείων με κριτήριο το πορτφόλιό τους. Όπως σημειώνει, το Ινστιτούτο δίνει μεγάλη σημασία στην προβολή της συλλογικής προσπάθειας που γίνεται εκεί. «Με όλη την διαδικασία κατάφερα να αποκτήσω εμπειρία, συνεργαζόμενη με κάποιον που έρχεται από την Ανατολή, δηλαδή από ένα διαφορετικό πολιτισμικό υπόβαθρο. Αυτό έδωσε τελικά και μία ενδιαφέρουσα μίξη στο τελικό αποτέλεσμα» σημειώνει, αναφερόμενη στην ελληνοκινεζική σύμπραξη!
Η όλη διαδικασία ήταν ιδιαίτερη χρήσιμη για την κυρία Πουλιάδου, καθώς ήρθε σε συνεργασία με τοπικές επιχειρήσεις, ειδικούς και σχεδιαστές που ασχολούνται με το γυαλί – το βασικό υλικό για τα βραβεία που δημιούργησε. «Είχε ιδιαίτερη σημασία να φτιάξουμε κάτι με «τοπική συνταγή», διότι όλα έχουν σχέση με το Ούμεο. Βέβαια, είχαμε και την καθοδήγηση του καθηγητή μας. Έτσι, φέραμε εις πέρας αυτό το πρότζεκτ και έμειναν όλοι ευχαριστημένοι» σημειώνει.
Το όλο εγχείρημα διήρκησε περί τους δυόμισι μήνες και για την δημιουργία των βραβείων χρησιμοποιήθηκε γυαλί και ξύλο οξιάς. «Μας έκαναν πολύ μεγάλη τιμή που παρουσιάσαμε το βραβείο επί σκηνής, ενώ είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε μερικές από τις πλέον σημαντικές προσωπικότητες της περιοχής, αλλά και της Σουηδίας γενικότερα. Στην Ελλάδα δεν δίνονται τέτοιες ευκαιρίες» σχολιάζει η κυρία Πουλιάδου.
Σπουδάζοντας στην άλλη άκρη της Ευρώπης!
«Εδώ στο Ούμεο,
σου δίνονται πολλές ευκαιρίες και η σχολή είναι ιδιαίτερα ανταγωνιστική, κυρίως λόγω της δικτύωσης της με επιχειρήσεις από τη Σουηδία και το εξωτερικό» σημειώνει η κυρία Πουλιάδου. «Το Ινστιτούτο συγκαταλέγεται στα καλύτερα του κόσμου και αποτελεί μεγάλη ειρωνεία ότι διαθέτει έντονο διεθνή χαρακτήρα, ο οποίος όμως θα αλλάξει με την εισαγωγή διδάκτρων για τους ξένους φοιτητές» σημειώνει.
Είναι ενδεικτικό ότι η σχολή λαμβάνει κάθε χρόνο περισσότερες από 300 αιτήσεις από 40 χώρες και τελικώς αποδέχεται λιγότερο από το ένα έκτο των αιτούντων. Μάλιστα, το σύνολο των πρότζεκτ πραγματοποιούνται σε συνεργασία με την τοπική κοινότητα και την βιομηχανία, σε επιχειρήσεις όπως η Volvo, η Toyota and η Sony Ericsson.
«Τα εργαστήρια είναι καταπληκτικά και πλήρως εξοπλισμένα.
Επίσης,, υπάρχει σεβασμός απέναντι στον φοιτητή, αλλά και εμπιστοσύνη και υπευθυνότητα εκ μέρους των σπουδαστών. Το Ινστιτούτο είναι στο τέλος του… κόσμου, σε μία μικρή πόλη. Δεν έφεραν τυχαία εδώ τη σχολή. Όποιος βρίσκεται στο Ούμεο είναι αποκομμένος από τα πάντα. Το πανεπιστήμιο είναι μεγάλο, με περίπου 40.000 φοιτητές, αλλά είναι στο πουθενά. Όλοι κοιτάζουν τις σπουδές τους. Στα εργαστήρια έχουμε κουζίνα (!), και μαγειρεύουμε εκεί» λέει.
Τέσσερις ώρες ηλιοφάνειας την ημέρα!
Όπως εξηγεί, η ζωή στη Σουηδία είναι μάλλον σουρρεαλιστική. Αυτές τις ημέρες η θερμοκρασία είναι προκλητικά χαμηλή (-25 βαθμούς!), ενώ το πρόγραμμά της αποτελείται κυρίως από …σπαρτιατική εργασία. «Όταν επιστρέφεις στις τέσσερις τα ξημερώματα, περπατώντας για 40 λεπτά μέσα στο ψύχος, έχεις πολύ χρόνο να σκεφθείς. Σε αυτές τις διαδρομές άνοιξαν τα μάτια μου, διότι κατάλαβα την σχέση που έχει ο κόσμος με την φύση και τη σημασία της εγγύτητας με αυτήν. Στη Σουηδία πραγματικά διαπιστώνεις έναν εναλλακτικό τρόπος ζωής, ο οποίος εστιάζει περισσότερο στο συλλογικό παρά στο ατομικό» συμπληρώνει.
«Οι Σουηδοί είναι όπως τα αυγά.
Χρειάζονται πολύ προσοχή στην προσέγγιση, διότι έχουν σκληρό τσόφλι, όμως, εάν χτυπήσεις λίγο παραπάνω, μπορεί να σκάσουν και να χυθούν!» λέει. «Εάν δεν είσαι προσεκτικός, μπορεί να γίνουν χειρότεροι και από τους έλληνες!» διαπιστώνει.
Το ντιζάιν και το μέλλον
Η κυρία Πουλιάδου ήδη καταστρώνει τα μελλοντικά της σχέδια. «Θέλω να πάω είτε στην Κίνα είτε στην Αμερική. Η πρώτη έχει αναπτυχθεί ραγδαία, ενώ η δεύτερη διαθέτει καθιερωμένες επιχειρήσεις στον χώρο του ντιζάιν. Αν δουλέψω εκεί, θα έχω την ευκαιρία να συνεργαστώ με πολύ δυνατά μυαλά και να συγκροτήσω ένα ανταγωνιστικό πορτφόλιο. Αργότερα, ίσως επιστρέψω στην Ευρώπη» σημειώνει.
«Το Ντιζάιν πάντοτε με ενδιέφερε,
αλλά δεν έβρισκα τον τρόπο να εκφραστώ στην Ελλάδα. Ειδικά, στην Ξάνθη ήμασταν πολύ περιορισμένοι. Έτσι, ήθελα να δω τι γίνεται διεθνώς και η αλήθεια είναι ότι πάντοτε ήθελα να ζήσω στο εξωτερικό. Διότι πίστευα ότι στην Ελλάδα κάτι μας λείπει και ήθελα να το βρω έξω» διηγείται.
«Νομίζω ότι δυσκολευόμαστε λίγο να καταλάβουμε ή να χωνέψουμε ότι η αρχιτεκτονική είναι ένας τόσο μεγάλος κλάδος,
που εμπεριέχει το ντιζάιν, την μηχανική, τις μεγάλες κατασκευές, αλλά και την μικρή κλίμακα. Δεν υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ τους. Για να φτιάξεις κάτι, χρησιμοποιείς όλες τις γνώσεις που έχεις αποκομίσει, ώστε κάθε φορά να απαντάς στις απαιτήσεις του πελάτη» καταλήγει με ρεαλισμό η κυρία Πουλιάδου.
