«Ομολογώ ότι είχα άγχος. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι θα ερχόταν ένα κοριτσάκι ηλικίας 10 ετών από τη Σερβία να περάσει τις διακοπές μαζί μας. Το λεωφορείο έφτασε, τα παιδιά άρχισαν να κατεβαίνουν. Και τότε την είδα. Ενα σπιρτόζικο βλέμμα σε ένα θλιμμένο προσωπάκι. Από εκείνη τη στιγμή ήμουν σίγουρη ότι θα την αγαπούσα». Η κυρία Τούλα Μέξη θυμάται την πρώτη φορά που αντίκρισε τη 10χρονη Κατερίνα Στόντσεκ από τη Σερβία. Είχε μόλις πάρει την απόφαση να ενταχθεί στο πρόγραμμα του Ερυθρού Σταυρού, όπου συμμετείχαν ελληνικές οικογένειες που επιθυμούσαν να φιλοξενήσουν για τα Χριστούγεννα παιδιά που βίωσαν τις συνέπειες του πολέμου στη Σερβία. «Ενημερώθηκα για το πρόγραμμα εντελώς τυχαία και αμέσως υπέβαλα αίτηση. Εγώ και ο άντρας μου είχαμε την ανάγκη να μοιραστούμε τη θαλπωρή του σπιτιού μας, να δώσουμε χαρά σε ένα παιδί που είχε στερηθεί τόσα πολλά. Στόχος μας ήταν η προσφορά. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε όλα αυτά που εμείς θα κερδίζαμε, όλη την αγάπη που θα λαμβάναμε» προσθέτει.
Σήμερα Κυριακή, τρία χρόνια αργότερα, το «σκηνικό» επαναλαμβάνεται. Ενα λεωφορείο γεμάτο παιδιά θα σταματήσει και η κυρία Μέξη θα βρίσκεται εκεί από νωρίς, περιμένοντάς το με ανυπομονησία. Ομως πολλά έχουν αλλάξει τα τελευταία τρία χρόνια. Η Κατερίνα είναι πλέον δεκατριών ετών και μιλάει άπταιστα ελληνικά. Εχει περάσει όλες τις διακοπές την τελευταία τριετία _ Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι _ στην Ελλάδα και ονειρεύεται να τελειοποιήσει τα ελληνικά της και να έρθει να σπουδάσει στη χώρα μας. «Την πρώτη φορά που με ρώτησαν αν ήθελα να πάω στην Ελλάδα για τα Χριστούγεννα δεν δίστασα λεπτό. Είχα μεγάλη περιέργεια να… δω την Ακρόπολη, να γνωρίσω τη χώρα σας. Τώρα την έχω αγαπήσει, είναι σαν δεύτερη πατρίδα για μένα» λέει στο «Βήμα» η Κατερίνα, η οποία αυτή τη στιγμή ζει με μια ανάδοχη οικογένεια, ωστόσο πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής της στο δημόσιο ίδρυμα, όπου την άφησε η φυσική της μητέρα όταν ήταν δύο ετών. Πολλά έχουν αλλάξει όμως και για την κυρία Μέξη: νοίκιασε ένα διαμέρισμα στο Παυλόφσκι, το χωριό της Κατερίνας, μισή ώρα έξω από το Βελιγράδι, για να μπορεί να την επισκέπτεται χωρίς να διαταράσσει το σχολικό της πρόγραμμα, ενώ δεν διστάζει να δηλώσει ότι τη νιώθει πλέον σαν κόρη της.
Στα δεκαεπτά χρόνια που λειτουργεί το πρόγραμμα του Ερυθρού Σταυρού έχουν περάσει τις γιορτές στη χώρα μας περισσότερα από 18.500 παιδιά από τη Σερβία! Σήμερα, μάλιστα, φτάνει στη χώρα μας η «αποστολή» του 2010 η οποία αποτελείται από 110 παιδιά που θα φιλοξενηθούν σε ισάριθμες ελληνικές οικογένειες. «Συχνά μάς ρωτάνε γιατί συνεχίζουμε τη συνεργασία με τη Σερβία, παρ’ ότι τελείωσε ο πόλεμος. Ωστόσο, αυτό που δεν αντιλαμβάνονται είναι ότι οι συνέπειες του πολέμου παραμένουν. Οι γονείς αυτών των παιδιών είναι άνεργοι, πρόσφυγες, κάποιοι από αυτούς σκοτώθηκαν στον πόλεμο ή τα εγκατέλειψαν μωρά. Εφέτος έχουμε στην αποστολή δύο παιδιά των οποίων οι γονείς αυτοκτόνησαν. Τα προβλήματα είναι σοβαρά και παραμένουν» τονίζει η κυρία Μαίρη Τράγκα, υπεύθυνη Διεθνών Σχέσεων του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού.
«Υπό αυτές τις συνθήκες,
το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσφέρουμε ένα πιάτο φαΐ και λίγη αγάπη. Είναι μια υπέροχη εμπειρία, πολύ πιο απλή απ’ ό,τι φανταζόμαστε» λέει η κυρία Ιωάννα Παπαϊωάννου, η οποία μαζί με τον σύζυγο και τα δύο παιδιά της φιλοξενούν τα τελευταία πέντε Χριστούγεννα τον μικρό Μπάνε Τζόρτζεβιτς από τη Σερβία. «Θυμάμαι την πρώτη χρονιά που ήρθε στο σπίτι μας επικοινωνούσαμε με… χειρονομίες και ένα λεξιλόγιο 15 λέξεων. Σήμερα μιλάμε άνετα στα ελληνικά και είναι σαν μέλος της οικογένειάς μας. Ο γιος μου, μάλιστα, τον έχει κάνει Ολυμπιακό!» προσθέτει γελώντας.
Το νέο μέλος της οικογένειας από… τη Βραζιλία
Οσοι δεν έχουν τη δυνατότητα να φιλοξενήσουν ένα παιδί στο σπίτι τους για τα Χριστούγεννα έχουν βρει εναλλακτικούς τρόπους να εντάξουν ένα νέο μέλος στην οικογένειά τους έστω και… από μακριά. Ο κ. Τάσος Γεμενετζής, τραπεζικός υπάλληλος, αποφάσισε πέρσι τα Χριστούγεννα να «μεγαλώσει» την οικογένειά του αναλαμβάνοντας να γίνει ανάδοχος ενός κοριτσιού στη Βραζιλία, μέσω της ΜΚΟ Actionaid. Η 12χρονη Χέλεν ζει 25 χλμ. έξω από το Ρίο ντε Τζανέιρο με τους γονείς και τα τέσσερα αδέρφια της υπό συνθήκες που δεν ξεπερνούν τα όρια της φτώχειας. «Κάθε δύο-τρεις μήνες λαμβάνω μια κάρτα με μια φωτογραφία ή μια ζωγραφιά και τα νέα από τη ζωή της. Δίσταζα να της γράψω, όμως αυτά τα Χριστούγεννα έφτιαξα κι εγώ μια γιορτινή κάρτα και θα τη στείλω. Χωρίς να την έχω γνωρίσει, τη νιώθω σαν μέλος της οικογένειάς μας. Δίπλα στις φωτογραφίες των παιδιών μου έχουμε και τη δική της. Ονειρό μου είναι όταν συνταξιοδοτηθώ να ταξιδέψω στη Βραζιλία και να τη συναντήσω από κοντά» σχολιάζει ο κ. Γεμενετζής.
«Επειδή τα προβλήματα στις αναπτυσσόμενες χώρες είναι σύνθετα,
η οργάνωσή μας προσπαθεί μέσω των χρημάτων των αναδόχων να δημιουργήσει υποδομές για την κοινότητα στην οποία ανήκει το εκάστοτε παιδί. Για παράδειγμα, αν το παιδί βρίσκεται σε μια περιοχή χωρίς σχολείο, η Actionaid επενδύει στη δημιουργία ενός σχολείου, ώστε το παιδί να έχει την ευκαιρία να μορφωθεί. Ταυτόχρονα ο ανάδοχος πληροφορείται για ουσιαστικές αλλαγές στην καθημερινότητα του παιδιού και νιώθει ότι συνεισφέρει στη βελτίωση της ζωής του “νέου μέλους” της οικογένειάς του. Πολλοί ανάδοχοι, μάλιστα, αποφασίζουν να ταξιδέψουν ως την άλλη άκρη του κόσμου για να γνωρίσουν τα παιδιά, τις οικογένειές τους και τον τρόπο ζωής τους» αναφέρει η κυρία Αννα Μπότσογλου, υπεύθυνη τύπου της Actionaid Ελλάδος. ?
