Η προηγούμενη Κυριακή, 12 Δεκεμβρίου, θα μείνει αξέχαστη σε 95 ανθρώπους, στους συγγενείς και στους φίλους τους. Πρόκειται για τους αποφοίτους των προγραμμάτων του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων (ΚΕΘΕΑ) οι οποίοι έλαβαν τα αναμνηστικά τους σε ένα κατάμεστο Θέατρο Μπάντμιντον παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας. Για αυτούς τους ανθρώπους ένα μεγάλο ταξίδι τελείωσε και ένα άλλο εξίσου δύσκολο έχει ήδη ξεκινήσει.

ΣΥΜΕΩΝΝΤΕΜΙΡΗΣ
«Μοναδική αξία ήταν η δόση μου»
Η περίπτωση του κ. Συμεών Ντεμίρη δεν μοιάζει με εκείνες όπου ο χρήστης οδηγείται στις ουσίες εξαιτίας προβλημάτων στο οικογενειακό περιβάλλον. «Η χρήση ξεκίνησε στο λύκειο, όταν παράλληλα άρχισα να εργάζομαι. Ισως έφταιξε η απότομη αλλαγή της ζωής μου. Το πρωί πήγαινα στη δουλειά και το απόγευμα σχολείο. Οι γονείς μου δεν είχαν καταλάβει τίποτα, με θεωρούσαν πάντα υπόδειγμα. Οταν τους το αποκάλυψα τρία χρόνια μετά, έπεσαν από τα σύννεφα, δεν μπορούσαν να το δεχτούν» θυμάται ο κ. Ντεμίρης, για τον οποίο η επίσκεψη στα προγράμματα του ΚΕΘΕΑ δεν ήταν η πρώτη απόπειρά του να ξεφύγει από τα ναρκωτικά. «Επισκέφθηκα ψυχιάτρους, δοκίμασα βελονισμό, πήγα ακόμα και στο Αγιον Ορος. Τίποτα από όλα αυτά δεν είχε αποτέλεσμα. Μάλιστα οι ψυχίατροι καθησύχαζαν τους γονείς μου λέγοντάς τους ότι “δεν είναι τίποτα, είναι μια αντίδραση της ηλικίας, θα περάσει με τον καιρό”. Αυτό που με οδήγησε να περάσω την πόρτα της κοινότητας του ΚΕΘΕΑ είναι η αίσθηση που είχα ότι η ζωή μου περνούσε χωρίς νόημα. Ημουν ψεύτης, αναίσθητος, το μόνο μου κριτήριο για τους άλλους ανθρώπους ήταν το κατά πόσο μπορούσαν να μου εξασφαλίσουν τη δόση μου. Αυτός ο άνθρωπος ανήκει στο παρελθόν» λέει ο κ. Ντεμίρης, ο οποίος, αν και καθαρός εδώ και περίπου τέσσερα χρόνια, δεν θεωρεί ότι ο αγώνας τελείωσε. «Η μάχη απέναντι στα ναρκωτικά και κυρίως απέναντι στην άσχημη πλευρά του εαυτού σου δεν σταματάει ποτέ».

ΔΗΜΗΤΡΗΣΠΕΤΡΟΥΤΣΑΚΟΣ
«Κίνητρο ήταν η οικογένεια»
« Επέστρεψα από την Κρήτη με την οικογένειά μου ύστερα από διακοπές. Είχα διακόψει τη χρήση για λίγους μήνες. Με το που μπήκα σπίτι πήγα στην τουαλέτα και έκανα χρήση. Η επόμενη σκηνή είναι όταν ξύπνησα στο νοσοκομείο. Είχα πέσει σε κώμα και η γυναίκα μου με μετέφερε εκεί» λέει ο κ. Δημήτρης Πετρουτσάκος , τεχνίτης δαπέδων, ετών 39, που υπήρξε χρήστης για περισσότερα από 20 χρόνια και αποφοίτησε από το πρόγραμμα του ΚΕΘΕΑ τον Ιανουάριο του 2010. «Την επόμενη μέρα επισκέφθηκα την κοινότητα της “Διάβασης”. Η στήριξη της γυναίκας μου, αλλά και η γέννηση της κόρης μου δύο μήνες πριν από αυτό το περιστατικό μού έδωσαν κίνητρο να αποτοξινωθώ οριστικά». Τα μέλη της κοινότητας «Διάβαση» είναι εργαζόμενοι που επισκέπτονται τις εγκαταστάσεις της κατά τις απογευματινές ώρες. «Αυτό δημιουργεί μια πρόσθετη δυσκολία. Από τη στιγμή που δουλεύεις και έχεις χρήματα είναι πιο εύκολο να ξανακυλήσεις. Αρκετοί το έκαναν, αφού από τα 20 άτομα της ομάδας μου αποφοιτήσαμε περίπου οι μισοί. Θεωρώ ότι είχαμε και εμείς οι υπόλοιποι κάποια ευθύνη, έπρεπε να τους αποτρέψουμε να ξαναρχίσουν τη χρήση» λέει ο κ. Πετρουτσάκος.

Πατέρας δύο παιδιών πλέον, ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία, αλλά όχι χωρίς προβληματισμό. «Φοβάμαι ότι μπορεί η δική μου εμπειρία να με κάνει υπερβολικά αυστηρό απέναντι στα παιδιά μου, με τα αντίθετα αποτελέσματα. Είμαι καθαρός εδώ και τέσσερα χρόνια, δεν μπορώ να πω όμως ότι είμαι σίγουρος πως δεν θα ξανασυμβεί. Εχω δει φίλους να ξαναγίνονται χρήστες ύστερα από επτά χρόνια αποχής».

ΜΑΡΙΑΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
«Ζήλευα τους άλλους που περπατούσαν»

«Ξεκίνησα τη χρήση στα 21 μου χρόνια, όταν σπούδαζα στη Θεσσαλονίκη. Εκείνη την περίοδο είχε πεθάνει ο αδελφός μου, κάτι που στοίχισε φοβερά στη μητέρα μου. Επρεπε ουσιαστικά να είμαι εγώ ο κηδεμόνας της, κάτι που με πίεζε αφόρητα» λέει η κυρία Μαρία Παπαδοπούλου , παντρεμένη σήμερα επίσης με απόφοιτο των προγραμμάτων του ΚΕΘΕΑ. «Οι πρώτοι μήνες της χρήσης ήταν διασκεδαστικοί. Το σώμα σου αντέχει, το θεωρείς σχεδόν σαν θείο δώρο ότι μπορείς να έχεις ενέργεια και να φτιάχνεις τη διάθεσή σου με αυτόν τον τρόπο. Γρήγορα όμως καταλαβαί- νεις ότι είσαι εθισμένος, ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα αν δεν πάρεις τη δόση σου». Δουλεύοντας και κάνοντας μικρεμπόριο ναρκωτικών, δεν χρειάστηκε να καταφύγει σε κλοπές προκειμένου να ικανοποιεί τον εθισμό της. «Αυτή ήταν και η παγίδα, θεωρούσα ότι είμαι “χλιδάτο πρεζάκι”, δεν έχω ανάγκη. Αυτό που με οδήγησε στη θεραπευτική κοινότητα της “Ιθάκης” είναι ότι κάποια στιγμή ζήλευα τους ανθρώπους απλά και μόνο επειδή μπορούσαν να περπατήσουν». Η κυρία Παπαδοπούλου θυμάται τη ζωή μέσα στην κοινότητα με ανάμεικτα συναισθήματα. «Οι περισσότεροι, μιλώντας εκ των υστέρων, θα σου πουν ότι όλα ήταν τέλεια. Εγώ δεν το βλέπω έτσι. Υπήρχαν και κακές στιγμές. Κλίκες, ομαδούλες και εγωισμοί. Και βέβαια υπήρχε μια υπερβολή στην αντιμετώπιση όλων των ζητημάτων, πράγμα που το βλέπω και σήμερα όταν έρχομαι σε επαφή με μέλη των κοινοτήτων».

Εδώ και δύο μήνες η κυρία Παπαδοπούλου είναι μητέρα ενός αγοριού. «Για αυτόν τον λόγο σταμάτησα να εργάζομαι. Θα ξαναρχίσω όμως. Η εργασία σημαίνει δημιουργία και παραγωγικότητα. Καλύτερα το παιδί μου να με βλέπει λιγότερο, παρά να κάθομαι όλη μέρα στο σπίτι και να είμαι υπερπροστατευτική απέναντί του, όπως συνέβη με τη μητέρα μου απέναντι σ΄ εμένα».

ΓΙΩΡΓΟΣΝΙΑΝΙΟΥΡΗΣ
«Χρειαζόμουν το αυστηρό πρόγραμμα»

«Ξεκίνησα τη χρήση από 13 ετών, ζούσα με τη μητέρα μου και τον πατριό μου, και οι δύο είχαν πρόβλημα αλκοολισμού, οπότε ήμουν τελείως ελεύθερος. Μέχρι τον στρατό κάπνιζα μόνο χασίς, αμέσως μετά ξεκίνησα τα άλλα ναρκωτικά. Ημουν χρήστης για πάνω από 20 χρόνια» λέει ο κ. Γιώργος Νιανιούρης , απόφοιτος της κοινότητας «Νόστος» στην περιοχή του Πειραιά. «Κατά καιρούς έκανα κλοπές και μικρεμπόριο ουσιών. Μάλιστα μία φορά με συνέλαβαν, δεν ήταν όμως αυτό που με έκανε να επισκεφθώ το πρόγραμμα. Τον Μάιο του 2007 έκανα ανεξέλεγκτη χρήση, δεν θυμόμουν τι είχα κάνει την προηγούμενη μέρα, οι μισές εμπειρίες που είχα ήταν παραληρηματικέςσκέψεις. Οταν βρήκα στην “πιάτσα” κάποιον παλιό χρήστη που πλέον εργαζόταν στο ΚΕΘΕΑ και είδα το πόσο έχει αλλάξει, σκέφτηκα “αφού μπορεί αυτός, μπορώ και εγώ”. Μπήκα στην κοινότητα έχοντας κάνει αμέσως προηγουμένως χρήση. Τα στερητικά σύνδρομα των πρώτων τεσσάρων-πέντε ημερών ήταν τα πιο δύσκολα της ζωής μου». Ο κ. Νιανιούρης θεωρεί ότι του ταίριαζε απόλυτα, το αυστηρό- όπως θεωρείται- πρόγραμμα του ΚΕΘΕΑ. «Συναντήθηκα κάποια στιγμή με μια κοπέλαπου είχε εγκαταλείψει τη δική μας κοινότητα και είχε πάει σε κάποιο άλλο πρόγραμμα. Μου είπε ότι περνούσε πολύ όμορφα, ότι μπορούσε να πάει να πιει και έναν καφέ μόνη της. Για μένα κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει. Τουλάχιστον για ένα μεγάλο διάστημα χρειαζόμουν πρόγραμμα και όρια».

Στα 38 του πια και καθαρός εδώ και περίπου τριάμισι χρόνια, ο κ. Νιανιούρης βλέπει το μέλλον με αισιοδοξία. «Πολλές φορές με πιάνει λύπη και θυμός ότι σπατάλησα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου για το τίποτα».