Η κρίση δείχνει πλέον τα δόντια της, επιβάλλει τους όρους της και επιδρά παντού: αλλάζει τη χώρα, το κράτος, τις δημόσιες επιχειρήσεις, τις ιδιωτικές, την οικονομία, την κοινωνία και αφήνει βαθύ σημάδι σε ομάδες, οικογένειες και εν τέλει στα πρόσωπα.

Ουσιαστικά συντελείται εσωτερική υποτίμηση, όλα κάμπτονται, μισθοί, τιμές και αξίες, το βιοτικό επίπεδο θα υποχωρεί, η χώρα κάνει με ιδιαίτερο και βασανιστικό τρόπο, σχεδόν εξατομικευμένα, αυτό που θα έκανε μονομιάς αν είχε δικό της νόμισμα.

Ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας, κινούμενοι σε περιβάλλον ολοκληρωτικής χρεοκοπίας, υποχρεώνονται, σχεδόν αποδέχονται χωρίς διαπραγμάτευση, ανατροπές, ριζικές αλλαγές και ρυθμίσεις που μέχρι πρότινος θεωρούνταν αδιανόητες.

Υπό το βάρος της υπερχρέωσης και της επαπειλούμενης πτώχευσης η χώρα αναγκάζεται να αλλάξει με βίαιο και σχεδόν δραματικό τρόπο το μοντέλο, το πρότυπο οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης και μαζί να μεταβάλει τα ήθη διαβούλευσης και διαπραγμάτευσης που επέτρεψαν κοινωνική ειρήνη και συνοχή τις τελευταίες δεκαετίες.

Είναι η αλλαγή πρωτοφανής και αναπόφευκτα θα προκαλέσει αντιδράσεις και αναστατώσεις, την έκταση και την ένταση των οποίων κανείς δεν είναι σε θέση να προδιαγράψει.

Στον βαθμό ωστόσο που η επιχειρούμενη δραματική ελληνική αλλαγή συμπέσει με αντίστοιχα διεθνή γεγονότα και μεγάλες αναστατώσεις ακόμη και στις μητροπόλεις του καπιταλισμού, τότε τα πράγματα μπορεί να λάβουν απρόβλεπτες διαστάσεις.

Τα γεγονότα του Λονδίνου, οι ακραίες αντιδράσεις των φοιτητών στην αύξηση των πανεπιστημιακών διδάκτρων, φανερώνουν μεταβολή της στάσης των πολιτών και ιδιαιτέρως των νέων απέναντι στην κυρίαρχη πολιτική και οικονομική τάξη.

Στην Ελλάδα το φαινόμενο έχει προηγηθεί, όπως και η αμφισβήτηση της πολιτικής έχει καταγραφεί προ πολλού. Η ηγεσία της χώρας είναι εξουθενωμένη και η αξιοπιστία της βαριά πληγωμένη. Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι θα αντέξει το βάρος της μεταβολής. Οι επόμενες ημέρες θα είναι κρίσιμες. Και ιδιαιτέρως η 15η Δεκεμβρίου. Πολλά θα κριθούν εκείνη την ημέρα και κυρίως θα μετρηθούν οι διαθέσεις, η αντοχή και η ανοχή της κοινωνίας στη μεταβολή του μοντέλου.