Δεν χωρά πλέον καμία αμφιβολία για το ότι η οικονομική κρίση των ημερών έχει χτυπήσει την πόρτα και των κινηματογραφικών αιθουσών. Το πρόβλημα ωστόσο είναι ότι οι ίδιοι οι διανομείς δεν κάνουν κινήσεις ώστε η κατάσταση κάπως βελτιωθεί. Αντιθέτως, έχεις την αίσθηση ότι προσπαθούν να την κάνουν χειρότερη. Απόδειξη η μηδενική κίνηση που είχαν τις πρώτες μέρες προβολής τους οι έντεκα (!) ταινίες που διανεμήθηκαν από την περασμένη Πέμπτη στις αίθουσες.
Η κατάσταση ήταν τραγική. Διψήφια ή μονοψήφια νούμερα στα εισιτήρια ανά παράσταση. Ακόμα και η εμπορικών προδιαγραφών «Οι επόμενες τρεις μέρες» με τον Ράσελ Κρόου βυθίστηκε. Σε μια περίπτωση, όπως έμαθα, αιθουσάρχης αναγκάστηκε να ακυρώσει την βραδινήπροβολή του γιατί μέσα στην αίθουσα βρισκόταν μόνον ένας άνθρωπος. Εν τω μεταξύ οι «εναλλακτικές» ταινίες της εβδομάδας, οι απευθυνόμενες σε ένα πιο κινηματογραφόφιλο κοινό ήταν επίσης πάρα πολλές για να αντέξουν τον μεταξύ τους ανταγωνισμό. Το ελληνικό «Attenberg» (η μόνη ταινία που περπάτησε κάπως), η κορεάτικη «Ποίηση», το αυστραλέζικο «Δέντρο που ψιθύριζε», η ταϊλανδέζικη «Τροπική ασθένεια». Ολες αυτές οι ταινίες έχουν στόχο ένα πιο «προχωρημένο» κοινό, με ιδιαίτερα γούστα. Μόνον που αυτό το κοινό δεν είναι τόσο μεγάλο ώστε να συντηρεί εξίσου όλες τις ταινίες και οι εποχές που ο φοιτητόκοσμος πήγαινε από την μια ταινία στην άλλη την ίδια ημέρα, έχουν κλείσει για τα καλά τον κύκλο τους.
Το που θα πάει αυτή η κατάσταση κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει. Αν όμως η διανομή των ταινιών συνεχιστεί με αυτούς τους ρυθμούς και με αυτήν την ποσότητα υλικού, τότε πολλοί θα κλάψουν ή θα αλλάξουν επάγγελμα. Αυτή δεν είναι διανομή είναι «ομαδική αυτοκτονία» ανέφερε άνθρωπος του κινηματογραφικού χώρου.
Και νομίζω ότι έχει δίκιο.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
