Δεν νομίζω να υπάρχει δημοκρατική ή μη δημοκρατική χώρα που να μην έχει έλθει κάποια στιγμή αντιμέτωπη με σκάνδαλα πολιτικής διαφθοράς, περιπτώσεις ευνοιοκρατίας, άσκησης επιρροής, ακόμη και χρηματισμού πολιτικών προσώπων. Θα πω κάτι χειρότερο: η διαφθορά είναι σχεδόν σύμφυτη με την πολιτική δραστηριότητα – αρκεί να θυμίσω τη φράση του προέδρου Εντουάρ Εριό που έλεγε ότι «η πολιτική είναι σαν τη γαρδούμπα, πρέπει να μυρίζει σκ…, αλλά όχι πολύ!».
Υπό αυτήν την έννοια ο πλανήτης είναι γεμάτος «Ρόκους». Αλλά καμία χώρα του κόσμου δεν έχει φροντίσει όπως η Ελλάδα να εξασφαλίσει στους «Ρόκους» της ένα τέτοιο καθεστώς ασυλίας.
Για μένα αυτό είναι το πραγματικό σκάνδαλο και η πιο εξοργιστική περίπτωση συλλογικής πολιτικής φαυλότητας.
Η οποία συνοδεύεται και από μια απόπειρα παραπλάνησης του κοινού. Ακούω, ας πούμε, πολλούς να μέμφονται τον νόμο «περί ευθύνης υπουργών» και να υπόσχονται ότι, σε ένδειξη των αδαμάντινων προθέσεών τους, θα τον αλλάξουν.
Μας κοροϊδεύουν. Διότι η ασυλία των πολιτικών δεν προκύπτει από τον νόμο «περί ευθύνης υπουργών» αλλά από το άρθρο 86 του Συντάγματος. Αυτό το άρθρο προβλέπει την εξοργιστική παραγραφή ( «άρση του αξιοποίνου» το λένε οι νομικοί…) των ποινικών αδικημάτων πρώην υπουργών ή μελών της κυβερνήσεως σε βραχύτατο χρονικό διάστημα.
Με άλλα λόγια, όπως και αν διαμορφωθεί ένας νέος νόμος «περί ευθύνης υπουργών» η ουσιαστική ασυλία των υπουργών θα παραμείνει, εφόσον αποτελεί συνταγματική πρόβλεψη.
Να αλλάξει, λοιπόν, το Σύνταγμα. Ωραία. Αλλά ανοιχτή διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος υπήρξε μόλις προ διετίας, την περίοδο 2007-2008. Και ουδείς, κανένα κόμμα και κανένας πολιτικός, δεν πρότεινε να τροποποιηθεί το άρθρο 86.
Κανείς, άκρα του τάφου σιωπή. Ούτε η (τότε) κυβέρνηση του Καραμανλή ούτε το ΠαΣοΚ του Παπανδρέου ούτε ο Καρατζαφέρης ούτε η Αριστερά – αν και μόλις έκλεισε αδόξως η διαδικασία της Αναθεώρησης, άπαντες ξαναβρήκαν τη μιλιά τους!
Αντιθέτως, όλοι οι προαναφερθέντες (πλην ΚΚΕ, αν δεν απατώμαι…) συμφώνησαν να αναθεωρηθεί η συνταγματική διάταξη που καθιέρωνε το επαγγελματικό ασυμβίβαστο των βουλευτών- η οποία ήταν τελικά και η μοναδική συνταγματική αλλαγή που συγκέντρωσε την απαιτούμενη πλειοψηφία!
Και μετά φταίει ο Μαντέλης… Μόνο πουπολύ φοβούμαι πως όταν ολόκληρο το πολιτικό σύστημα οργανώνει την ασυλία και το ακαταδίωκτο εκείνων που το αποτελούν, οι μεμονωμένες περιπτώσεις πολιτικών που διέπραξαν το ένα ή το άλλο ποινικό αδίκημα περνούν σε δεύτερη μοίρα. Αυτό φυσικά δεν αθωώνει τους «Ρόκους». Αλλά ενοχοποιεί και όλους εκείνους που τους επέτρεψαν να δράσουν εκ του ασφαλούς.
Γι΄ αυτό, όταν ακούω τους (πρώην έστω…) συναδέλφους του Μαντέλη να υποδύονται τους Ροβεσπιέρους, με πιάνει η κοιλιά μου από τα γέλια. Ξέρετε γιατί;
Οχι επειδή ο ρόλος του «αδιάφθορου» στην πολιτική είναι εξαιρετικά δύσκολος και απαιτεί υψηλά προσόντα υποκριτικής.
Ούτε επειδή η ηθική ευθύνη στη ζωή είναι συνεταιρική: αντιθέτως, αποτελεί αυστηρά ατομική υπόθεση και κανείς δεν φταίει αν κλέβει ο διπλανός του ή ο σύντροφός του, εφόσον δεν το ξέρει και δεν τον καλύπτει.
Αλλά επειδή η συλλογική ευθύνη της πολιτικής είναι να εξασφαλίζει τουλάχιστον τη δίωξη και την τιμωρία όσων υπέπεσαν σε ηθικά και ποινικά παραπτώματα. Οχι να οργανώνει την ασυλία τους! Και μετά να κοροϊδεύει την κοινωνία…
