Ερώτηση αφελούς: Το παλλαϊκό κάλεσμα του κ. Αλέκου Αλαβάνου για κοινή δράση εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς με πεφωτισμένους πασόκους συμπεριλαμβάνει τους παλαιούς συντρόφους του Συνασπισμού;
Συμπεριλαμβάνει τις συνιστώσες που δεν συμπράττουν στο Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής; Προσπαθούμε να καταλάβουμε γιατί το ζερβόδεξο άνοιγμα γίνεται από ελάχιστη αφετηρία και δεν πατάει στη διευρυμένη συμμαχία της Αριστεράς, όπως εκφράζεται μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Σε κάθε περίπτωση, το Μέτωπο έκανε τον σχετικό σαματά από συστάσεώς του. Καταγράφει ήδη μια επιτυχή συγκέντρωση στο Σπόρτιγκ, προχθές, αρκετές παρεμβάσεις στα μέσα ενημέρωσης, διαφημιστική εκστρατεία με αφισέτες στους δρόμους και σποτάκια στο ραδιόφωνο.
Ποιοι είναι λοιπόν εκείνοι που ευαγγελίζονται να γίνουν πολλοί και μάλιστα «πολύχρωμοι από τις διαφορετικές προελεύσεις»; Το Μέτωπο συγκροτείται από τους μαοϊκούς της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας (ΚΟΕ), από τροτσκιστές της Διεθνιστικής Εργατικής Αριστεράς (ΔΕΑ), από πρώην κουκουέδες της Κίνησης για την Ενότητα Δράσης της Αριστεράς (ΚΕΔΑ). Στην παρέα προστέθηκε και η νεότερη ομάδα του χώρου, η οποία έχει μόλις έξι μήνες παρουσίας και αποτελεί μια χαρακτηριστική περίπτωση. Η Αντικαπιταλιστική Πολιτική Ομάδα (ΑΠΟ) ιδρύθηκε όταν περί τα 30 μέλη της συνιστώσας Κόκκινο αποχώρησαν επειδή η οργάνωση δεν τους εξέφραζε πλέον. Αντί να προσχωρήσουν σε ένα άλλο σχήμα, έφτιαξαν νέα συνιστώσα. Ολοι αυτοί λοιπόν, που κατηγορούν την ανανεωτική πτέρυγα ότι ξερογλείφεται με τους κεντρώους, θέλουν να κάνουν άνοιγμα στην κοινωνία. Θέλουν να γεμίσει τις πλατείες και τους δρόμους από το δυσαρεστημένο πλήθος.
Από την ομιλία του κ. Αλέκου Αλαβάνου στο Σπόρτιγκ διαφαίνεται ότι το συνενωτικό υλικό για το Μέτωπο είναι η δυσχέρεια της μέσης και χαμηλής τάξης. Κατέγραψε τον κοινωνικό φθόνο που αναπτύσσεται μεταξύ του ανέργου και του χαμηλόμισθου, μεταξύ του ιδιωτικού υπαλλήλου προς τον δημόσιο. Προτείνει την προσέγγιση: «Εμείς θέλουμε το Μέτωπο Αλληλεγγύης του ανέργου, του ιδιώτη, του δημοσίου, του καταστηματάρχη. Του χαμηλού και του μέτριου μισθού. Αυτού που μένει στο νοίκι και αυτού που πληρώνει το στεγαστικό». Ο κ. Αλαβάνος τείνει χείρα συνεργασίας στους αντιεξουσιαστές και στα παιδιά που έκαψαν την Αθήνα τον Δεκέμβρη του 2008. Ταυτοχρόνως, ένευσε στους «έντιμους» φίλους του ΠαΣοΚ, χωρίς να εξηγήσει με ποιον τρόπο γεφυρώνονται οι διαφορές. Εδώ δεν τα βρίσκει η μια συνιστώσα με την άλλη, θα συναγελαστούν οι εξωκοινοβουλευτικοί με τους κυβερνητικούς;
Στην εκδήλωση του Μετώπου δεν ανακοινώθηκε η ίδρυση νέου κόμματος, εν τούτοις ανακοινώθηκε η πρόθεση συμμετοχής στις περιφερειακές εκλογές. Θα υπάρξουν υποψηφιότητες, με την έμφαση να δίδεται στην Αττική. Οι εκλογές του φθινοπώρου θα λειτουργήσουν σύμφωνα με το Μέτωπο ως δημοψήφισμα κατά των οικονομικών μέτρων. Πέρα από αυτή την αναμέτρηση, ποια θα μπορούσε να είναι η παρουσία του σχήματος στη δημόσια ζωή; Η συγκέντρωση κόσμου από μόνη της δεν λέει τίποτε, ούτε αρκεί η διαμαρτυρία της ντουντούκας. Οι πορείες και οι συγκεντρώσεις δεν έχουν κανένα νόημα, εκτός αν υπάρχει κλιμάκωση και διάρκεια.
Γεμίζοντας τις πλατείες με ετερόκλητο πλήθος μια στο τόσο είναι μάταιος αγώνας.
Οσον αφορά το πολιτικό περιεχόμενο της ομιλίας, κινήθηκε στο γνωστό πλαίσιο της ανεδαφολογίας, αφού πρώτα έγιναν διαπιστώσεις: Χάθηκε η εθνική κυριαρχία, δεν μπορούμε να ανεχτούμε τη Μέρκελ ως πρωθυπουργό της Ελλάδας, το χρέος της χώρας δεν είναι χρέος του λαού. Κατά τον κ. Αλαβάνο η Ελλάδα έχει ισχυρή διαπραγματευτική ισχύ: αν αποχωρήσει από το ευρώ, θα καταρρεύσει η ευρωζώνη. Η τοποθέτηση αναπτύχθηκε στο γνωστό πλαίσιο: πολλή κριτική, λίγες προτάσεις. Δεν τίθεται λοιπόν ερώτημα για τη μοίρα του Μετώπου άνευ Αλαβάνου. Καθώς δεν υπάρχει ούτε φρέσκια ιδέα ούτε ανατρεπτικό όραμα όλο το εγχείρημα μοιάζει να στηρίζει την πιθανή υποψηφιότητα του ανδρός στην περιφέρεια Αττικής. Αν δεν υπήρχε Αλαβάνος, το Μέτωπο θα έκανε τη συγκέντρωσή του σε σινεμά της γειτονιάς. Ακόμη και η Αριστερά έχει ανάγκη από τους αστέρες της.
