Πού βρισκόμαστε;
Τη συνηθίσαμε έτσι εύκολα την Κόλαση ή δεν έχουμε φθάσει ακόμη εκεί; Οι συνταξιούχοι παραλαμβάνουν κουτσουρεμένες αποδοχές, οι δημόσιοι υπάλληλοι ομοίως, τα μαγαζιά είναι άδεια- εξαιρείται η Μύκονος του εορταστικού τριημέρου-, περικοπές μισθών και υποχρεωτικές άδειες στον ιδιωτικό τομέα, το Χρηματιστήριο είναι πέτρα που κύλησε και κανείς δεν την κρατάει. Και τέλος πάντων τα κουτσοβγάζουμε: η γενική απεργία της Πέμπτης ήταν χωρίς θύματα αυτή τη φορά, οι «ΑνθρώπινοΑίμαΜουΜυρίζει» εξετάσεις για τα πανεπιστήμια συνεχίζονται, όλοι ξαναρχίσαμε να μιλάμε για τις διακοπές- μουδιασμένα μεν, αλλά μιλάμε.
* Αυτό ήταν όλο και όλο, λοιπόν; Απλώς θα ζούμε με κάπως μειωμένες καταναλωτικές προσδοκίες;
Πολύ θα το θέλαμε- οι πολιτικοί, πρωτίστως. Ακουσα την Πέμπτη τον Βαγγέλη Βενιζέλο να μιλάει στην παρουσίαση της σειράς Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος του Παναγιώτη Κανελλόπουλου που θα διακινεί «Το Βήμα» και προσπαθούσε να εξηγήσει την κατάσταση του πολιτικού και του διανοούμενου, μια που ο συγγραφέας ήταν και τα δύο: «ο πολιτικός ηγείται,ανοίγει δρόμους· ο διανοούμενος προσπαθεί να καταλάβει και να εξηγήσει», κάπως έτσι το είπε. Και ποιους δρόμους άνοιξαν οι έλληνες πολιτικοί; Της μονιμοποίησης συγγενών και φίλων και των ιδίων στο αγαθοεργό ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων με τους 16 μισθούς, που διπλασίασε τους υπαλλήλους του τα τελευταία χρόνια: 650 υπάλληλοι το 2000, 1.350 εφέτος: χωρίς διαγωνισμούς, χωρίς ΑΣΕΠ προσλήφθηκαν κομματικά στελέχη από Ακρα Δεξιά ως Ακρα Αριστερά, και οι ευνοούμενοι των προέδρων, των αντιπροέδρων και των αρχηγών. Σε τι ηγήθηκαν οι έλληνες πολιτικοί; Σε δηλώσεις κομπορρημοσύνης κατά των εχθρών του έθνους και στη θωράκιση των προνομίων τους, της ασυδοσίας τους, της ασυλίας τους- όλο και αυστηρότερη γινόταν η περί «πόθεν έσχες» νομοθεσία, όλο και πλουσιότεροι οι περισσότεροι πολιτικοί. Φυσικά, εξαιρέσεις υπάρχουν σε όλα αυτά, αλλά είναι τόσο λίγες, τόσο λίγες…
Αδικημένες σύζυγοι
Ας μην αισιοδοξούν οι έλληνες πολιτικοί, δεν τελειώσαμε, δεν είμαστε ακόμη στην Κόλαση: πρέπει να ματώσει συμβολικά, ηθικά και κομματικά, το πολιτικό σύστημα για να γλιτώσουμε το αίμα στους δρόμους, για να καταφέρουμε να μείνουμε στην ευρωζώνη, αν τα καταφέρουμε. Αλλά είναι σε θέση οι κομματικές ηγεσίες να υπερβούν τους εαυτούς τους; Να στραφούν ενάντια στο σύστημα που τους ανέδειξε; Δύσκολο μού φαίνεται…
* Βέβαια υπάρχει ένα θύμα: η υφυπουργός, σύζυγος του Τόλη Βοσκόπουλου, καραμπινάτου φοροδιαφεύγοντος- ίσως επειδή ήταν και κουμπάρος του διανοούμενου πολιτικού Ανδρέα Παπανδρέου αντιμετώπιζε ο λαϊκός τραγουδιστής την Εφορία με τόσο θράσος. Οι διαφορές με την Εφορία δημιουργήθηκαν πριν τον δικό μου γάμο μαζί του, υποστηρίζει η κυρία Γκερέκου- και πώς τόλμησε να διεκδικήσει πολιτική σταδιοδρομία με τέτοιο βάρος; Μήπως επειδή διά της πολιτικής βολεύονται τελικώς όλα τα ατοπήματα; Μήπως στη χώρα όπου ανθούν φαιδρά ομόλογα και ναυπηγούνται υποβρύχια που γέρνουν ώσπου να δοθούν οι μίζες, αν χρωστά κανείς στην Εφορία 3,5 εκατ. ευρώ, έχει έναν λόγο παραπάνω να πολιτευθεί;
* Εχουμε και άλλη σύζυγο λαϊκού αοιδού βουλευτή του ΠαΣοΚ, την κυρία Αννα Νταλάρα: οι παλαιότεροι θυμόμαστε ότι ο Κώστας Σημίτης εκπαραθύρωσε τον σύμβουλό του Γιώργο Πανταγιά διότι ο τελευταίος προσπάθησε να βολέψει φορολογικές εκκρεμότητες του Γιώργου Νταλάρα· προφανώς η σύζυγός του ούτε είχε ακούσει ούτε είχε ευθύνη για τον συνεταιρισμό Πανταγιά- Νταλάρα και εδικαιούτο να πολιτευθείακούστηκε μάλιστα το όνομά της ως πιθανής διαδόχου της Αντζελας Γκερέκου στο χαρτοφυλάκιο του Τουρισμού. Οπότε θα αποδεικνυόταν ότι αποτελεί απαραίτητο προσόν για τη θέση το να έχει ο σύζυγός σου μείζονες εκκρεμότητες με την Εφορία. Ευτυχώς, παραμένει «απλώς» προσόν για να εκλεγείς βουλευτής.
* Και αναρωτιέσαι: μέσα από ποια σκοτεινά κομματικά μονοπάτια κυρίες που οι σύζυγοί τους έχουν σκανδαλώδεις δοσοληψίες με την Εφορία καταφέρνουν να φθάσουν στα ψηφοδέλτια, στη Βουλή και σε υπουργικά γραφεία; Και νομίζουν εκείνοι που μας χρεοκόπησαν ότι μπορεί να συνεχιστεί να συμβαίνει ατιμώρητα το ίδιο; * Γιατί να μη νομίζουν; Μήπως τώρα που ήρθε ο Ερντογάν (αυτή είναι η καλή είδηση της εβδομάδας) δεν έγραψαν και δεν είπαν τα ίδια οι γνωστοί εκείνοι που θέλουν να μένει ανοιχτό το μέτωπο με την Τουρκία; Μόνο 21 συμφωνίες για θέματα «χαμηλής πολιτικής» υπογραφήκανε, χαίρονται- θεωρείται « χαμηλή πολιτική» το ζήτημα του τουρισμού ή των βιβλίων Ιστορίας ή των εμπορικών σχέσεων, και «υψηλή πολιτική» είναι, υποθέτω, τα περίφημα 10 μίλια του εναέριου χώρου και οι «γκρίζες ζώνες». Γιατί; Διότι είναι θέμα «εθνικής κυριαρχίας», θέμα δύναμης και βίας δηλαδή.
Οργή, βία, «σωτηρία»
Και η βία έχει μεγαλύτερη σημασία από την οικονομία- για τους πολιτικούς· διαβάζω και ξαναδιαβάζω τη μεγαλοπρεπή μπαρούφα που αποδίδεται στον Μιτεράν ότι «πολιτική είναι η διαχείριση συμβόλων» – κολοκύθια, πολιτική είναι η διαχείριση της βίας, μέσα από θεσμούς στην καλύτερη περίπτωση. Αυτό ξέχασε να μας το πει ο Βαγγέλης Βενιζέλος: οι πολιτικοί διαχειρίζονται τη βία, την εθνική, κρατική, κομματική, κοινωνική βία· όσο λιγότερους δρόμους ανοίγουν τόσο περισσότερο ασχολούνται με τη διαχείριση της βίας. Και όσο βιαιότερη είναι κάποια χώρα τόσο μεγαλύτερη ανάγκη έχει τους πολιτικούς, τόσο περισσότερο θέλουν αυτοί να συντηρούν τη βία για να τους χρειαζόμαστε- σε όλες τις υπανάπτυκτες χώρες αυτό συμβαίνει· τέτοιοι είμαστε, δυστυχώς: πιο κοντά στην Ταϊλάνδη παρά στην Πορτογαλία, ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις. * Αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να βελτιωθεί η κατάσταση, δεν υπάρχουν πολλοί ενδιαφερόμενοι να μεταρρυθμίσουν το ελληνικό πολιτικό σύστημα, αυτό φοβάμαι: τρελοί είναι οι ενδιαφερόμενοι να αλλάξουν σύστημα που είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους; Μπορούμε να φανταστούμε δηλαδή ότι κάνουν αλλαγές, ότι παραιτούνται από τα προνόμια κακοδιαχείρισης (και ιδιοτελούς διαχείρισης) του κρατικού χρήματος προκειμένου να μείνει η χώρα στην ευρωζώνη; Σιγά τα μάραθα- κάλλιο πρώτος και ανεξέλεγκτος στο χωριό μου παρά δεύτερος και ελεγχόμενος στην ευρωζώνη, όπως είπε και ο Καίσαρας· που αν ήταν αρκετά έξυπνος θα είχε αφήσει τη σύζυγό του να κάνει πολιτική καριέρα, αντί να εκφωνεί αποφθέγματα εναντίον της.
Μπορεί να έχουν χίλια κακά οι πολιτικοί μας, τάσεις όμως αυτοκτονικές δεν τους διακρίνουν· θα προσπαθήσουν να κερδίσουν χρόνο, να καταφέρουν να μην αλλάξει τίποτα. Και αυτό θα δημιουργήσει οργή, που θα φουσκώνει όσο θα πλησιάζουμε στους εσωτερικούς κύκλους της κόλασης της ανεργίας, του πληθωρισμού, της ύφεσης, της φτώχειας, των προσδοκιών που διαψεύσθηκαν, των ονείρων για καλύτερη ζωή που δεν θα πραγματοποιηθούν.
Και όποτε ξεχειλίζει, η οργή θα μας πηγαίνει ένα βήμα μακρύτερα από την Ευρώπη, που θα την καταγγέλλουν μέντια και πολιτικοί ως υπεύθυνη, την άκαρδη, για το χάλι μας. Και θα αναζητούνται από μηχανής σωτήρες από την ποντοπόρο Κίνα ή από την πετρελαϊκή Αραβία, αφού Αμερικανοί και Ευρωπαίοι μάς εγκατέλειψαν.
Στο τέλος, στην καταστροφή, θα αναδειχθούν σωτήρες αυτοί που μας έφεραν σε αυτήν την κατάσταση- για να τη διαιωνίσουν. Δύσκολα τα πράγματα, πολύ δύσκολα· σχεδόν αδιέξοδα.
Οι φανατικοί και οι ανόητοι είναι πάντα σίγουροι για τον εαυτό τους. Οι εμπρηστές αθώων γιατί δεν εμφανίζονται αφού πιστεύουν ότι διέπραξαν «ηρωισμό»; Ή έστω γιατί δεν παραδίδονται; Αχαιίδες ουκέτ΄ Αχαιοί…(ΙΛ. Β 235) Κ.Ν.Γ., Αφελής Πολύτλας, @yahoo.com ***
Παίζοντας με την αλληλοαναίρεση των αντίθετων εννοιών- λέξεων, προτείνω στο ΠΑΜΕ (βλέπε σε πρόσφατες αφίσες του το σύνθημα «να πληρώσουν οι πλουτοκράτες») ένα πλατύτερης συσπείρωσης των μαζών αίτημα-σύνθημα του αναλόγου εφικτού επιπέδου: «να πεθάνει ο Χάρος» (βλέπε και παλαιότερο… πιο αρμόζον σε χριστιανούς- κομμουνιστές «να κυκλοφορούν δεκάδες Χριστοί και να κάνουνε θαύματα» ).
Ο εκ Ξάνθης 8 ***
Ενα αποδεδειγμένα ανίκανο κράτος, που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μια νεροποντή τριών ωρών και πλημμυρίζουν τα πάντα, θα μπορέσει να μας βγάλει από αυτή την οικονομική κρίση που το ίδιο μας έβαλε;
Στάθης Ζαφειρόπουλος, Πειραιάς ***
Ομολογώ ότι με συγκλονίζουν και με ενθουσιάζουν η ωριμότητα και η υπευθυνότητα των νέων και ιδιαίτερα των φοιτητών. Πώς αλλιώς να εκφράσω την εκτίμηση και τον θαυμασμό μου για τη σοβαρότητα των επιμέρους κομματικών νεολαιών που καθεμιά έβγαλε διαφορετικά αποτελέσματα με τον ίδιο αριθμό ψηφισάντων;
Νικόλαος εκ Βόλου ***
Τα μπλα-μπλα του Dominique Strauss-Κahn σημαίνουν: « bon chat, bon rat» Προφανώς η επιδέξια γάτα είναι το ΔΝΤ και το καλό ποντικάκι η Ελλάδα. Γ. Κ.,@otenet.gr ***
Οταν ο θείος μου δούλευε πριν από 40 χρόνια σε γερμανική εταιρεία στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία, είχε στο πλάι του τον γερμανό συνάδελφο και από πάνω του το κράτος πρόνοιας. Οταν εγώ δουλεύω σε γερμανική εταιρεία στην Αθήνα έχω απέναντί μου τον γερμανό εργαζόμενο και από πάνω μου τα χρηματιστηριακά αρπακτικά. Μήπως πρέπει να πούμε «entschuldigung, θέλουμε να γίνουμε κρατίδιό σας», μήπως μας φερθούν όπως στην Ανατολική Γερμανία; Στο κάτω κάτω, πρώην σοσιαλιστικό κράτος είμαστε και εμείς.
Δημήτρης ο Πληροφορητής, @ieee.org ***
«Greek Ιdol»- ελλαδική ιδιωτεία (σ΄ αυτό έχουμε πράγματι ταλέντο) εκτός ορίων… Ξοδεύουμε- λέξη με οδυνηρές πλέον συνδηλώσεις- δημοτικότητα στα ειδωλοποιημένα σαπρόφυτα που αναφύονται κάθε φορά στους άοσμους τηλεοπτικούς λειμώνες και σιτίζονται, όταν δεν καταποντίζονται, από τη χαμερπέστερη φιλοπεριέργειά μας. Οι αληθινά άξιοι, αναξιοποίητοι εδώ, αν όχι και παντελώς άγνωστοι.«Ελληνες, παίδες αεί», το αρχαιόθεν ρητό. Το εκφυλίσαμε,και αυτό σε «Ελλαδίτες, απαίδευτοι αεί». Μόνο;
Αρνησίδημος Ατθιδομάστιγξ, ο εκ Λονδίνου ***
Μάθαμε την πονηριά, την απάτη, την κλεψιά, τα spreads, τα ομόλογα, τα cds, τις μίζες, τα λαμόγια, την αρπαχτή, τις offshore, τη ρεμούλα, και ξεχάσαμε την ανθρωπιά, το φιλότιμο, το μπεσαλίκι, την εμπιστοσύνη, τη χαρά, τη δημιουργία, τη φτώχεια, την αξιοπρέπεια, την επικοινωνία, την εντιμότητα, την προκοπή, το συναίσθημα, τον Ερωτα. Αλίμονο στα παιδιά μας!
Γιάννης Βογιατζής, Σαμοθράκη ΥΓ.: Και σαν σε γαλλοτραφή που φαίνεται πως είσαι, σου αφιερώνω και λίγο Corneille:Ο rage! Ο desespoire! O vielliesse ennemie! / Ν΄ai-je donc tant vecu que pour cette infamie? / Εt ne suis-je blanchi dans les travaux guerriers/ Que pour voir en un jour fletrir tant de lauriers?(Le Cid, Πράξη Ι, Σκηνή ΙV)
***
Προς διάσπαση οδεύει ο ΣΥΡΙΖΑ κατά τις εφημερίδες. Καθόλου πρωτότυπο. Ο Φέρμι, θεωρητικά, το 1934 και οι Χανς και Στράσμαν, πρακτικά, το 1938 το έκαναν πρώτοι (…διάσπαση του ατόμου).
Δημήτριος Τσεχίας
