Τις χαλεπές ημέρες που διανύουμε, ανεξάρτητα από το ποια σκοπιά το βλέπει καθένας/καθεμία, είναι προφανές ότι και ο αθλητισμός- και δη ο επαγγελματικός- δεν μπορεί να μείνει έξω από τον χορό της περιλάλητης κρίσης και των επιπτώσεών της. Θα πάρω μόνο ένα παράδειγμα από το ελληνικό ποδόσφαιρο. Σύμφωνα λοιπόν με τον επίδοξο επενδυτή στον Ηρακλή, τον Κύπριο Ανδρέα Παντελή, τα χρέη της θεσσαλονικιώτικης ΠΑΕ προς το Δημόσιο ανέρχονται σε 10 εκατ. ευρώ, ενώ το μπάτζετ της ερχόμενης αγωνιστικής περιόδου θα φθάσει τα 7 εκατ. ευρώ και τα προσδοκώμενα έσοδα τα 5,5-6 εκατ. ευρώ.
Εν ολίγοις το ετήσιο έλλειμμα υπολογίζεται σε 1-1,5 εκατ. ευρώ, όταν το χρέος του Ηρακλή μόνο προς το Δημόσιο ανέρχεται στο 143% των ακαθάριστων εσόδων του. Η διοικούσα επιτροπή της ΠΑΕ που διορίστηκε από το Πρωτοδικείο, προσδοκά στον οβολό των οπαδών του Γηραιού- διά της αγοράς εισιτηρίων διαρκείας- προκειμένου να λάβουν μέρος των οφειλομένων οι ποδοσφαιριστές της ομάδας και να μην υπάρξει μαζική (προσ)φυγή. Το ίδιο τραγική είναι η οικονομική κατάσταση πολλών ΠΑΕ Α΄ Εθνικής, οι οποίες από μια άποψη λειτουργούν για να πληρώνουν μόνο τους πιο ακριβούς ξένους ποδοσφαιριστές τους- όσες έχουν τέτοιους στο ρόστερ τους.
Επί τη ευκαιρία, για να… εναρμονιστούμε κιόλας, η περίφημη τρόικα της ΕΕ, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τώρα που ολοκλήρωσε την πρώτη φάση στον έλεγχο των υπουργείων, μήπως προλαβαίνει να μελετήσει και το λογιστικό σύστημα των ελληνικών ΠΑΕ και να βγάλει ένα αντίστοιχο Πρόγραμμα Σταθερότητας;
Φυσικά πρέπει να τονιστεί πως ο φόβος ότι ο ελληνικός «ιός» της οικονομικής κατάρρευσης θα εξαπλωθεί και σε άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου δεν αφορά μόνο τα μακροοικονομικά μεγέθη. Η είδηση που έρχεται από την Ιταλία αποδεικνύει ότι οι καθυστερήσεις στις πληρωμές των επαγγελματιών αθλητών δεν είναι πια αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο.
Σύμφωνα με καταγγελία των παικτών της ομάδας βόλεϊ της Περούτζια, η οποία, σημειωτέον, κατέκτησε και το ευρωπαϊκό Τσάλεντζ Καπ, η διοίκηση του ιταλικού συλλόγου όχι μόνο τους οφείλει περυσινούς μισθούς και έχει δώσει μόνο τους τέσσερις από τους 10 της τρέχουσας περιόδου, αλλά θέλει να τους εξοφλήσει την επόμενη περίοδο, γιατί, όπως ισχυρίζεται, σε αντίθετη περίπτωση θα πτωχεύσει. Το ωραίο στην υπόθεση είναι ότι ο πρόεδρος της Περούτζια Κλάουντιο Σίπρα είναι και πρόεδρος της Λίγκας του Καμπιονάτο του φιλέ, το οποίο θεωρείται το κορυφαίο πρωτάθλημα βόλεϊ στον κόσμο…
Μια και ο λόγος για την Περούτζια, θυμήθηκα μια άλλη πόλη, επίσης στην Κεντρική Ιταλία, αλλά λίγο νοτιότερα και ανατολικά, στις ακτές της Αδριατικής. Πρόκειται για την Πεσκάρα, όπου στα τέλη Οκτωβρίου του 2007 είχε διαδραματιστεί μία από τις συνήθεις ελληνικές ιστορίες αθλητικής τρέλας που στην παρούσα δεινή οικονομική κατάσταση αποκτά επίκαιρη διάσταση.
Τότε λοιπόν η Ντόρα Μπακογιάννη με την ιδιότητα της υπουργού Εξωτερικών μετέβη, με μεγάλη κουστωδία, στην Πεσκάρα προκειμένου η ελληνική υποψηφιότητα με επικεφαλής τον σύζυγο της υπουργού Ισίδωρο Κούβελο να κερδίσει τη διοργάνωση των Μεσογειακών Αγώνων του 2013. Το ότι τα 180 εκατ. ευρώ του αρχικού προϋπολογισμού για τους Μεσογειακούς σε Βόλο- Λάρισα θα τα πλήρωνε ως το τελευταίο ευρώ ο έλληνας φορολογούμενος ήταν ασφαλώς εν γνώσει (και) της κυρίας Μπακογιάννη.
Μήπως λοιπόν η τέως υπουργός, η οποία τώρα δηλώνει υπέρμαχος της άγριας λιτότητας στην καμπούρα μισθωτών και συνταξιούχων για να πετύχει, λέει, το Πρόγραμμα Σταθερότητας, οφείλει τουλάχιστον ένα «mea culpa» για εκείνη τη γαλαντόμο εκστρατεία της ελληνικής κουστωδίας στην Ιταλία;
Το ζήτημα προφανώς δεν τίθεται μόνο για την κυρία Μπακογιάννη αλλά για κάθε υπέρμαχο μιας διοργάνωσης – όπως οι Μεσογειακοί- με μηδαμινά έσοδα, της οποίας τα έξοδα θα ξεπερνούσαν κατά πολύ τον αρχικό προϋπολογισμό, όπως διδάσκει (και) η αμαρτωλή οικονομική ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004.
