Την ώρα που μαθεύτηκε χθες η δολοφονία των τριών αθώων ανθρώπων από τους στυγνούς εγκληματίες, δήθεν «αντιεξουσιαστές», η Βουλή βρισκόταν σε συνεδρίαση. Ο πρόεδρος του Σώματος ανακοίνωσε το τραγικό νέο και διάφοροι βουλευτές του ΠαΣοΚ και της ΝΔ έλαβαν τον λόγο. Και ήταν λόγος τραγικός. Ηταν λόγος κενός περιεχομένου. Λόγος και πάλι ξύλινος, και πάλι ανούσιος. Λόγος που θύμιζε τους «Δαιμονισμένους» του Βισκόντι, που όλα γύρω τους διαλύονται κι εκείνοι χορεύουν… Λόγος που έπειθε όποιον τον άκουγε για το- αυταπόδεικτο άλλωστε- γεγονός ότι το πολιτικό μας σύστημα δεν μπορεί πια να απαντήσει στις μεγάλες προκλήσεις των καιρών.
Το χειρότερο όμως ήταν ότι, την ίδια στιγμή, ο μόνος λόγος ουσίας προήλθε από τη σφοδρή σύγκρουση των δύο άκρων του Κοινοβουλίου. Του ΛΑΟΣ και του ΚΚΕ. Την ώρα που τα δύο μεγάλα κόμματα ωραιολογούσαν πολιτικώς ορθά, εξωπραγματικά και ανούσια, τα δύο άκρα συγκρούονταν πολιτικά. Σκληρά, αλλά πολιτικά. Και η σύγκρουσή τους, που είχε ουσιαστικότατο περιεχόμενο, έδειξε ότι είναι πολύ πιθανό να καθοδηγήσουν πια εκείνα de facto σε μεγάλο βαθμό την πορεία των εξελίξεων…
