* Δεν καταλαβαίνω τη δυσάρεστη έκπληξη ορισμένων μπροστά στο ριάλιτι του Αlpha «Μια νύφη για τον γιο μου», όπου η παραδοσιακή ελληνική μανούλα (με τα καλά της και, κυρίως, τα κακά της) εγκρίνει την ιδανική σύζυγο για τον κανακάρη της. Το έργο το βλέπουμε εδώ και δεκαετίες μέσα στις δικές μας οικογένειες- αν δεν το έκανε η μητέρα μας το έκαναν κάποιες θείες, ή κάποιες γνωστές γνωστών- τώρα που το απολαμβάνουμε από τηλεοράσεως σοκαριστήκαμε;
* Ναι, πρόκειται για ένα«από τα πιο σκληρά έθιμα ζευγαρώματος» , όπως πολύ εύστοχα επισημαίνει η τηλεκριτικός των «Νέων» Πόπη Διαμαντάκου (6.4.2010), πρόκειται όμως και για το «έθιμο» που εν πολλοίς έχει θέσει τις βάσεις πάνω στις οποίες στηρίζεται η αγία ελληνική οικογένεια. Αν αυτό σημαίνει ότι ευθύνεται και για την κατάντια της; Φτου, πιπέρι! Είναι δυνατόν να ευθύνεται η μανούλα για οτιδήποτε; Εκείνη μόνο αγάπη έχει για τον γιο της. (Κάπου είχα διαβάσει- δεν θυμάμαι πού – ότι δεν υπάρχει πιο δολοφονικό όπλο από την αγάπη. Τι εννοούσε άραγε ο συγγραφέας;)
* Από την εποχή των εθίμων, φτάσαμε λοιπόν στην εποχή των ριάλιτι: Και να τους, η μανούλα με τον κανακάρη της, να ψωνίζουν από το νυφοπάζαρο της ΑGΒ. Οσο μεγαλώνω, τόσο περισσότερο αντιδρώ σε τέτοιου είδους έθιμα- λογοδοσίματα, αρραβώνες με την πεθερά να χαρίζει στη νύφη το δαχτυλίδι των δικών της αρραβώνων, διαζύγια με την (πρώην) πεθερά να κλαίει το δαχτυλίδι-, ειδικά όταν γίνονται σόου για ευρεία κατανάλωση. Εν προκειμένω όμως δεν τα βάζω (μόνο) με τις τηλε-μανούλες που θέλουν να έχουν τον απόλυτο έλεγχο της ζωής του λεβέντη τους. Ετσι έμαθαν, έτσι θα πορευθούν ως το τέλος. Τα τηλε-παιδιά τους με θλίβουν.
* Αναφέρομαι στα παιδιά που απευθύνονται στην τηλεόραση, αγκαζέ με τη μαμά, για να φτιάξουν τις ζωές τους. Ο χαρακτηρισμός «μαμάκιας», που κάποτε θεωρούνταν απαξιωτικός, σήμερα αποτελεί προσόν για να λάμψεις στη μικρή οθόνη. Βεβαίως, αν τα αγοράκια που αρνούνται επίμονα να αποκοπούν από τα μητρικά στήθη είναι για λύπηση, τα κοριτσάκια που σπεύδουν να ζητήσουν την (από τηλεοράσεως) έγκριση της μελλοντικής πεθεράς τους είναι επικίνδυνα για το κοινωνικό σύνολο. Γιατί αυτές θα γίνουν οι μητέρες του μέλλοντος, που θα μεγαλώσουν όχι μόνο γερά παιδιά, όπως έλεγε μια επιτυχημένη διαφήμιση γάλακτος, αλλά και ζαβά παιδιά. Αγόρια ευνουχισμένα από την ίδια τους τη μάνα.
* Ή δεν είναι αναξιοπρεπές να μπαίνεις στη σειρά (τρεις είναι οι υποψήφιες σε κάθε εκπομπή) σαν το σφαχτάρι, ελπίζοντας ότι η παντοκρατόρισσα, εκείνη που κρίνει το παιχνίδι, η «Μπερνάρντα Αλμπα» της σύγχρονης (;) Ελλάδας, θα σου δείξει το έλεός της, την προτίμησή της, ανοίγοντάς σου και τον δρόμο προς τον απώτερο (παραδοσιακά) στόχο της γυναίκας, τη δημιουργία οικογένειας;
* Τελικά δεν θα έπρεπε να είμαστε τόσο επικριτικοί απέναντι σε ριάλιτι αυτού του είδους. Αν τα δούμε ως ντοκυμαντέρ (σχετικά με το ζευγάρωμα ενός είδους ζωής που θέλει να θεωρείται ανώτερο, αλλά η πραγματικότητα επιβεβαιώνει διαρκώς την ανεπάρκειά του), μπορούμε ακόμη και να ωφεληθούμε: Να συνειδητοποιήσουμε τα τραγικά, ενίοτε, αποτελέσματα εκείνου που έχουμε μάθει να αποκαλούμε «οικογενειακή αγάπη» και να ανακαινίσουμε το οικοδόμημα της προσωπικής ευτυχίας μας χρησιμοποιώντας νέα υλικά, πιο ανθεκτικά. Υλικά που δεν αφήνουν τον θόρυβο που επίμονα προκαλούν οι τρίτοι να ταράζει, ακόμη και να διαλύει τις ζωές μας. * Εξηγούμαστε, για να μην παρεξηγούμαστε: Ο γράφων αναφέρεται στα ριάλιτι περί οικογενείας καθώς και στις οικογένειες που προορίζονται για ριάλιτι. Χωρίς να παραβλέπει ότι σε αυτή τη χώρα υπάρχουν και γονείς που είναι πάντα εκεί για το παιδί τους όσο πιο διακριτικά και αποτελεσματικά γίνεται, καθώς και παιδιά που δικαιώνουν με την ύπαρξή τους τούς αγώνες και τις αγωνίες αυτών των γονιών. Μήπως τελικά να θεωρήσουμε αυτές ως τις γνήσιες, παραδοσιακές οικογένειες και να δούμε τις άλλες ως ελαττωματικά προϊόντα της τηλεθέασης;
