Αν ήταν ποδοσφαιριστές ή μπασκετμπολίστες, δεν θα μπορούσαν να βγουν στον δρόμο να περπατήσουν χωρίς να τους σταματούν πενήντα άνθρωποι κάθε φορά. Γιατί το θαύμα που έχουν πετύχει θα το ήξερε όλος ο κόσμος.Αλλά δεν είναι ούτε ποδοσφαιριστές ούτε μπασκετμπολίστες. Είναι μουσικοί- και μάλιστα αυτό που αδόκιμα ονομάζουμε «κλασικοί». Παίζουν Μότσαρτ, Μπετόβεν, Σούμπερτ, Μπραμς και Μάλερ… Είναι οι μουσικοί της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης και ο αρχιμουσικός τους Μύρων Μιχαηλίδης.
Πριν από μερικές ημέρες ήρθαν και έπαιξαν στην Αθήνα, στο Μέγαρο. Και καθήλωσαν το ακροατήριό τους, που δεν μπορούσε να πιστέψει ότι μια ελληνική ορχήστρα είναι δυνατόν να ερμηνεύει έτσι έργα τόσο απαιτητικά, «θανατηφόρα» σε απαιτήσεις, όπως το Πρώτο κοντσέρτο για πιάνο του Μπραμς ή το Κοντσέρτο για ορχήστρα του Μπάρτοκ. Θαύμα;
Ασφαλώς όχι. Δουλειά. Είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς και μεγάλης αφοσίωσης. Είναι προϊόν μιας συλλογικής προσπάθειας που την ενέπνευσε στους μουσικούς του ο Μιχαηλίδης και τους πήρε μαζί του σε ένα συναρπαστικό ταξίδι το οποίο τους οδήγησε ήδη στη διεθνή δισκογραφία, σε μετακλήσεις σε μουσικά κέντρα όπως η Πράγα ή το Βερολίνο και σε δισκογραφικές συμπράξεις με μουσικούς όπως ο Αλντο Τσικολίνι… Δεν είναι θαύμα. Είναι σοβαρότητα. Που όταν υπάρχει όλα, μα όλα, μπορούν να συμβούν.
