O Τζέιμς Κάμερον δήλωσε ότι το «Τhe hurt locker» (ΗΠΑ, 2008), που σκηνοθέτησε η πρώην σύζυγός του Κάθριν Μπίγκελοου, θα είναι για τον πόλεμο του Ιράκ ό,τι το «Πλατούν» του Ολιβερ Στόουν για τον πόλεμο του Βιετνάμ. Μιλώντας με καθαρά φιλμικούς όρους, ο Κάμερον, ο οποίος μάλιστα παρότρυνε την Μπίγκελοου να σκηνοθετήσει την ταινία, δεν έχει άδικο. Αν ο πρώην πολεμιστής στο Βιετνάμ Στόουν είχε αποτυπώσει στην εντέλεια τον παραλογισμό του στρατιώτη μέσα στους κινδύνους της ζούγκλας, η Βαγδάτη της Μπίγκελου (που στην πραγματικότητα είναι η Ιορδανία, μια και εκεί γυρίστηκε το «Ηurt locker»)
είναι μια πέρα για πέρα πειστική «ανταρτούπολη» όπου οι κίνδυνοι ξεπετάγονται διαρκώς από εκεί όπου δεν το περιμένεις, κρυμμένοι ύπουλα στους δρόμους, στα αυτοκίνητα και στα σκουπίδια.
Βασισμένο στις εμπειρίες του νεοϋορκέζου δημοσιογράφου Μαρκ Μπολ από τον πόλεμο του Ιράκ, το «Ηurt locker» είναι μια συρραφή των δραματικών πολεμικών καταστάσεων που βιώνει μια αμερικανική περίπολος στη Βαγδάτη στα καθήκοντα της οποίας περιλαμβάνεται και η απενεργοποίηση κρυμμένων βομβών. Ακολουθώντας τη συνταγή της παραδοσιακής πολεμικής περιπέτειες περασμένων εποχών, η σκηνοθέτις «ντύνει» την ιστορία με πολύχρωμους τύπους αμερικανών φαντάρων που απαρτίζουν την περίπολο: ο ατρόμητος- σε σημείο παράνοιας – ειδικός που έχει στο ενεργητικό του 873 (!) απενεργοποιήσεις βομβών ( Τζέρεμι Ρένερ, υποψήφιος για Οσκαρ Α΄ ρόλου), ο αυστηρός μαύρος λοχίας ( Τζέιμς Μάκι ) με τις κεραίες διαρκώς τεντωμένες, ο αναποφάσιστος πεζικάριος ( Μπράιαν Γκέραγκντι ), που στηρίζεται κυρίως στις συμβουλές του ψυχιάτρου.
Πίσω όμως από την εικόνα της πολεμικής περιπέτειας, διακρίνεις κάποιες άλλες διαθέσεις. Πουθενά υπόνοια για τις θηριωδίες των αμερικανών στρατιωτών που όλοι ξέρουμε ότι έχουν γίνει στον πόλεμο του Ιράκ. Βλέπεις τους Αμερικανούς να συμπεριφέρονται σαν καλοί Σαμαρείτες προς τους Ιρακινούς, να πιάνουν φιλίες και να παίζουν ποδόσφαιρο με τα παιδιά, να κάνουν αστειάκια μεταξύ τους και βεβαίως να δείχνουν ότι διατηρούν πάντοτε τον έλεγχο. Οποιες και αν ήταν οι προθέσεις της Μπίγκελοου, η ταινία της, έτσι όπως είναι φτιαγμένη θα μπορούσε να είναι μια παραγωγή που χρηματοδοτήθηκε από τον αμερικανικό στρατό!
ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ
«Δίψα» («Τhirst», Νότιος Κορέα, 2009)τουΠαρκ Τσαν Γουκ. Πέρα για πέρα ασυνήθιστη «βαμπιροϊστορία» από τον σκηνοθέτη του «Οld boy» σύμφωνα με την οποία ένας καθολικός ιερέας προσβάλλεται από έναν ιό και επανακάμπτει όταν του γίνεται μετάγγιση αίματος από άγνωστο παραλήπτη. Αφετηρία για ένα ανομολόγητο (και διεστραμμένα χιουμοριστικό) λουτρό αίματος και σεξ που μπορεί να διχάσει- όπως φάνηκε στο περυσινό Φεστιβάλ Καννών, όπου κάποιοι «φρίκαραν» με την ταινία και κάποιοι άλλοι την ύμνησαν μιλώντας για την πιο τρελή, ώριμη και πλούσια δουλειά του Παρκ ως σήμερα. Σημειώνω ότι ο Παρκ Τσαν Γουκ πάλευε δέκα χρόνια για να τελειοποιήσει το όνειρό του, έχοντας εμπνευστεί την ιστορία από το «Τherese Raquin», ένα βιβλίο του Εμίλ Ζολάγραμμένο το 1867.
«Παραδεισένια οστά» («Lovely bones»,2006,ΗΠΑ)τουΠίτερ Τζάκσον . Ασυνήθιστος συνδυασμός «Σιωπής των αμνών» και «Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων» που παρακολουθεί τη δράση ενός κατά συρροή βιαστή και δολοφόνου κοριτσιών (Στάνλεϊ Τούτσι) στην Αμερική της δεκαετίας του ΄70. Παρά τις εμπνευσμένες εικόνες του Τζάκσον αλλά και το γεγονός ότι η αφήγηση γίνεται από ένα θύμα (Σάοϊρς Ρόναντο κορίτσι της «Εξιλέωσης») η μείξη φαντασίας και πραγματικότητας όχι μόνο δεν πείθει, αλλά συχνά κουράζει. Ο Τούτσι προτάθηκε για Οσκαρ β΄ ρόλου: μια υπερτιμημένη επιλογή από μια υπερτιμημένη ταινία.
«Ο κατάσκοπος της διπλανής πόρτας» («Τhe spy next door», ΗΠΑ, 2009)τουΜπράιαν Λέβαντ. Για όσους αντέχουν ακόμη και γερασμένο τον μικροσκοπικό αίλουροΤζάκι Τσαννα χοροπηδά σαν πιθήκι στον αέρα, η ταινία μια χαρά θα είναι. Για εμάς τους υπόλοιπους, όχι.
Από το μηδέν στο άπειρο
Ακρωτηρίασαν τα γεννητικά όργανά της σε ηλικία πέντε ετών ακολουθώντας το έθιμο της σομαλέζικης φυλής της. Εραψαν το αιδοίο της. Τα ράμματα, σύμφωνα με το ίδιο έθιμο, θα άνοιγαν μόνο όταν το κοριτσάκι θα παντρευόταν. Στα δεκατρία του, το κορίτσι εγκατέλειψε το σπίτι του και διέσχισε ξυπόλητο την έρημο της Σομαλίας αναζητώντας την ελευθερία.
Η Γουόρις Ντίρι, το «Λουλούδι της ερήμου», όπως μεταφράζεται από τη σομαλική διάλεκτο το όνομα του κοριτσιού (σήμερα 44 ετών), θα κατέληγε εσώκλειστη στην πρεσβεία της Σομαλίας στο Λονδίνο, θα κοιμόταν στον δρόμο και με τη βοήθεια της τύχης θα έβρισκε τον δρόμο προς την επιτυχία για να γίνει διάσημο τοπ μόντελ. «Λουλούδι της ερήμου» («Desert flower») είναι και ο τίτλος της ταινίας που σκηνοθέτησε η Σέρι Χόρμαν στα χνάρια του ομότιτλου μπεστ σέλερ της Ντίρι, την οποία υποδύεται η Λία Κεμπέντε . Υπηρετώντας ευπρόσωπα το βαρύ θέμα που είναι και το μεγαλύτερο ατού της ταινίας, η Χόρμαν έφτιαξε ένα καθαρό μελόδραμα με μηνύματα ουμανισμού. Χωρίς να είναι σπουδαία ταινία, δεν αφήνει τα μάτια σου από πάνω της.
«ΑrΤherapy» (Ελλάδα, 2010)
Η κάμερα του Νίκου Περάκη τρέχει σαν σβούρα ενώ ιχνηλατεί μια «άλλη» Αθήνα που υπάρχει μεν δίπλα μας… αλλά πόσοι στ΄ αλήθεια την ξέρουμε; Είναι η Αθήνα των νιάτων και των καλλιτεχνικών ανησυχιών. Από τις εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου στο Εθνικό Ωδείο, από το ΒΙΟS στο φεστιβάλ 48 Ηour Ρroject, από την πρόβα του Δημήτρη Λιγνάδη στον μονόλογο της Ηρώς Μπέζου για την αγάπη. Τo skype είναι ο οδηγός του Περάκη σε αυτό το αθηναϊκό ταξίδι όπου το ντοκυμαντέρ παντρεύεται με τη μυθοπλασία φτιάχνοντας την ελληνική βερσιόν του «Πυρετού της δόξας». Η Ιλια τραγουδά για του Stilleto Scag, ο Αλέξανδρος είναι street artist και ο Αντρέας τελειόφοιτος της δραματικής σχολής του Εθνικού. «Εχθροί» τους το κατεστημένο και το mainstream. Είμαστε μαζί τους!
«Να με θυμάσαι» (ΗΠΑ, 2010)
Εχω κατά καιρούς επισημάνει ότι ο Ρόμπερτ Πάτινσον δεν είναι απλώς ο κούκλος του «Λυκόφωτος», αλλά ένας ηθοποιός που κάποια στιγμή θα ξεπεράσει το «εμπόδιο» της ομορφιάς του και θα βγάλει μια μεγάλη ερμηνεία. Οπως ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο, ας πούμε. Στο «Να με θυμάσαι» ήδη βράζει μέσα του. Μουντζουρώνει τον εαυτό του, λερώνει το πρόσωπό του ενώ υποδύεται έναν ατίθασο νέο στη Νέα Υόρκη του 2001 ο οποίος χωρίς ακριβώς να ξέρει τι θέλει βρίσκεται διαρκώς στην κόντρα με τον πατέρα του (ένας Πιρς Μπρόσναν απροσδόκητα δηλητηριώδης). Η γνωριμία του με την κόρη ενός αστυνομικού (Εμιλι ντε Ραβέν – στη φωτογραφία με τον Πάτινσον- και Κρις Κούπερ αντιστοίχως) τον «μαλακώνει» αλλά μαζί της η ταινία του Αλεν Κούλτερ οδηγείται στην ευκολία των κλισέ- χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν παρακολουθείται με ενδιαφέρον.
