«Μου σφράγισε το στόμα με την ιδρωμένη του παλάμη μόλις άρχισα να τον εκλιπαρώ να σταματήσει. Λίγο μετά είχα τη γεύση του αίματος στο στόμα μου και έναν αφόρητο πόνο στα σωθικά μου. Ο φόβος με είχε παραλύσει σαν να ήταν άγνωστος ο άντρας που χιμούσε επάνω μου με μανία. Αλλά ήταν φίλος μου,ο συμφοιτητής μου που βγαίναμε μαζί τις τελευταίες ημέρες. Αυτή θα ήταν η πρώτη μας νύχτα και για μένα η τελευταία που θα κοιμόμουν ήσυχη. Στην Αστυνομία δεν πήγα, ούτε σε δικηγόρους. Μόνο στον γιατρό που κατάλαβε τι είχε συμβεί, αλλά και εκείνος δεν είπε πολλά, μόνο ένα “να προσέχεις την άλλη φορά”…».

Η Ειρήνη Κ., τα στοιχεία της οποίας είναι στη διάθεση της εφημερίδας, δεν θα πει άλλα. Αλλά ούτε και θα δακρύσει. Το έκανε για χρόνια στην καρέκλα του θεραπευτή της. Εκείνος επέμενε να μη μιλήσει «δημοσίως», αλλά εκείνη ήθελε να περάσει το μήνυμα: «Σπάστε τη σιωπή». Την εκκωφαντική σιωπή που σκεπάζει τα πνιγμένα ουρλιαχτά την ώρα του εγκλήματος και καλύπτει τον λυγμό των επόμενων ημερών, μηνών, χρόνων…

Ο βιασμός είναι ένα έγκλημα που συχνά μένει κρυφό. Οπως εξηγεί η νομικός-εγκληματολόγος Μαρία Τσιλιακού , «είναι πολλοί οι παράγοντες που αποτρέπουν τις γυναίκες από την καταγγελία των περιστατικών σεξουαλικής βίας:ο φόβος του στίγματος και της εκδίκησης, η έλλειψη οικονομικών μέσων, η συναισθηματική εξάρτηση, η ανησυχία για τα παιδιά σε περιπτώσεις όπου θύτης είναι ο σύζυγος και η αδυναμία πρόσβασης σε κέντρα αντιμετώπισης και αποκατάστασης».

Για τις γυναίκες αυτές η σιωπή είναι χρυσός: Κανείς αστυνομικός δεν θα νεύσει υπαινικτικά στον συνάδελφό του κατά τη διάρκεια της καταγγελίας, κανείς εφημερεύων γυναικολόγος δεν θα υπονοήσει την ενοχή της δεκαοκτάχρονης που κυκλοφορούσε νύχτα «ντυμένη προκλητικά», κανένας ένορκος δεν θα την κοιτάξει υποτιμητικά σε μια αίθουσα δικαστηρίου.

«Τα θύματα υποφέρουν από τις ψυχολογικές και σωματικές συνέπειες που το έγκλημα επιφέρει στη ζωή τους:άγχος, φόβο, ντροπή, απογοήτευση και θυμό, κατάθλιψη, ενοχές, έμμονες ιδέες, διαταραχές στον ύπνο, τάσεις απομόνωσης και αυτοπεριθωριοποίησης ή, όπως αναφέρεται, “μετατραυματικό σύνδρομο άγχους”, απόγνωση και ανησυχία. Ελάχιστες χώρες παρέχουν ειδική εκπαίδευση στην Αστυνομία, στο δικαστικό και στο ιατρικό προσωπικό για την αντιμετώπιση των υποθέσεων βιασμού. Αυτό έχει συνέπεια οι γυναίκες να μη μιλούν για την κακοποίησή τους. Στις ΗΠΑ το 15% των γυναικών καταγγέλλει τους βιασμούς στην Αστυνομία, ενώ από εκείνεςπου δεν το κάνουν, σχεδόν οι μισές θα το έκαναν αν ήταν βέβαιεςότι δεν θα δημοσιευθούν τα ονόματα και τα προσωπικά τους στοιχεία.Στην Αυστρία μόνο το 20% των υποθέσεων βιασμούπου καταγγέλλονται καταλήγουν σε καταδίκες, ενώ στη Βρετανία μόνο το 13% από το σύνολο των βιασμένων γυναικών καταγγέλλουν την επίθεση στην Αστυνομία» συνεχίζει η κυρία Τσιλιακού.

Ο εχθρός είναι γνωστός
«Ο βιασμός είναι πρωτίστως ένα έγκλημα βίας και επιβολής και όχι σεξουαλικό. Στην παρεξήγηση αυτή κύρια αιτία είναι η παραπληροφόρηση όσον αφορά τη σεξουαλική πράξη,η οποία αντί να είναι πράξη αγάπης και στοργής γίνεται μια μηχανική πράξη εκτόνωσης, όπου ο ανδρισμός μετρείται από μεγέθη και διάρκειες και η παραπληροφόρηση αυτή εξακολουθεί να διαχέεται στα νέα παιδιά κυρίως,αλλά όχι μόνο, με τις διάφορες ταινίες πορνό» μας λέει ο καθηγητής του Τομέα Εγκληματολογίας Παντείου Πανεπιστημίου κ. Αντώνης Δ. Μαγγανάς. Τις περισσότερες φορές ο βιασμός είναι ένα έγκλημα «προμελετημένο» από πρώην και νυν εραστές, ευγενικούς γείτονες, βίαιους συζύγους… Από τους τελευταίους λίγοι την πλήρωσαν ακριβά και σίγουρα φθηνότερα από τον σύζυγο της Αμερικανίδας Λορίνα Μπόμπιτ, που έγινε διάσημη το καλοκαίρι του 1993 όταν τιμώρησε τον άνδρα της Τζον για τα χρόνια της σεξουαλικής κακοποίησης που είχε υποστεί ῶαζί του, κόβοντας το πέος του ενώ αυτός κοιῶόταν. Πολλές γυναίκες-θύματα αρνούνται να πιστέψουν ότι ο εξαναγκασμός σε συνουσία μέσα στον γάμο είναι βιασμός. Για εκείνες, όπως και για την πλειονότητα του κόσμου, ο βιαστής είναι ένας ξένος, ακόμη και αν οι ειδικοί επιμένουν για το αντίθετο: «Οι γυναίκες έχουν τέσσερις φορές περισσότερες πιθανότητες να βιαστούν από ένα γνωστό πρόσωπο παρά από έναν άγνωστο.Επίσης,η πλειονότητα των γυναικώνπου εξαναγκάζονται να κάνουν σεξ με τον σύντροφό τους δεν το αντιλαμβάνονται ως βιασμό.Θέτουν πολλές δικαιολογίες προκειμένου να αποφύγουν να αντιμετωπίσουν τη σκληρή πραγματικότητα ενός μαρτυρικού γάμου» μας λέει η κυρία Τσιλιάκου.

ΑΝ ΣΟΥ ΣΥΜΒΕΙ
Σ ύμφωνα με την Ελληνική Εταιρεία Μελέτης και Πρόληψης της Σεξουαλικής Κακοποίησης(www. obrela.gr),η πλειονότητα των βιασμών στις γυναίκες συμβαίνει πριν από την ηλικία των 18 ετών.Σε κάθε περίπτωση,αν σου συμβεί κάτι τέτοιο:

\334 Πες το σε κάποιον που εμπιστεύεσαι. Ακόμη και αν φοβάσαι να το πεις στους γονείς σου,πες το σε κάποια μεγ αλύτερη γυναίκα που ξέρεις ότι θα σε βοηθήσει ή τηλεφώνησε στη γραμμή στήριξης για εφήβους 801 8011.177,

στο Χαμόγελο του Παιδιού (1056) ή στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης (197).

\334 Αν θέλεις να καταγγείλεις τον βιασμό, κάλεσε ένα φιλικό σου άτομο και πήγαινε στο αστυνομικό τμήμα αμέσως. Μην πλυθείς και μην αλλάξεις ρούχα, κράτησε όσο περισσότερες αποδείξεις μπορείς.Αν έχεις τραυματιστεί,τηλεφώνησε στο 100 και ζήτησε Αστυνομία και ασθενοφόρο.

\334 Γράψε όσο περισσότερες λεπτομέρειες θυμάσαι για το συμβάν.

\334 Αγνόησε και απόφυγε όσους αντιδρούν με αδιαφορία στον βιασμό και έμμεσα ή άμεσα κατηγορούν εσένα.

Μην το παίρνεις προσωπικά.

\334 Ο βιασμός συνήθως αφήνει μακροχρόνια ψυχικά τραύματα. Αναζήτησε ψυχική στήριξη και φροντίδα για τον εαυτό σου,είτε μέσω κατάλληλου ψυχοθεραπευτή είτε μέσω κάποιου ατόμου που εμπιστεύεσαι και να θυμάσαι ότι η κάθε γυναίκα αντιδρά στον βιασμό διαφορετικά.

\334 Οταν καταλαγιάσει το πρώτο σοκ και νιώσεις πιο δυνατή, συνεννοήσου με τον γιατρό σου για έλεγχο εγκυμοσύνης και σεξουαλικώς μεταδιδόμενων νοσημάτων.