Η πώληση του μεγαλύτερου ναυπηγείου της χώρας, των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, στην Αbu Dhabi Μar, τη φιλόδοξη και ταχύτατα αναπτυσσόμενη ναυπηγική εταιρεία του Αμπου Ντάμπι, του ισχυρότερου αραβικού εμιράτου, ήταν η τελευταία περιπέτεια του… Ροβινσώνα Κρούσου της ελληνικής ναυπηγικής βιομηχανίας, ο οποίος έχει περάσει από επτά θάλασσες και πέντε ωκεανούς από την ημέρα που ιδρύθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ΄50 από τον Σταύρο Νιάρχο.
Τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά κατέληξαν τελικά την προηγούμενη εβδομάδα στα χέρια της Αbu Dhabi Μar (ΑDΜ), στην οποία πωλήθηκαν από την ιδιοκτήτρια γερμανική ΤhyssenΚrupp Μarine Systems (ΤΚΜS). Η ελληνική κυβέρνηση ενέκρινε την πρόταση για εξαγορά των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά από το νέο κοινοπρακτικό σχήμα όπου θα ηγείται η ΑDΜ κατέχοντας ποσοστό 75,1% του μετοχικού κεφαλαίου του Σκαραμαγκά, ενώ η ΤhyssenΚrupp Μarine Systems θα κατέχει το 24,9%.
«Το νέο κοινοπρακτικό σχήμα τυγχάνει της απόλυτης έγκρισης της ελληνικής κυβέρνησης. Επιδιώκουμε το νέο σχήμα να ολοκληρώσει τις διαπραγματεύσεις με το υπουργείο Εθνικής Αμυνας το ταχύτερο δυνατόν. Με την είσοδο της ΑDΜ στην ιδιοκτησία και τον έλεγχο των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά επιτυγχάνεται μακροπρόθεσμη βιώσιμη λύση στο πλαίσιο της εθνικής στρατηγικής για την ανάπτυξη και την ενίσχυση της ναυπηγικής βιομηχανίας με διασφάλιση των θέσεων εργασίας» έλεγε η επίσημη κυβερνητική ανακοίνωση, που εξέφραζε έτσι την ανακούφιση της κυβέρνησης, αφού διαφορετικά το ναυπηγείο πήγαινε ολοταχώς για λουκέτο.
Η Αbu Dhabi Μar είναι σχετικά νέα εταιρεία αλλά με σημαντικές εξαγορές και συνεργασίες και ακόμη σημαντικότερες φιλοδοξίες. Διαθέτει μεγάλη ναυπηγική μονάδα στο εμιράτο με 750 εργαζομένους και με προβλήτα-κλίνη 550 μέτρων κατασκευής σε έκταση 172 στρεμμάτων, αλλά και ναυπηγείο στη Γαλλία, το CΜΝ Υahts στο Χερβούργο της Νορμανδίας, μονάδα που ξεκίνησε το 1945, με 480 εργαζομένους σε έκταση 110 στρεμμάτων. Η μεγάλη όμως δύναμη της εταιρείας είναι η στρατηγική παγκόσμια συμμαχία που έκανε με την ΤhyssenΚrupp τον Οκτώβριο του 2009 και την οποία υπέγραψε το μεγάλο αφεντικό της Αbu Dhabi Μar, ο Αχμάντ Νταρβίς αλ Μαράρ, μέλος της βασιλικής οικογενείας του εμιράτου. Η συμφωνία προβλέπει συνεργασία για τη δημιουργία ενός «υπερ-σχήματος» με ειδίκευση στις μεγάλες θαλαμηγούς αλλά και σε άλλες κατασκευές και με κοινές επιχειρήσεις σε όλον τον κόσμο. Οι Γερμανοί θα κρατήσουν για τον εαυτό τους το κομμάτι της προηγμένης τεχνολογίας στις στρατιωτικές κατασκευές και οι Αραβες τη διοίκηση, μέσω της οποίας θα αποκτήσουν πείρα, γνώσεις και κύρος ώστε αργότερα να… αυτονομηθούν εκ του ασφαλούς, διότι- μην αμφιβάλλει κανείςαυτό επιδιώκουν.
Στο πλαίσιο της συμφωνίας οι Αραβες εξαγόρασαν από την ΤhyssenΚrupp και το ναυπηγείο Νobiskrug στη Γερμανία, που είναι και το καμάρι τους μέχρι στιγμής αφού μπορούν να κατασκευάζουν μεγάλες θαλαμηγούς (mega yachts) μήκους 200 μέτρων. Το ναυπηγείο έχει δύο μεγάλες κλίνες κατασκευής με 420 υπαλλήλους σε μια τεράστια έκταση 420 στρεμμάτων.
Τελευταίο απόκτημα της συλλογής, φυσικά, ο Σκαραμαγκάς.
Νιάρχος- Ωνάσης- Ολυμπιακή
ΚΑΙ ΟΜΩΣ αυτό το ναυπηγείο είχε ξεκινήσει διαφορετικά και έχτισε ιστορίες ανθρώπων για μιάμιση γενιά.
Οταν τον Σεπτέμβριο του 1956 υπεγράφη η σύμβαση μεταξύ του ελληνικού Δημοσίου και του Σταύρου Νιάρχου για τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, λίγοι γνώριζαν ότι η ίδρυση ενός σύγχρονου ναυπηγείου από το μηδέν, σε μια χώρα που δεν διέθετε ούτε τις κατάλληλες υποδομές ούτε και ειδικευμένο προσωπικό ή απαραίτητη τεχνογνωσία, ήταν το αποτέλεσμα μιας απόφασης που έλαβε ο Σταύρος Νιάρχος στο πλαίσιο του ανταγωνισμού του με τον Αριστοτέλη Ωνάση. Το 1956 ο Νιάρχος και ο Ωνάσης έκαναν προτάσεις προς την κυβέρνηση για την ίδρυση αεροπορικής εταιρείας. Την περίοδο εκείνη η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή διαπραγματευόταν την ανάθεση της καταρρέουσας κρατικής αεροπορικής εταιρείας ΤΑΕ. Ο Ωνάσης εξασφάλισε την εταιρεία και έφτιαξε την Ολυμπιακή, και ο Νιάρχος, που έχασε τη μάχη, σε αντάλλαγμα πήρε την υπογραφή σύμβασης με το ελληνικό Δημόσιο για την ίδρυση των «Ελληνικών Ναυπηγείων» στον Σκαραμαγκά.
Με τη σύμβαση αυτή, το Δημόσιο παραχωρούσε το δικαίωμα και ο ανάδοχος ανελάμβανε την υποχρέωση να ιδρύσει και να λειτουργήσει εργοστάσιο πλοίων, σκαφών και κάθε πλωτού μέσου. Σε κάθε περίπτωση ο ανάδοχος έπρεπε να διαθέσει το ποσό των 8.630.000 δολαρίων, από τα οποία τα 600.000
δολάρια θα αποτελούσαν το κεφάλαιο κίνησης.
Την περίοδο 1958-1966 το ναυπηγείο προχώρησε στην ολοκλήρωση του εξοπλισμού και των εγκαταστάσεών του με πλωτές δεξαμενές που χρησιμοποιήθηκαν τόσο για κατασκευές νέων πλοίων όσο και για επισκευές.
Η περίοδος 1967-1980 είναι η «ώριμη περίοδος» του ναυπηγείου, αφού λόγω της κρίσης του Σουέζ ανέλαβε τη ναυπήγηση μεγαλύτερων πλοίων που αντικατέστησαν τα λίμπερτι, επεκτάθηκε στις εγκαταστάσεις βιομηχανικού εξοπλισμού και στα πλοία του Πολεμικού Ναυτικού. Εκεί κατασκευάστηκε και η θαλαμηγός «Ατλαντίς» του ίδιου του Νιάρχου.
Η περίοδος 1980-1985, οπότε και το ναυπηγείο κρατικοποιήθηκε, χαρακτηρίζεται ως περίοδος κρίσης.
Τι αγόρασαν οι Αραβες
ΤΟ ΝΑΥΠΗΓΕΙΟ φυτοζωεί σήμερα, καταγράφει ζημιές, κουβαλάει χρέη από το παρελθόν αλλά και βαριές ποινές από την ΕΕ. Επιπλέον, μεταξύ ελληνικού Δημοσίου και Ναυπηγείων Σκαραμαγκά υπάρχουν σημαντικές εκκρεμότητες: το Πολεμικό Ναυτικό εξακολουθεί να μην παραλαμβάνει το περιβόητο υποβρύχιο που χτίστηκε στο Κίελο, το πρόγραμμα του Πολεμικού Ναυτικού στο οποίο ήλπιζαν τα μέγιστα οι Γερμανοί καρκινοβατεί και οι πρόσφατες αποφάσεις των Βρυξελλών καλούν τον Σκαραμαγκά (δηλαδή τους Γερμανούς) να επιστρέψει περί τα 230 εκατ. ευρώ στο Δημόσιο (πάνω από 400 εκατ. ευρώ αν συνυπολογιστούν τόκοι) ως παράνομες ενισχύσεις παλαιότερων περιόδων, τα οποία η ΤhyssenΚrupp δεν αναγνωρίζει αφού δεν έγιναν επί των ημερών της και δεν επιθυμεί να καταβάλει.
Αφορμή αλλά όχι αιτία για την αποχώρηση των Γερμανών είναι η άρνηση παραλαβής από το Πολεμικό Ναυτικό τεσσάρων συνολικά υποβρυχίων που είχαν παραγγελθεί από το υπουργείο Εθνικής Αμυνας πριν από περίπου επτά χρόνια. Το πρώτο από αυτά, το «Παπανικολής», κατασκευάστηκε στο Κίελο προ τριετίας, διαπιστώθηκε ότι «γέρνει» και δεν εγκρίθηκε από τους έλληνες αξιωματικούς που πήγαν να το παραλάβουν. Στο μεσοδιάστημα και ύστερα από κύμα σφοδρών ελληνογερμανικών αντιπαραθέσεων, διεργασιών, αντεγκλήσεων, πιέσεων της γερμανικής κυβέρνησης και εχθρικών διαρροών, οι ζημιές επισκευάστηκαν και (υποτίθεται ότι) είναι έτοιμο προς παράδοση, αλλά για ψυχολογικούς λόγους δεν παραλαμβάνεται από το ΠΝ.
Τα άλλα τρία («Ματρόζος», «Κατσώνης», «Πιπίνος») είναι σχεδόν έτοιμα στο ναυπηγείο του Σκαραμαγκά να παραληφθούν, ως ύστατη εκκρεμότητα μεταξύ ελληνικού Δημοσίου και ΤhyssenΚrupp. Ακριβώς αυτή την παραλαβή ήθελαν να επισπεύσουν οι Γερμανοί με σκοπό να εισπράξουν περίπου 400 εκατ. ευρώ ως εξόφληση, να πληρώσουν τους εργαζομένους μέχρι τέλους του έτους, να εξοφλήσουν τις πολλές υποχρεώσεις τους στην Ελλάδα.
