Κάνει χρόνια τηλεόραση και έχει σταθεί τυχερή. Πρωταγωνίστησε σε επιτυχημένα σίριαλ, αγαπήθηκε από το κοινό και όλη αυτή την εικόνα την υποστήριξε μέσα από μια αυθεντική στάση και μια ειλικρίνεια που τη συνόδευσαν
στις εκτός πλατό εμφανίσεις της.Η Ελένη Ράντου ξεκαθαρίζει τη σχέση της με την τηλεόραση- για την ακρίβεια,μάλλον την αποκαθιστά
– και δηλώνει αισιόδοξη για την έξοδό μας από την κρίση μεταφράζοντάς την σε διαδικασία προσγείωσης στην πραγματικότητα.
– Τελευταία διαβάζω δηλώσεις σας που δείχνουν ότι είστε θυμωμένη με την τηλεόραση.Γιατί;
«Οχι, μωρέ. Υπερβάλλουν απίστευτα. Δεν τολμάς να πεις κάτι και προκύπτει μια τέτοια διόγκωση που κι εγώ έχω τρομάξει».
– Δηλαδή,δεν ισχύει κάτι τέτοιο; «Το να λες σε μια συνέντευξη ότι μετά την “Εργαζόμενη γυναίκα” δεν θέλω να έχω άμεσα τηλεοπτικά σχέδια, δεν μπορεί αυτό να μεταφράζεται σε εγκαταλείπω την τηλεόραση. Φαίνεται τόσο παράξενο το να θες ύστερα από ένα διάστημα να ηρεμήσεις; Αυτό μεταφράστηκε λάθος. Κανένας θυμός δεν υπάρχει».
– Εχετε δουλέψει πολύ στην τηλεόραση.Σχέση αγάπης;
«Δεν είναι θέμα αγάπης. Είναι χώρος στον οποίο δουλεύεις. Είναι άλλου είδους σχέση. Είναι μέσο επικοινωνίας με τον πολύ κόσμο και χώρος εργασίας. Δεν είναι παρέα, ούτε αγαπιόμαστε. Είναι “δουλεύω σκληρά”. Ακουσα πολλά παράδοξα, ακόμη και το ότι η σειρά δεν προχωρά γιατί εγώ δεν έχω έμπνευση να γράψω επεισόδια σε μια σειρά που δεν είμαι συγγραφέας! Είναι τόση η παραπληροφόρηση που το να μιλάς δεν έχει κανένα νόημα γιατί ο καθένας θα καταλάβει αυτό που θέλει».
– Εσείς σκεφτήκατε ωστόσο να τα παρατήσετε κάποια στιγμή;
«Είδατε που κι εσείς είστε προκατειλημμένη; Οχι, έτσι κι αλλιώς σταματάω ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Οταν έχεις κάνει μια σειρά που προβάλλεται επί δύο χρόνια, λογικό δεν είναι να θες να ξεκουραστείς;».
– Ολα αυτά τα χρόνια δουλειάς στην τηλεόραση τι πήρατε;
«Εκπαιδεύτηκα σε γρήγορα αντανακλαστικά και έφαγα μια γερή δόση πραγματικότητας η οποία είναι ιδιαίτερα σκληρή και δεν είναι τόσο ονειρική όσο είναι στο σπίτι και στο θέατρο. Είναι μια σκληρή πραγματικότητα η οποία σε προσγειώνει γερά και αυτό δεν είναι κακό. Το μότο της τηλεόρασης είναι: “με εξυπηρετείς και γι΄ αυτό υπάρχεις”».
– Αντίστροφα αυτό ισχύει; «Ε, βέβαια. Οταν κάτι μπορεί να ειπωθεί από την καλή μπορεί και από την ανάποδη».
– Η επαφή με το ευρύ κοινό αποδείχτηκε εύκολη ή δύσκολη;
«Ανάλογα πώς θα το διαχειριστείς. Επειδή αγαπώ πολύ τη ζωή και τον κόσμο, μου έχει βγει σε καλό. Εχω κάνει φίλους. Αν σε τρελάνει δεν είναι καλό· αν το διαχειριστείς είναι θείο δώρο».
– Νιώσατε σε κάποια φάση ότι «ψωνιστήκατε»;
«Οχι, ποτέ. Κρατάω πάντα ένα μέτρο για να ξεχωρίζω πού είναι το σημαντικό. Γιατί τη στιγμή που κάτι έχει επιτυχία δεν σημαίνει ότι την κάνεις εσύ. Είναι μια χρονική στιγμή και μια συγκυρία στην οποία είσαι μέσα. Δεν είσαι εσύ. Απλά όταν αρέσω στον κόσμο γίνομαι πιο απαιτητική».
– Τι σας θυμώνει στη δουλειά σας; «Ο ρυθμός της που είναι απάνθρωπος, η πολύ υλιστική αντίληψη και το ότι δεν υπάρχει ένα περιθώριο που να λέει ότι μερικά πράγματα, ακόμη κι αν στοιχίζουν ακριβά, είναι καλά. Η τηλεόραση περνάει μια εποχή όπου κυνηγάει το φτηνό πρόγραμμα, την εύκολη λύση και αυτή που θα κοστίσει λιγότερο».
– Αντιστάσεις υπάρχουν σε όλο αυτό;
«Αυτό είναι που με θυμώνει ακόμη περισσότερο. Οσο πάνε οι αντιστάσεις χαλαρώνουν. Ακόμη και άνθρωποι μέσα στα κανάλια λένε: “Αξίζει να κάνουμε ένα σίριαλ που θα είναι καταπληκτικό αλλά θα είναι πολύ ακριβό;”».
– Ο τηλεθεατής δεν θα γυρίσει κάποια στιγμή την πλάτη στη φτήνια; «Προς το παρόν δεν φαίνεται κάτι τέτοιο. Σαν να είναι υπνωτισμένος ο κόσμος και ακολουθεί ένα καράβι όπου πάει. Δεν κατεβαίνει κανένας. Εχει μια μεγάλη ανάγκη ο κόσμος να είναι όλοι μαζί. Υπάρχει φόβος να ξεχωρίσει κάποιος και να πει πάμε λίγο πιο αριστερά ή πιο δεξιά. Θέλει να μαζικοποιείται, και αυτό είναι επικίνδυνη τάση».
– Εσείς πώς το υπερασπίζεστε αυτό, πώς διαφοροποιείστε;
«Δεν λέει τίποτα να είσαι μόνος σου. Πρέπει, για να φανεί κάτι, να συμπορεύεσαι με την ανάγκη του κόσμου, με την επιθυμία του. Δεν έχει νόημα μια μεμονωμένη επιθυμία. Το μοναχικό δεν ξέρω μέχρι πού μπορεί να ακουστεί, δεν έχει αποτελεσματικότητα. Μπορεί να χαρακτηριστεί γραφικό. Και το να γκρινιάζεις είναι γραφικό. Δεν προσφέρεις τίποτε. Με το να κάνεις πράγματα προσφέρεις».
Η Ελένη Ράντου πρωταγωνιστεί στη σειρά «Εργαζόμενη γυναίκα»,η οποία προβάλλεται κάθε Δευτέρα και Παρασκευή από τον Αntenna στις 21.00,και στην παράσταση του έργου του Νίκου Ποριώτη «33 φορές να φύγεις» στο θέατρο Διάνα. «Ο,τι μας πονάει πρέπει να έχει κωμωδία»
– Το θέατρο έχει πληγεί όπως η τηλεόραση; «Οχι, γιατί όσο γίνεται πιο υλιστική η τηλεόραση υπάρχει μια ανάγκη μερίδας κόσμου που θέλει το αντίπαλο δέος. Το ψάχνει το σημαντικό ο κόσμος στο θέατρο».
– Τι ζητάτε από τον κόσμο; Ποιο είναι το επιθυμητό αποτέλεσμα για σας; «Το να επικοινωνήσω. Να ανταλλάξουμε πράγματα, λιγότερη μοναξιά». – Η τηλεόραση είναι πιο μοναχική; «Οταν έκανα την “Εργαζόμενη γυναίκα” δεν ένιωσα μοναξιά, γιατί αυτά που έκανα ήταν τόσο αληθινά, τόσο σημερινά. Οταν συναντάς και ανθρώπους που τα μοιράζονται δεν νιώθεις μοναξιά. Οταν έχεις να κάνεις με ένα κείμενο που δεν είναι ανθρώπινο αλλά κινείται στη σφαίρα της φαντασίας, τότε νιώθεις μοναξιά. Σημασία έχει τι βάζεις σε προτεραιότητα».
– Στο θέατρο παίζετε στο έργο «33 φορές να φύγεις». Πολύς θυμός και διαφορετικό από αυτά που κάνατε στο παρελθόν.
«Μου έκανε ενδιαφέρον γιατί είναι μια παράσταση με δύο πρόσωπα και παίζεις ένα στοίχημα σοβαρό. Ο κόσμος έρχεται για την ουσία, όχι για το γύρω γύρω. Δεν υπάρχουν ευκολίες, ούτε σκηνικά να μπαινοβγαίνουν. Δύο άνθρωποι επί σκηνής και το θέμα “μείνε και φύγε”. Αυτό είναι κάτι που εγώ το παιδεύω πολύ στο μυαλό μου και έχει μεγάλο κόστος και το μένω και το φεύγω. Με αφορά πολύ ως διαδικασία και μου έδωσε ένα κουράγιο: το ενδιαφέρον είναι να μένεις».
– Θα περίμενε πάντως κάποιος σε δύσκολους καιρούς να στραφείτε στην κωμωδία…
«Το θεωρώ κωμωδία. Είναι όση κωμωδία αντέχει να είναι η εποχή. Ο κόσμος δεν θέλει να χασκογελάσει, ευχαριστιέται την κωμωδία με την οποία σοκάρεται. Ο,τι μας πονάει πρέπει να έχει κωμωδία. Αλλιώς δεν βγαίνει πέρα. Δεν χρειάζεται να κοροϊδεύουμε ελαττώματα για να βγάλουμε γέλιο. Θέλει παίδεμα και η κωμωδία». – Πού πιστεύετε ότι θα μας βγάλει αυτή η κρίση; «Δεν ξέρουμε πού πάμε. Θα καταλαγιάσει αυτό και κάτι θα έχουμε κερδίσει. Τότε θα μπορέσουμε να το αποτυπώσουμε. Το να έχουμε λιγότερη έπαρση και αλαζονεία δεν θα μας κάνει κακό. Δεν μπορεί να τα έχουμε όλα. Αν βγούμε από όλο αυτό με αίσθημα περισσότερης ταπεινότητας είναι καλό. Φτάνει να μη βγούμε με αίσθημα ήττας και ανασφάλειας. Ακόμη είναι νωρίς να αποτυπωθεί. Μακάρι να μας ισορροπήσει γιατί ο Ελληνας έχει και μια μεγαλομανία». «Ημουν σε ζωντανούς χώρους»
* Γεννήθηκα στα Χανιά.Ηρθα στην Αθήνα και κινήθηκα σε εργατικές περιοχές: Αιγάλεω,Περιστέρι,Εξάρχεια. * Πήρα πολλά πράγματα από αυτό το κομμάτι της ζωής μου. Ημουν σε ζωντανούς χώρους,σε χώρους που θέλαμε να κάνουμε πράγματα,όχι σε χώρους όπου πίσω τους έχουν πράγματα.Είναι οι wannabe χώροι. * Οταν δεν δουλεύω,μηδενίζω.Κάτι συμβαίνει και από το 100 πηγαίνω απευθείας στο 0.Μπορώ να καθήσω σε μια παραλία και να κοιτάζω τη θάλασσα για πέντε ημέρες.
* Αυτή την περίοδο δεν έχω κάποια τρελή επιθυμία.Θέλω να φύγω,να κάνω ταξίδια,να δω παραστάσεις έξω.Εκεί μπορεί να προκύψει θεατρικός έρωτας.
