Ενα ταξίδι με την παραμυθού Σάσα Βούλγαρη

O ελληνιστικός Βούδας που βρίσκεται στο Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης εκτίθεται ειδικά για το πρόγραμμα «Αμρίτα, το νερό της ζωής- Ιστορήσεις στα μονοπάτια της Ινδίας» με τη Σάσα Βούλγαρη που απευθύνεται σε ενηλίκους. Η έμπειρη παραμυθού αντεπεξήλθε στην πρόσκληση-παραγγελία και ξεκίνησε το γοητευτικό ταξίδι της, κάθε βράδυ Παρασκευής. «Είναι ένα υλικό που προσεγγίζω για πρώτη φορά και ομολογώ ότι το προσεγγίζω με δέος» λέει και αναφέρεται στην πανάρχαια κοιτίδα του πολιτισμού από την οποία άντλησε τα κείμενά της, χωρίς, όπως ομολογεί, να φθάσει «πολύ βαθιά».

24.02.2010 04:28

Ενα ταξίδι με την παραμυθού Σάσα Βούλγαρη

Με τα παραμύθια της Σάσας Βούλγαρη, πραγματικά, παρασύρεσαι, καθώς ζωντανεύουν μπροστά σου κόσμοι ολόκληροι, με τους ήχους, τις μυρωδιές, τα χρώματα και τις ανάσες τους

24.02.2010 04:28

Πολιτισμός

λοβερδου μυρτω

O ελληνιστικός Βούδας που βρίσκεται στο Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης εκτίθεται ειδικά για το πρόγραμμα «Αμρίτα, το νερό της ζωής- Ιστορήσεις στα μονοπάτια της Ινδίας» με τη Σάσα Βούλγαρη που απευθύνεται σε ενηλίκους. Η έμπειρη παραμυθού αντεπεξήλθε στην πρόσκληση-παραγγελία και ξεκίνησε το γοητευτικό ταξίδι της, κάθε βράδυ Παρασκευής. «Είναι ένα υλικό που προσεγγίζω για πρώτη φορά και ομολογώ ότι το προσεγγίζω με δέος» λέει και αναφέρεται στην πανάρχαια κοιτίδα του πολιτισμού από την οποία άντλησε τα κείμενά της, χωρίς, όπως ομολογεί, να φθάσει «πολύ βαθιά».

O ελληνιστικός Βούδας που βρίσκεται στο Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης εκτίθεται ειδικά για το πρόγραμμα «Αμρίτα, το νερό της ζωής- Ιστορήσεις στα μονοπάτια της Ινδίας» με τη Σάσα Βούλγαρη που απευθύνεται σε ενηλίκους. Η έμπειρη παραμυθού αντεπεξήλθε στην πρόσκληση-παραγγελία και ξεκίνησε το γοητευτικό ταξίδι της, κάθε βράδυ Παρασκευής. «Είναι ένα υλικό που προσεγγίζω για πρώτη φορά και ομολογώ ότι το προσεγγίζω με δέος» λέει και αναφέρεται στην πανάρχαια κοιτίδα του πολιτισμού από την οποία άντλησε τα κείμενά της, χωρίς, όπως ομολογεί, να φθάσει «πολύ βαθιά». Αποσπάσματα από το Ραμαγιάν, τη Μαχαραμπάτα, αποσπάσματα από βουδιστικά κείμενα και σανσκριτική γραμματεία περιλαμβάνονται σ΄ αυτές τις διηγήσεις που ακολουθούν, κυκλικά σχεδόν, την ανθρώπινη ζωή: «Πρώτα είναι η κοσμογονία, μετά ο έρωτας- ποιητικός και σεξουαλικός-και ύστερα ο θάνατος. Στο τέλος μπαίνουν και φιλοσοφικά ερωτήματα».

Σ΄ αυτό το καινούργιο ταξίδι της η Σάσα Βούλγαρη μπήκε με δυσκολία, κυρίως γιατί επέμενε η επιμελήτρια του Μουσείου Ισλαμικής Τέχνης Μίνα Μωραΐτου, και τελικά το αγάπησε πολύ. Μαζί με τον μουσικό Σπύρο Παν, χάραξαν την πορεία τους, αφού άκουσαν πολλά τραγούδια και πολλή μουσική από την Ινδία. «Μαζί υιοθετήσαμε και ενσωματώσαμε τις μουσικές επιλογές μας» εξηγεί, ενώ η προσωπική της έρευνα, μέσα από βιβλιογραφία και το Διαδίκτυο, την οδήγησαν στην παράστασή της. Μια παράσταση που συνδυάζει και «ενορχηστρώνει» σώμα, φωνή και μουσική, ενώ αποφεύγει το φολκλόρ.

Γιατί αυτή είναι η δουλειά της Σάσας Βούλγαρη που εδώ και 20 χρόνια ξεκίνησε να λέει παραμύθια, στην αρχή ερασιτεχνικά και, λίγο μετά, επαγγελματικά. Δουλεύοντας την τεχνική της, αλλάζει και προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα: Αλλος είναι ο τρόπος όταν απευθύνεται σε παιδιά και άλλος στους ενηλίκους- με τα παραμύθια της, πραγματικά, παρασύρεσαι, καθώς ζωντανεύουν μπροστά σου κόσμοι ολόκληροι, με τους ήχους, τις μυρωδιές, τα χρώματα και τις ανάσες τους.

Τι είναι τελικά ο παραμυθάς; «Ενα παράξενο ον» είναι η πρώτη, αυθόρμητη απάντησή της… «Οχι, όχι. Είναι ένας κανονικός άνθρωπος που έχει μεγάλη αγάπη να μοιραστεί τις ιστορίες του. Στην Ελλάδα είμαστε όλοι εν δυνάμει παραμυθάδες, γι΄ αυτό και δεν είχαμε ποτέ επαγγελματίες του είδους. Λίγοι είναι καταγεγραμμένοι, είτε στα καράβια, για να κρατούν ξάγρυπνους τους ναυτικούς,είτε στα καπνά,στην Ξάνθη, γιατί ήταν πιο κοντά στο ανατολίτικο στοιχείο». Και εξηγεί ότι στην Τουρκία και στο Μαρόκο συναντά κανείς ακόμη καφενεία με παραμυθάδες… Την ίδια πάντως τη συναντάμε σε μουσεία και συγκεκριμένους χώρους με τους οποίος συνεργάζεταιτώρα το Ισλαμικής Τέχνης, συστηματικά το Κυκλαδικής, περιοδικά το Φυσικής Ιστορίας και το Γαία, ενώ διδάσκει σε δικό της χώρο: «Είμαι μόνιμα κάπου, γιατί πιστεύω πολύ στα στέκια » καταλήγει, καθώς παραδέχεται ότι με τον καιρό, καθώς έχει μάθει να χειρίζεται τα μέσα έκφρασής της, αλλά και τον τρόπο χειρισμού του κοινού της, «μπορώ να λέω ασταμάτητα ιστορίες…».