Κάθε καλοκαίρι, τα πρώτα μπάνια συνδυάζονταν με υπερεντατικές αναγνώσεις για να καλύψουμε τα κενά που είχαμε στην ιστορία της από τον σχολικό χειμώνα. Δυο δεκαετίες μετά, ξανασυναντάμε τη φακιδομύτα ηρωίδα να έχει κόρη στην εφηβεία. Να, λοιπόν, που και τα σκίτσα μεγαλώνουν…

Ομολογώ ότι την είχα ξεχάσει. Νόμιζα ότι είχε σβηστεί εντελώς από τη μνήμη μου έως ότου, μια μέρα του 2001, περνώντας έξω από το θέατρο «Μελίνα» την είδα πάλι μπροστά μου αναρτημένη σε μια μαρκίζα. «Ο κόσμος της Πάττυ» από την Ομάδα Δράσις σε σκηνοθεσία Βασίλη Μυριανθόπουλου. Και ξαφνικά, εικόνες καταχωνιασμένες σε ξεχασμένα τσεπάκια του μυαλού και της ψυχής διεκδίκησαν τον άπλετο χώρο που τους αναλογούσε κάποτε. Η γλυκιά και ντροπαλή Πάττυ, το ανομολόγητο αντικείμενο του πόθου της, ο Τζόνι, η τσαούσα φίλη της Σάρον και εγώ να διαβάζω τις περιπέτειές τους σε περιόδους καλοκαιρινών σχολικών διακοπών περιμένοντας καθημερινά να περάσει το επιβεβλημένο τρίωρο χώνεψης μετά το φαγητό για να πάω και πάλι για μπάνιο στη θάλασσα της Κορίνθου. Συντροφιά με όλο το τεύχος της «Μανίνας» (αν και, κακά τα ψέματα, η αδιαφιλονίκητη πρωταγωνίστρια της ήταν η Πάττυ Λούκας), μια γαβάθα ευωδιαστά βερίκοκα από το Βοχαϊκό και ένα βιβλίο από τη σειρά «Πολυάννα», «Μυστικοί Εφτά» ή κάποια τάξη του κολεγίου «Σαιν Κλαιρ». Η λογοτεχνική αναφορά χρησίμευε για το ξεκάρφωμα ή για το καμουφλάζ (το περιοδικό μέσα στο ψηλά κρατημένο βιβλίο, ύφος συνοφρυωμένο και περισπούδαστο).

Διότι, για κάποιον λόγο που ποτέ μου δεν κατάλαβα, ο πατέρας μου δεν με άφηνε να διαβάζω «Μανίνα», «Πάττυ» και «όλες αυτές τις σαχλαμάρες». Σε κάθε διαμαρτυρία μου με παρέπεμπε βουβός στη δεκάτομη σειρά «Λογοτεχνικό Θεμέλιο», όπου δυστυχώς οι ελάχιστες παρατιθέμενες εικονίτσες ουδεμία σχέση είχαν με το λούσο και το μπρίο της Πάττυ. Ευτυχώς η πιο συγκαταβατική μαμά έκανε τα στραβά μάτια και όλοι μέναμε ευχαριστημένοι. Πιο πολύ απ’ όλους εγώ. Βυθιζόμουν στον κόσμο της Πάττυ και ταξίδευα χιλιόμετρα μακριά, σε μια περίεργη χώρα, την Αγγλία, όπου τα 13χρονα κορίτσια βάφονταν, στολίζονταν αλλά παρέμεναν συνεσταλμένες και αγνές όπως η Πάττυ, είχαν αγόρι ή, τουλάχιστον στην περίπτωση της Πάττυ, προσπαθούσαν να έχουν αγόρι, τον Τζόνι, αλλά και μια πιο ξεπεταγμένη φίλη όπως η Σάρον, για να τις προσγειώνει στην πραγματικότητα όταν αρνούνταν να κατέβουν από το συννεφάκι τους. Μόνο όταν είδα το μιούζικαλ του Μυριανθόπουλου θυμήθηκα και τους υπόλοιπους της παρέας. Την αδερφή της Πάττυ, Κάρολ, τον γιατρό άντρα της, και βεβαίως την κακιά της υπόθεσης, τη «βρωμερή» Ντόριν Σνάιντερ. Εκανε τη ζωή της Πάττυ δύσκολη και προσπαθούσε να της κλέψει τον Τζόνι. Την άτιμη.

Ο Τζόνι δεν πήρε ποτέ το όπλο του

Aυτό ήταν το αγόρι που αγαπούσε η Πάττυ αλλά δεν το κέρδισε ποτέ. Κάτι που δεν έπαιρνε μπρος, κάτι που ψιλοτσιλιμπούρδιζε, κάτι που δεν έδιωχνε αποφασιστικά τη βδελυρή Ντόριν Σνάιντερ, ο Τζόνι Βάουντεν επιβεβαίωνε με μαθηματική ακρίβεια την πικρή αλήθεια που γνώριζαν από πρώτο χέρι τα κορίτσια του δημοτικού (και βάλε) και αποδέχονταν ως νομοτέλεια, ότι δηλαδή «όλα τα αγόρια είναι χαζά». Σε αντίθεση με την Ντόριν όμως, ο Τζόνι δεν ήταν ποτέ αντιπαθής. Είπαμε, ήταν αγόρι, το αντίπαλο δέος, και η διάθεση της αναγνώστριας ήταν πιο μεγαλόψυχη απέναντι στο μυστηριώδες αυτό «άλλο είδος». Ε, ήταν και ωραίος… Στην εικονογραφία του «Κόσμου της Πάττυ» με τα πανομοιότυπα πρόσωπα αυτό σήμαινε ότι ο λυγερός Τζόνι είχε μια πλούσια ξανθιά κόμη.

Μεγαλώνοντας την ξέχασα τη φίλη των παιδικών μου χρόνων. Αλλαξε και το άρωμα του καλοκαιριού. Ούτε υποχρεωτική σιέστα, ούτε μυρωδάτα βερίκοκα, ούτε μπάνια όλη την ημέρα στη θάλασσα. Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν όμως. Η δεκάχρονη ανιψιά μου γνωρίζει την Πολυάννα από ένα πολυκαιρισμένο αντίτυπο της μητέρας της. Την Πάττυ όμως δεν την έχει ακουστά. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Το τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Μανίνα» κυκλοφόρησε το ’92, πολύ προτού γεννηθεί εκείνη. Τα περιοδικά είναι από τα πρώτα πράγματα που πετιούνται σε μια εκκαθάριση στο σπίτι και η ίδια είναι ακόμη μικρή για «αλήτικες» βόλτες στο Μοναστηράκι, όπου μπορεί να ξεθάψει κάποιο παλιό αντίτυπο της «Μανίνας». Οι συνομήλικές της στην Ισπανία ωστόσο τη γνωρίζουν πολύ καλά.

Η φακιδομύτα κοτσιδού, η οποία στην εφηβεία απέκτησε αλογοουρά ως σημάδι επικείμενης ενηλικίωσης, γνωρίζει και πάλι μεγάλες δόξες στη γειτονική χώρα. Οχι ως Πάττυ, αλλά ως Εστέρ, με αντικείμενο πόθου όχι τον Τζόνι αλλά τον Χουανίτο! Ετσι ήταν πάντα γνωστοί οι πρωταγωνιστές στην Ισπανία, από όπου κατάγεται η δημιουργός της Πάττυ-Εστέρ. Και το όνομα αυτής, Πουρίτα Κάμπος.

Ο κόσμος της Πουρίτα

Η Πουρίτα Κάμπος ήταν η εικονογράφος του κόσμου της Πάττυ. Ο κειμενογράφος Φίλιπ Ντάγκλας ήταν Βρετανός – εξ ου και τα αγγλικά ονόματα και το σκηνικό της «εξωτικής» πόλης Σαουθάμπτον. Δυστυχώς όμως έχει πεθάνει (ωχ, ωχ, παραμεγαλώσαμε). Η Πουρίτα Κάμπος όμως ζει και βασιλεύει, είναι 72 χρόνων, ζει στη Βαρκελώνη και βεβαίως δεν χρησιμοποιεί υπολογιστή. Οι απαντήσεις στις ερωτήσεις που της στείλαμε ήταν χειρόγραφες, τα «καλλιτεχνικά» της γράμματα ελαφρώς δυσανάγνωστα – κάπως έτσι θα ήταν ο γραφικός χαρακτήρας της Πάττυ. Με τα πολλά, τα αποκωδικοποιήσαμε και σας παραθέτουμε πώς γεννήθηκε η γλυκιά ιστορία των παιδικών μας χρόνων:

«Το 1971 το βρετανικό παιδικό περιοδικό “Princess Tina”, με το οποίο ήδη συνεργαζόμουν, αποφάσισε να εκδώσει μια καινούργια ιστορία, την “Patty’s World”. Μου άρεσε η υπόθεση, γιατί ήταν ρεαλιστική. Είχε αμέσως πολύ μεγάλη επιτυχία σε όλες τις χώρες όπου εκδόθηκε. Ηταν η πρώτη φορά που ο εκδοτικός οίκος άρχισε να λαμβάνει γράμματα ενθουσιασμού από αναγνώστριες. Εννοείται ότι χαρήκαμε πολύ. Ελπίζαμε ότι θα καταφέρναμε να συνεχίσουμε την ιστορία για δυο-τρία χρόνια. Τελικά κράτησε περίπου 20. Τελείωσε το 1988, αλλά δεν υπήρξε επίσημο φινάλε. Το 2002 με πληροφόρησαν για την ύπαρξη ενός φαν κλαμπ της Πάττυ. Τα μέλη της ήταν πλέον τριαντάρες γυναίκες και η Πάττυ είχε υπάρξει αναπόσπαστο κομμάτι της εφηβείας τους. Με τον εκδοτικό οίκο Glenat εκδώσαμε ξανά όλες τις παλιές ιστορίες σε τόμους των 100 σελίδων αλλά και τις «Νέες περιπέτειες της Πάττυ», στις οποίες είναι και πάλι συνομήλικη με τις αναγνώστριές της. Δηλαδή είναι 35 χρόνων, χωρισμένη και έχει μια 13χρονη κόρη. Μέσα από φλας μπακ εξηγούμε τι συνέβη στη ζωή της όλα τα χρόνια που μεσολάβησαν από το 1988.

Για τα σκίτσα του “Κόσμου της Πάττυ” εμπνεύστηκα από τον Ούγκο Πρατ (σ.σ.: δημιουργό του “Κόρτο Μαλτέζε”) καθώς και από αμερικανούς και γάλλους εικονογράφους της δεκαετίας του ’60. Πάντα αγαπούσα όλους τους ήρωες, συμπεριλαμβανομένης και της Ντόριν».

Δημοσιεύθηκε στο BHMdonna, τεύχος 88, σελ. 60-63, Ιούλιος 2009.