ΠΑΙΔΙΚΑ πρόσωπα βυθισμένα στη φτώχεια, λουλούδια μπροστά από ανέκφραστους ετοιμοπόλεμους στρατιώτες, ανθρώπινες σκιές στον βούρκο,χέρια που απλώνουν ζητώντας βοήθεια,αγκαλιά,υποστήριξη,χαμόγελα που εξορκίζουν τη δυστυχία.Και μπροστά από όλα
αυτά ένας φωτογραφικός φακός.Ετοιμος να απαθανατίσει τις στιγμές,να τις ταξιδέψει,να τις μεταφέρει μπροστά σε βλέμματα ανθρώπων που δεν γνωρίζουν και δεν θα συναντήσουν ούτε αυτά τα πρόσωπα ούτε αυτές τις χώρες του κόσμου.Τον φακό κατηύθυνε ο Σωτήρης Δανέζης. Ο δημοσιογράφος του Μega εκμεταλλεύτηκε τα ταξίδια,τις δημοσιογραφικές
αποστολές της «Εμπόλεμης ζώνης» και κατά τη διάρκεια της έρευνάς του κατάφερε με μερικά κλικ να απομονώσει κάποια στιγμιότυπα που χαρακτηρίζονται από τη ματιά του ρεπόρτερ.Στιγμιότυπα που οδήγησαν στην έκθεση φωτογραφίας «Ενας Σύνθετος Κόσμος», η οποία παρουσιάζεται ως την 1η Μαρτίου στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης.
– Ποια ανάγκη σάς οδήγησε να τραβήξετε τις συγκεκριμένες εικόνες,από τη στιγμή μάλιστα που είχατε μαζί σας τηλεοπτική κάμερα;
«Δεν υπήρχε καμία βαθύτερη ανάγκη. Ασχολούμαι περίπου μία δεκαετία και ενίοτε σε κάποια περιοδικά που συνεργάζομαι χρειάστηκαν φωτογραφίες. Ακολούθησε η ιστοσελίδα της “Εμπόλεμης ζώνης” όπου και εκεί χρειάστηκαν εικόνες. Αλλά ως εκεί. Δεν μου πέρασε από το μυαλό να τις αξιοποιήσω, ώσπου κάποιοι φίλοι με παρότρυναν να κάνω έκθεση. Το πρώτο βήμα έγινε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Από εκεί και πέρα όλα ήλθαν από μόνα τους. Η πρώτη έκθεση στο Μουσείο Φωτογραφίας, οι άνθρωποι του Μega που έμαθαν ότι τραβάω φωτογραφίες και με παρότρυναν και το σήμερα στην Αθήνα με την επιμέλεια του Βαγγέλη Ιωακειμίδη, του διευθυντή του Μουσείου Φωτογραφίας…».
-Τις επιλέξατε με κριτήρια που είχαν σχέση με τις εκπομπές σας; « Οχι, η επιλογή έγινε από τον επιμελητή της έκθεσης και όχι από μένα. Αλλά δεν νομίζω ότι πρόκειται για δημοσιογραφικές φωτογραφίες».
– Τότε τι θέλατε να αποτυπώσετε, από τη στιγμή που εκεί βρίσκεστε ως δημοσιογράφος;
«Υπάρχουν φορές που θες να κρατήσεις κάτι, να το κλειδώσεις στον χρόνο. Να αφήσεις με τη φωτογραφία τη ματιά σου ελεύθερη από τον διορθωτικό ρόλο του μυαλού σου. Για μένα η φωτογραφία είναι χρονομηχανή. Σε μεταφέρει και όταν την παρατηρείς ξαναζείς τα συναισθήματα και ξανασυναντάς τους ανθρώπους που γνώρισες. Είναι άποψη, γνώση και καταγραφή μιας άλλης πραγματικότητας αλλά και η ανάγκη να κλειδώσεις μια στιγμή του χρόνου διατηρώντας τα στοιχεία του κάδρου άφθαρτα στον χρόνο». – Τα κλικ έγιναν κατά τη διάρκεια της έρευνας ή σε στιγμές ηρεμίας; «Τραβούσα τις φωτογραφίες στο περιθώριο της δημοσιογραφικής αποστολής. Μέσα σε όλη αυτή τη διαδικασία υπήρχε πάντα χρόνος να πάρεις την κάμερα και να αποτυπώσεις στιγμές. Φυσικά υπήρχαν στιγμές, όπως όταν κινδύνευε ακόμη και η ζωή μας, που ούτε καν μου περνούσε από το μυαλό κάτι τέτοιο».
– Ξεχωρίζετε κάποιες; «Σίγουρα και έχουν να κάνουν με πρόσωπα, με καταστάσεις, με ιστορίες…».
– Πλέον είστε υποψιασμένος.Θα συνεχίσετε να φωτογραφίζετε με τις ίδιες προθέσεις;
«Αυτό θα σας το απαντήσω στην επόμενη αποστολή μου».
