Oι ΗΠΑ, με τον Μπους να φεύγει και τον Ομπάμα να έρχεται, βρίσκονται σε μεταβατική κατάσταση, η Ευρώπη- όπως κάθε εξάμηνοεπίσης, στο Ισραήλ ετοιμάζονται να ψηφίσουν σε έξι εβδομάδες, το Ιράν θέλει να υπενθυμίσει ότι ελέγχει τα πράγματα σε όλη την περιοχή, ο αραβικός κόσμος είναι διχασμένος, ο ισλαμικός κόσμος ζει τον δικό του «εμφύλιο» ανάμεσα σε σουνίτες και σιίτες, οι Παλαιστίνιοι άγονται και φέρονται από τις διάφορες φράξιες. Αποτέλεσμα, ο θρίαμβος της «ρεάλ πολιτίκ» με την ισραηλινή επίθεση και τους εκατοντάδες νεκρούς στη Γάζα. Μαχητές, αλλά και αμάχους.
Η Γάζα, μια στενή και απομονωμένη λωρίδα γης στην άκρη του σημερινού Ισραήλ, δεν είναι χώρα, δεν είναι κράτος, «αυτοδιοικούμενο» στρατόπεδο πεινασμένων είναι στα χέρια φανατικών ισλαμιστών που μόνη τους ελπίδα πρέπει να είναι οι μελλοντικές θερμοπυρηνικές βόμβες του Ιράν. Στο μεταξύ, το Ισραήλ κυρίως εξυπηρετούν. Ακόμη και όταν το βομβαρδίζουν με τους πρόχειρους, οι περισσότεροι, μικροπυραύλους τους, προκαλώντας ελάχιστα θύματα (δύο νεκροί) και υλικές ζημιές αλλά προσφέροντας μεγάλα επιχειρήματα για μαζικά αντίποινα.
Ναι, δεν υπάρχει κράτος που θα μπορούσε να ανεχθεί αυτούς τους καθημερινά εκτοξευόμενους πυραύλους που πολλαπλασιάστηκαν από την ημέρα που, πρόσφατα, η Χαμάς ακύρωσε μιαν επισφαλή ανακωχή. Τα μαζικά όμως αντίποινα του Ισραήλ εις βάρος του εγκλωβισμένου πληθυσμού τη Γάζας έχουν όλα τα χαρακτηριστικά του εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας.
Δεν υπάρχει κυβέρνηση στον κόσμο που να μην κατέχει ένα ποσοστό ευθύνης για τη νέα σφαγή. Είτε γιατί δεν αντιδρά είτε γιατί αντιδρά με μισόλογα. Και κυρίως γιατί δεν προχωρεί σε συγκεκριμένα μέτρα. Κυρίως, αλλά όχι μόνο, συλλογικά, στον ΟΗΕ και αλλού. Αλλά πώς να παρθούν τέτοια μέτρα όταν η Ρωσία έλιωσε τη μικρή και έστω προκλητική (σε δικά της όμως εδάφη, Γεωργία και η Κίνα το Θιβέτ; ΄Η όταν συνεχίζεται, κυρίως από τους Αμερικανούς, ο άδικος πόλεμος στο Ιράκ όπου δεν μπορούν να παραμείνουν αλλά και από όπου δεν μπορούν εύκολα και χωρίς συνέπειες να φύγουν; Ολοι, μα όλοι, γνωρίζουν ποια είναι η λύση για τη Μέση Ανατολή: δύο ανεξάρτητα και όσο το δυνατό βιώσιμα κράτη (Ισραήλ και Παλαιστίνη) με αναγνωρισμένα και σίγουρα σύνορα, με κοινής αποδοχής (και αναγκαστικά άδικη) λύση του προβλήματος των προσφύγων και του προβλήματος της Ιερουσαλήμ, με την αποχώρηση των Ισραηλινών από τα κατεχόμενα από το 1967 εδάφη της δυτικής όχθης του Ιορδάνη και των υψωμάτων του Γκολάν, με την αναγνώριση του Ισραήλ από όλα τα αραβικά και μουσουλμανικά κράτη. Κοντολογίς: με την «ανταλλαγή γης έναντι ειρήνης».
Δεν υπάρχει όμως κοινά αποδεκτή ηγεσία στο Ισραήλ και στην Παλαιστίνη για μια νέα προοπτική ειρήνης και οι ξένες δυνάμεις, όλες ουσιαστικά, ό,τι και αν λένε, δεν είναι βέβαιο ότι αποδέχονται πραγματικά μια τέτοια προοπτική.
Ειδικά στο Ισραήλ το εκλογικό παιχνίδι θα παιχτεί τελικά ανάμεσα σε αδιάλλακτους σκληρούς και πιο αδιάλλακτους σκληρούς: οι περισσότεροι (ξέχασαν;) χειροκροτούν τα απάνθρωπα αντίποινα. Αυτοί για την ώρα κερδίζουν έδαφος και στην Παλαιστίνη. Αλλού, απλώς παρατηρούμε και σχολιάζουμε…
