Αν κατάλαβα καλά, το μόνο που προέκυψε από τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό είναι ότι ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου δεν συζητούν το ενδεχόμενο συνεργασίας των κομμάτων τους.
Πολύ σωστά κάνουν. Στη δημοκρατία υπάρχει μία κυβέρνηση και μία αντιπολίτευση. Αν η αντιπολίτευση κυβερνάει μαζί με την κυβέρνηση, τότε αντιπολίτευση θα γίνουν τα άκρα. Το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, ο ΛΑΟΣ… Δεν νομίζω να ενθουσιάζει πολλούς μια τέτοια προοπτική. O Καραμανλής και ο Παπανδρέου , λοιπόν, συμφώνησαν στο πολιτικά αυτονόητο. Από εκεί και πέρα είχε πλάκα η μεταξύ τους αντιπαράθεση για το ποιος κυκλοφορεί τέτοια σενάρια. «Οχιεγώ,όχι εσύ…». Εψαχναν και οι δύο φταίχτες, κέντρα και συνωμότες, τη στιγμή που η απάντηση είναι εξαιρετικά απλή: τα σενάρια αυτά τα κατασκευάζει η ζωή.
Στη χθεσινή μέτρηση της GΡΟ το 29,1% των ερωτηθέντων απαντάει ότι μια κυβέρνηση ΝΔ- ΠαΣοΚ θα ήταν η καλύτερη λύση για να αντιμετωπιστεί η οικονομική κρίση. Αυτήν τη στιγμή είναι σαφώς η πρώτη επιλογή των ερωτηθέντων. Το ίδιο ποσοστό ήταν 26% στη μέτρηση του Νοεμβρίου και 23,3% στη μέτρηση του Οκτωβρίου. Την περασμένη άνοιξη κυμαινόταν ακόμη σε μονοψήφια επίπεδα.
Τι συνέβη; Η μια εξήγηση είναι ότι σχεδόν ο ένας στους τρεις Ελληνες σάλταρε και ονειρεύεται μια κυβέρνηση Παυλόπουλου- Καστανίδη . Η άλλη εξήγηση είναι ότι κάθε μέρα που περνάει όλο και περισσότεροι Ελληνες αντιλαμβάνονται πως με το προσωπικό που διαθέτουν η ΝΔ και το ΠαΣοΚ δεν μπορούν να χειριστούν μόνοι τους όχι την κρίση αλλά ούτε καν σαββατιάτικη έξοδο για σινεμά. Ολες ανεξαιρέτως οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν την απόλυτη χρεοκοπία της πολιτικής τάξης στα μάτια των ψηφοφόρων τους.
Ο κόσμος δεν εμπιστεύεται κανέναν. Και ακριβώς επειδή δεν εμπιστεύεται κανέναν προσπαθεί να σκαρφιστεί πατέντες για να τους βάλει όλους μαζί, μπας και διασκεδάσει τον φόβο του. Η σύγχυση του ψηφοφόρου είναι το αποτέλεσμα της σύγχυσης των πολιτικών, όχι ο δημιουργός της.
Οποιος διατηρούσε αμφιβολίες δεν είχε παρά να παρακολουθήσει την πενθήμερη κοινοβουλευτική συζήτηση για τον προϋπολογισμό. Θέλω να το πω με το χέρι στην καρδιά: δεν νομίζω να υπάρχει χειρότερο επίπεδο Κοινοβουλίου στον δυτικό κόσμο. Στο βήμα ανεβοκατέβαιναν διάφοροι βουλευτές, διαφόρων κομμάτων, με μοναδικό κοινό χαρακτηριστικό την άγνοια για το θέμα που συζητούσαν. Γιατί να τους εμπιστευτεί ο πολίτης;
Γι΄ αυτό, λοιπόν, ο μπερδεμένος πολίτης καταλήγει στη συγκυβέρνηση. Οχι ως σενάριο. Ούτε ως συνωμοσία. Αλλά ως λύση απελπισίας.
