Η εντυπωσιακή προβολή στον ευρωπαϊκό Τύπο των δυναμικών εκδηλώσεων της νέας γενιάς στην Ελλάδα αντικαθρεφτίζει βέβαια την αγωνία πολλών άλλων χωρών που βλέπουν το καζάνι να βράζει και στη δική τους αυλή.
Αυτό όμως που χαρακτήρισαν οι γάλλοι δημοσιογράφοι ως «ελληνικό σύνδρομο» έχει τη θλιβερή ιδιαιτερότητα που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία και την ελληνική πολιτεία: έλλειψη προοπτικής για ανάπτυξη οικονομική, άρα κοινωνική.
Σε ένα ασφυκτικά καθηλωτικό δόκανο, κάθε νέος σπουδαστής (αλλά και οι γονείς και οι δάσκαλοι και καθηγητές) είναι φυσικό να εξεγείρεται και να επαναστατεί.
Πώς όμως μπορεί να διασφαλιστεί το μέλλον της νέας γενιάς; Μόνο αν η Ελλάδα επιχειρήσει ένα καινούργιο ξεκίνημα και κάνει τις σωστές επιλογές στόχων και αναπτυξιακών ευκαιριών, διοχετεύοντας τις νέες δυνάμεις στα αναπτυξιακά αυτά προγράμματα.
Εάν ακολουθήσομε μία πορεία εκ των πραγμάτων καταδικασμένη να οδηγήσει σε μαρασμό, θα αντιμετωπίσομε δύο καταστροφικά δεινά: τη φυγή του πνευματικού μας κεφαλαίου στο εξωτερικό και, ταυτόχρονα, την εξέγερση κατά μιας πολιτικής κοινωνίας, ενός καθεστώτος το οποίο δεν δείχνει να θέλει να προσαρμοσθεί στις επιταγές των σημερινών, δύσκολων καιρών που περνάει η Ελλάδα.
Μια χώρα σε θέση (τότε) ασθενέστερη από την τωρινή δική μας, η Φινλανδία, αντιμετώπισε πριν από περίπου είκοσι χρόνια μια οικονομική κακουχία η οποία άρχισε να επηρεάζει τη συνοχή του κοινωνικού ιστού. Η λύση βρέθηκε με τις νέες κατευθύνσεις που δόθηκαν στην Εκπαίδευση σε συνδυασμό με προτάσεις για οικονομική ανόρθωση και ένταξη των αποφοίτων στα καινούργια αυτά «κανάλια». Η θεωρία ορισμένων πολιτικών κύκλων ότι η Εκπαίδευση δεν πρέπει να συνδέεται με ανάπτυξη, με επιχειρήσεις, με επαγγελματική εξασφάλιση, είναι και παρωχημένη και επικίνδυνα αφελής. Σήμερα, Οικονομία και Παιδεία πρέπει να βαδίζουν χέρι-χέρι.
