Μιχαλακοπούλου 80, Αθήνα 115 28 ? Τηλ.: 211-365.7000 ? Fax: 211-365.8004
? Ε-mail: epistoles@tovima.gr
Για τον φόνο του μαθητή και τα παρεπόμενα
? «Ανεμόμυλοι»
Ο κ. Σ.Δανάλης, από την Αθήνα,γράφει:
Η θανάτωση του νεαρού από τον αστυνομικό στα Εξάρχεια έδειξε όλη την παθογένεια της κοινωνίας. Ο αστυνομικός είναι τουλάχιστον ακατάλληλος για τη δουλειά που κάνει. Οι νεαροί διαδηλωτές είναι θρασείς και ενεργούν παράνομα υβρίζοντες τα αστυνομικά όργανα. Εάν βρίσκονταν σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν θα τολμούσαν να το κάνουν διότι θα είχαν συλληφθεί και υποστεί βαρύτατες κυρώσεις. Αυτό που ακολούθησε αγγίζει τα όρια του παραλόγου: εξέγερση μαθητών και σπουδαστών, διαδηλώσεις, απεργία διαμαρτυρίας δασκάλων και καθηγητών, κατάληψη των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων από τους «φοιτητές κουκουλοφόρους». Με άντρο τα πανεπιστήμια, καταστροφή καταστημάτων στο κέντρο της Αθήνας. Μια κοινωνία που φαντασιώνεται με ψεύτικους ήρωες σαν τον «Δον Κιχώτη» και έτσι έχει διαπαιδαγωγήσει και τη νεολαία της εξεγέρθηκε σύσσωμη κυνηγώντας τους ανεμόμυλους. Εναντίον τίνος εξεγείρονται; Μάλλον εναντίον του εαυτού τους. Οι κουκουλοφόροι αναρχικοί έχουν υπό την κατοχή τους όλα τα πανεπιστημιακά κτίρια, είτε είναι σε κατάληψη είτε όχι. Καταργούν όποτε θέλουν τη σύγκλητο και πολλές φορές βιαιοπραγούν κατά των πρυτανικών αρχών ατιμώρητα. Και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας τους βλέπει με συμπάθεια. Κάθε χρόνο στα γυμνάσια και λύκεια έχουμε καταλήψεις, και αυτό γίνεται με τις ευλογίες και την υποκίνηση δασκάλων και καθηγητών. Αλλά και αρκετοί γονείς θεωρούν την κατάληψη προοδευτική πράξη και καμαρώνουν. Ολοι αυτοί διαπαιδαγωγούν μια γενιά αναρχικών, δηλαδή πολίτες απείθαρχους και χωρίς κοινωνική συνείδηση.
? «Ακουκούλωτοι!»
Ο κ. Θ.Ταβουλάρης, από την Αθήνα, γράφει:
Τα παιδιά δεν ξεσηκώθηκαν, δεν ήσαν αγανακτισμένα για το δύσκολο μέλλον που τα περιμένει. Τα ξεσήκωσαν, τα χρησιμοποίησαν, εκμεταλλεύτηκαν τη νεανική αφέλεια και φύση. Αυτοοργανώθηκαν, τάχα μου, με SΜS, ξαφνικά δημιουργήθηκε και συντονιστική επιτροπή. Σιγά μην έφτιαξαν και επιτελείο. Αλλού τα παραμύθια. Το επιτελείο υπάρχει, η επιτροπή υπάρχει, τα SΜS υπάρχουν, αλλά δεν είναι των παιδιών. Αλλοι κινούν τα νήματα. Χρησιμοποίησαν σαν παράσιτα τα μαθητικά συμβούλια για να εκμεταλλευτούν την αγνή τους νεανική ψυχή. Και στους σημερινούς δασκάλους να πούμε ότι τα παιδιά μας τα θέλουμε υπεύθυνους πολίτες, δεν τα θέλουμε πολίτες με κουκούλα.
? «Το χείριστον»
Ο κ. Στέλιος Γεωργιάδης γράφει:
Τα τελευταία επεισόδια έχουν προκαλέσει θλίψη στους απανταχού Ελληνες. Πιστεύω ότι ήταν κάτι το αναμενόμενο, αν λάβει κανείς υπόψη του την κατρακύλα της ελληνικής κοινωνία. Υπάρχουν στιγμές στην ελληνική Ιστορία που φτάσαμε στο άριστον. Δυστυχώς, σήμερα φτάσαμε στο χείριστον. Εχουμε καταντήσει λαός που αυτοκαταστρέφεται και η ευθύνη βαραίνει όλους μας. Σύντομα θα αρχίσει η καταγραφή των υλικών, ηθικών, κοινωνικών και πολιτικών ζημιών. Μέσα σε αυτό το χάος και ενώ όλοι θα ψάχνουμε να βρούμε ποιος φταίει, κάποιοι θα πρέπει να αρχίσουν να προγραμματίζουν την αναγέννηση του ελληνισμού. Ο καθένας από εμάς θα πρέπει να αρχίσει να απευθύνει στον εαυτό του (και στους γύρω του) τις πιο κάτω ερωτήσεις: Ως Ελληνες, από πού ερχόμαστε, πού βρισκόμαστε και πού θέλουμε να πάμε; Ποιο είναι το όραμα, οι αρχές και τα ιδανικά του σύγχρονου ελληνισμού; Ποιες είναι οι προτεραιότητές μας ως πολιτών, ως κράτους, ως έθνους; Η προσπάθεια πρέπει να ξεκινήσει από τους πολίτες. Το ελληνικό έθνος πρέπει να καθοδηγεί το ελληνικό κράτος. Η ελληνική παιδεία πρέπει να αποτελέσει τη βάση για το μέλλον.
? «Χυδαίοι»
Ο κ. Βασίλης Χατζηβασιλείου γράφει:
Εξεγέρσεις + πορείες + διαμαρτυρίες + media + χρόνος = λήθη. Ενα από τα πολλά εθνικά μας προϊόντα. Φοβάμαι πως αυτή θα είναι η κατάληξη. Η ανευθυνότητα και η βλακεία είναι επίσης εθνικά μας προϊόντα. Και, πράγματι, αρχίζω να μπερδεύομαι. Ποιους να κατηγορήσω πρώτα; Τους πολιτικούς ή την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος που αδυνατεί να διαχωρίσει μεταξύ δημαγωγίας και δημοκρατίας; Ο 15χρονος σκοτώθηκε άδικα απλά και μόνο διότι ο θάνατός του όπλισε τους χυδαίους αυτής της χώρας ώστε να μπορέσουν να εξασκήσουν το χρέος τους προς τη δημαγωγία. Πώς θα είναι άραγε τα παιδιά που πάνε σήμερα στις πορείες ύστερα από τριάντα χρόνια; Τι παραδείγματα έχουμε δώσει όλοι μας πέραν αυτών που απορρέουν από τις στείρες και ατελείωτες πολιτικολογίες και τις αναφορές σε κάποια κιτρινισμένα βιβλία, των οποίων η εφαρμογή γίνεται όλο και πιο ανέφικτη με το πέρασμα του χρόνου; ? «Ανεπιστρεπτί»
Ο κ. Μπάμπης Καμπουρίδης, ΑΔΕΔΥ Κοζάνης,γράφει:
Ολα όσα συνέβησαν τις τελευταίες ημέρες που συγκλόνισαν την Ελλάδα ήταν το αποτέλεσμα μιας κοινωνικής έκρηξης με αναφορά στις ανισότητες που καταγράφονται χρόνια τώρα. Οι συνταξιούχοι πένονται και καλούνται να ζήσουν με ποσά που ένας βουλευτής ή πολύ περισσότερο υπουργός χρησιμοποιεί μόνο για τις κοινωνικές του επαφές. Οι εργαζόμενοι βλέπουν χρόνο με τον χρόνο το εισόδημά τους να συμπιέζεται και την ασφαλιστική τους κάλυψη να γίνεται βορά στα δομημένα αρπακτικά, ενώ οι οικονομικά ισχυροί αβγαταίνουν τον πλούτο τους με τον ιδρώτα των εργατών. Οι νέοι μας- μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι και άνεργοι- αντιλαμβάνονται πολύ καλά ότι το μέλλον τους είναι πιο σκοτεινό από ποτέ, μια και βρίσκονται στην πρέσα της διαρκούς αναζήτησης προσόντων για να καταλήξουν άνεργοι ενός επιστημονικού προλεταριάτου. Στην καλύτερη περίπτωση γι΄ αυτούς, θα πρέπει να μπουν στην αγορά εργασίας μετά τα 30 τους και να δουλεύουν για 12ωρα με διαλυμένο εργατικό πλαίσιο προστασίας. Θα πρέπει να αμείβονται με ποσά που αρχίζουν από 400 ευρώ και έχουν ως οροφή τα 700, να διαβιούν σε μια κοινωνία που τους υποχρεώνει να ακολουθούν ένα καταναλωτικό πρότυπο που δεν πρόκειται να αγγίξουν ποτέ, αφού απαιτεί εισοδήματα που διαθέτουν ελάχιστοι. Η κοινωνία μας μέρα τη μέρα γίνεται ολοένα πιο απάνθρωπη, ατομοκεντρική και κανιβαλική. Με αυτό το περιβάλλον γύρω της η νέα γενιά της πατρίδας μας βρισκόταν επί πολλά χρόνια σε κατάσταση υποβόσκουσας έκρηξης, την οποία πυροδότησε η δολοφονία του παιδιού από τον άφρονα αστυνομικό. Τα όσα ακολούθησαν μπορεί να δημιούργησαν τεράστιο πρόβλημα επιβίωσης σε όσους επαγγελματίες δέχτηκαν τις συνέπειες, έθεσαν όμως για πρώτη φορά στον τόπο μας, ωμά και άκρως πολιτικά, τις αγωνίες και τα άγχη μιας γενιάς που μέχρι χθες τη χαρακτηρίζαμε ανύπαρκτη και βυθισμένη σε μια ψεύτικη ευδαιμονία. Αν δεν το έχουν καταλάβει ακόμη οι πολιτικοί, πρέπει να το καταλάβουν άμεσα και να δώσουν απαντήσεις με την πολιτική τους σε αυτά τα τεράστια κοινωνικά ζητήματα, προτού τους συμπαρασύρει το ήδη ξεχειλισμένο ποτάμι της οργής. Πρέπει να καταλάβουν ότι πέρασε ανεπιστρεπτί η εποχή της πασαρέλας και των φτηνών υποσχέσεων. Η κοινωνία μας απαιτεί ειλικρίνεια, σταθερότητα και σοβαρότητα για να δοθούν απαντήσεις στα προβλήματα που την έχουν κατακλύσει, γιατί σήμερα εκείνο που περισσεύει είναι η υποκρισία.
? «Σκοτεινά κίνητρα»
Ο κ. Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλος , οικονομολόγος-επιχειρησιακός ερευνητής, από την Αθήνα,γράφει:
Οταν συλλαμβάνεται ένας μικρούλης, όπως έγινε στον Πειραιά, ή ανήλικοι 13 και 14 ετών, όπως έγινε το μεσημέρι της 12ης Δεκεμβρίου 2008 στην οδό Κοραή, αναμένεται ότι θα οδηγηθούμε στους πραγματικούς υπεύθυνους που είναι οι γονείς τους και η ρίζα του κακού. Αναμφίβολα, δεν θα έπρεπε να βάζουν χειροπέδες στα μικρά τους χεράκια. Πρόκειται για κατάντια, βλακεία και μιζέρια από την πλευρά των αστυνομικών. Ομως όσον αφορά τις συλλήψεις γενικότερα είμαι σαφώς υπέρ των συλλήψεων. Οι υστερικές εκδηλώσεις μερικών γονέων, αυτών ακριβώς που εξέθρεψαν τα παιδιά του πολιτισμικού κανιβαλισμού της εποχής μας, δεν μπορούν να αποτρέψουν αυτές τις συλλήψεις και θα έλεγα ότι σε ορισμένες περιπτώσεις θα πρέπει να συλλαμβάνονται και οι γονείς αυτών των παιδιών, όχι βέβαια για να τιμωρηθούν σώνει και καλά (εκτός αν τα δικαστήρια επιβεβαιώσουν πραγματικές καταστροφές), αλλά για να βρεθούν και εκείνοι σε στιγμές περισυλλογής ως προς το πού έφταιξαν. Δεν είναι δυνατόν ο κάθε αλητήριος με την ταμπέλα τάχα του αναρχικού, του αντιεξουσιαστή, του όποιου αντιδραστικού, αλλά και του παρακρατικού με τη «μαϊμού» ταυτότητα, να καίει και να σπάζει. Είναι δε ιδιαίτερα προκλητικό να φωνάζουν και να καταστρέφουν τα παιδιά των εχόντων και κατεχόντων, ενώ εκείνα των φτωχών και εργατικών οικογενειών, αν και δουλεύουν σκληρά για να επιβιώσουν, βλέπουν τις συνθήκες ζωής τους να χειροτερεύουν ακριβώς από τις πράξεις των ψευδεπίγραφων ιδεαλιστών των τάχατες θεματοφυλάκων του κοινωνικού συνόλου. Τα παιδιά των αστικών και μεγαλοαστικών οικογενειών δεν είναι ασφαλώς όλα κακοαναθρεμμένα, ούτε όλα αλήτες, ούτε όλα κοκαϊνομανείς. Μεταξύ τους όμως βρίσκεται όλη η σαπίλα της ελληνικής μεγαλοαστικής κοινωνίας, διότι αυτά τα μηνύματα πήραν από τους γονείς τους. Δυστυχώς, το πρόβλημα είναι πιο σοβαρό από την αφάνταστη ελαφρότητα με την οποία η μεγάλη πλειονότητα του κόσμου αλλά και των δημοσιογράφων, εμφορούμενη συχνά από υποκριτικό συναισθηματισμό, αντιμετωπίζει την τρέχουσα κοινωνική αντίδραση. Αλλά θα ρωτήσω: Πότε στην Ελλάδα κάθε υπόθεση δεν αντιμετωπιζόταν με ψευδεπίγραφες ετικέτες και πονηρά ή, ακόμη χειρότερο, σκοτεινά κίνητρα;..
? «Εκ των υστέρων»
Ο κ. Δαμιανός Βασιλειάδης, εκπαιδευτικός,από την Αθήνα,γράφει:
Το ερώτημα είναι αμείλικτο: Κατέστρεφαν τώρα οι νεολαίοι για να οικοδομήσουν τι; Το απόλυτο κοινωνικό χάος; Για να επικρατήσουν οι εξωθεσμικοί παράγοντες (οι διαπλεκόμενοι εντός και εκτός Ελλάδας), που καραδοκούν, όπως ο λύκος στην αναμπουμπούλα, και απεργάζονται το κακό της πατρίδας μας προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα άνομα συμφέροντά τους και που είναι οι κύριοι και ουσιαστικοί υπαίτιοι για τα γεγονότα; Αντίθετα, οι νεολαίοι του Πολυτεχνείου το 1973 ήθελαν να καταστρέψουν τη χούντα και ό,τι αυτή συμβόλιζε για να οικοδομήσουν μιαν άλλη Ελλάδα των οραμάτων και των ιδανικών. Τα κόμματα, όπως και τότε, δεν φάνηκαν αντάξια των περιστάσεων. Αποδείχτηκαν αφερέγγυα και αναξιόπιστα, ως ιδιοτελείς κομματικοί μηχανισμοί, μακριά από τα πραγματικά προβλήματα του ελληνικού λαού. Τόσο τα κόμματα του δικομματισμού όσο και τα κόμματα της Αριστεράς. Δεν υπάρχει δυστυχώς εξαίρεση. Πολύ περισσότερο μάλιστα τα κόμματα της Αριστεράς, που κατά τεκμήριο θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικά, δεν έπραξαν το καθήκον τους. Και τα δύο κόμματα της Αριστεράς παρακολουθούν απλώς τα γεγονότα, χωρίς δυνατότητα προληπτικής παρέμβασης και αντιδρούν εκ των υστέρων λανθασμένα. Αντί να ενεργούν παιδευτικά ως πολιτικοί φορείς και να εμπνέουν τόσο τη νεολαία όσο και την ελληνική κοινωνία με τις αρχές και τις αξίες του ελληνισμού, κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Προσπαθούν, αντί να γαλουχήσουν τη νεολαία, μόνο να καταστρέψουν, όχι όμως να κτίσουν. Δεν αρκεί να είσαι ενάντια στην κατάργηση του άρθρου 16. Πρέπει να καθορίσεις ποιος πρέπει να είναι ο σκοπός και το περιεχόμενο των σπουδών, ποιες αξίες πρέπει να προάγει, ποια κοινωνία συγκεκριμένα και όχι αφηρημένα να οικοδομεί, με ποιες αρχές και αξίες, με ποια ιδανικά, με ποια οράματα. Αυτά λείπουν από τις προτάσεις της Αριστεράς. Δεν αρκεί μόνο να αφουγκραζόμαστε τις αγωνίες τους. ? «Καπνομάγαζο»
Ο δρ Αντώνης Παπαγιάννης,γιατρός,από τη Θεσσαλονίκη,γράφει:
Φανταστείτε το ακόλουθο σενάριο: Μετά την πολλοστή καταστροφή πανεπιστημιακών κτιρίων, ακριβού εξοπλισμού, προσωπικών ακαδημαϊκών εργασιών που μεταφράζονται σε πολλά χρόνια κόπου και μόχθου, ο πρύτανης και η σύγκλητος του Πανεπιστημίου πηγαίνουν στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και στο ελληνικό Κοινοβούλιο και υποβάλλουν ομαδικά τις παραιτήσεις τους. Οι δημόσιοι άρχοντες, σε μια χειρονομία αβροφροσύνης, τους παρακαλούν να αναθεωρήσουν την απόφαση αυτή. Τότε οι ακαδημαϊκοί άνδρες και γυναίκες, με μια φωνή, απαντούν: «Δεν μπορούμε να αρνηθούμε μια τέτοια παράκληση. Με έναν όρο όμως: Την άμεση αναμόρφωση της νομοθεσίας που διέπει τα πανεπιστήμια και κατάργηση του ασύλου. Δεν μπορούμε να είμαστε θεσμικοί άρχοντες ενός ιδρύματος που απολαμβάνει μικρότερη εκτίμηση και προστασία από την πολιτεία απ΄ ό,τι ένα καπνομάγαζο». Οι πολιτικοί ξύνουν αμήχανα τα κεφάλια τους μπροστά στις κάμερες που καταγράφουν τον διάλογο, και υπόσχονται να εξετάσουν θετικά το αίτημα. Το παραπάνω παράδειγμα είναι εμπνευσμένο από τα πρόσφατα γεγονότα της ελληνικής δημόσιας ζωής, αλλά δεν θα πρέπει να ερμηνευθεί ως προσωπική μομφή ή αιχμή κατά κανενός. Απλώς αντιπροσωπεύει αυτό που στο συντακτικό ονομάζουμε υποθετικό λόγο δευτέρου είδους (αντίθετο του πραγματικού). Και προϋποθέτει πανεπιστημιακούς που δεν έχουν ανάγκη τους πολιτικούς για την ακαδημαϊκή τους ανάδειξη και πολιτικούς που γνωρίζουν τι σημαίνει πανεπιστήμιο και ανώτατη εκπαίδευση και φροντίζουν να θωρακίζουν θεσμικά τις έννοιες και τους φορείς αυτούς και όχι να τους παίζουν στον κομματικό τζόγο.
? «Προσέξτε!»
Η κυρία Κωνσταντίνα-Ιωάννα Καρνέζη γράφει:
Ενας φόνος τραγικός, σκοτεινός και ξαφνικός. Και μετά πέτρες, χιλιάδες πέτρες. Πραγματικές, βενζινοκίνητες, πέτρες κρότου-λάμψης και άλλες που μοιάζουν με κάλυκες. Αυτή ήταν η εικόνα. Στη συνέχεια ακολούθησε ψυχικό και πνευματικό πετροβόλημα. Παιδιά, γονείς, αστοί και μικροαστοί, ιδιοκτήτες, γνωστοί, άγνωστοι, μορφωμένοι των γραμμάτων, μορφωμένοι της ζωής, προσπαθούν να πληροφορηθούν, να «χωνέψουν» και να κατανοήσουν τις εικόνες που βλέπουν ή φαντάζονται. Και ενώ όλοι δείχνουν ανεπάρκεια κατανόησης, να σου και προβάλλουν πολιτικοί, δημοσιογράφοι, δικηγόροι και μας λένε ότι κατάλαβαν τι έγινε, πήρανε και θέση: τα παιδιά κάτι μας λένε και μάλλον φταίμε εμείς. Και αναρωτιέμαι: κάπως γρήγορα δεν έγινε αυτό; Γρήγορα δεν καταλάβανε; Γρήγορα δεν πήραν θέση; Παίδες, προσέξτε, γιατί στη γωνία υπάρχουν οι ορμόνες της γενιάς του Πολυτεχνείου, που μπαίνει στην τρίτη ηλικία και από τη μία βλέπει ότι η δύναμη και η ορμή της για εξουσία σιγά σιγά φτάνουν στο τέλος, από την άλλη αντικρίζει τον θάνατο και κάνει απολογισμό. Και δεν ξέρω τι είναι χειρότερο. Δεν ξέρω τι να πιστέψω. Μπορεί να νιώθουν τύψεις, τώρα που αρχίζουν να κάνουν απολογισμό για τα όνειρα που είχαν και τα όνειρά μου και τα δικά σας που κατέστρεψαν στην παραζάλη της εξουσίας. Μπορεί έτσι να προσπαθούν να ξεπλύνουν την ντροπή, να σκέφτονται ότι τουλάχιστον περάσαμε στα παιδιά μας την ικανότητα αντίστασης, κάτι είναι και αυτό, δεν τα καταστρέψαμε όλα. Αν είναι αυτό, δεν σας ακούνε πραγματικά, απλώς προσπαθούν να απαλύνουν την προσωπική τους ενοχή. Από την άλλη, όμως, μπορεί να είναι ακόμη χειρότερα. Να συνεχίζουν να εξυπηρετούν το σύστημα που έστησαν, σαν να παίρνουν μια τελευταία γεύση ηδονής της εξουσίας τους που χάνεται. Υπάρχει πιο εύκολος τρόπος εξόντωσης ενός κινήματος στα σπάργανα από το να το κάνεις μόδα και να το προσφέρεις για κατανάλωση; Προσέξτε, αν έχετε στο μυαλό σας να αντισταθείτε, οργανωθείτε, βρείτε ιδέες και φράσεις που να σας εκπροσωπούν. Αν θέλουν να τους μιλήσετε, μιλήστε με τη δική σας γλώσσα και όχι με τους τηλεοπτικούς τους κανόνες. Μην τους αφήσετε να σας κάνουν είδος κατανάλωσης.
«Αδικα θυσιάστηκες, Αλέξανδρε»
Ο κ. Κωνσταντίνος Κατσαρός, αρχιτέκτων, από την Αθήνα, γράφει:
Στις 17 Νοέμβρη 1973 τα γεγονότα του Πολυτεχνείου σήμαιναν την αρχή του τέλους της δικτατορίας. Τότε κανείς δεν φανταζόταν ότι 35 χρόνια αργότερα η κοινωνία που έστησε η μεταχουντική Ελλάδα της μεταπολίτευσης θα αποκαλυπτόταν τόσο σάπια, διεφθαρμένη και παρακμιακή. Οι νέοι της εποχής εκείνης ονειρεύονταν μια Ελλάδα δημοκρατική, με ίσες ευκαιρίες για όλους στην εκπαίδευση και στην εργασία. Τριάντα πέντε χρόνια μετά η Ελλάδα κοινωνικά είναι βουτηγμένη μέχρι τον λαιμό σε έναν στείρο νεποτισμό, η κρατική μηχανή κατέχει τον τίτλο της πιο πολυδάπανης της Ευρώπης και η αποτελεσματικότητά της ένα αξιοζήλευτο αρνητικό ρεκόρ. Η εκπαίδευση και οι ευκαιρίες απασχόλησης και δίκαιης αμοιβής βρίσκονται πολύ κάτω από τα αποδεκτά στάνταρντ και η επιβίωση του πληθυσμού επιτυγχάνεται με τη μαύρη και αδήλωτη εργασία. Η διαφθορά στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου είναι θεσμός και η ανοχή και ατιμωρησία δεδομένες. Οι κοινωνικές δομές είτε διαλυμένες είτε ανύπαρκτες. Η αδιαφορία για τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς της νέας γενιάς έχει δημιουργήσει ένα εκρηκτικό μείγμα συσσωρευμένο στα θεμέλια της νεοπλουτίστικης κοινωνίας μας. Σε αυτή την κοινωνία γεννήθηκε ο Αλέξανδρος πριν από 15 χρόνια, ένα χαμογελαστό παιδί που αναζητούσε, όπως και χιλιάδες άλλα παιδιά της ηλικίας του, την αγάπη και το ενδιαφέρον της κοινωνίας μας. Η άγνοια κινδύνου αυτής της αναζήτησης τον έφερε μπροστά σε μια σφαίρα, που του πήρε τη ζωή. Ο Αλέξανδρος υπήρξε θύμα μιας διεφθαρμένης, ανάλγητης και παρηκμασμένης κοινωνίας. Το αίμα του Αλέξανδρου ήρθε να ξεπλύνει τα σκάνδαλα. Ο Αλέξανδρος δεν υπήρξε ο νέος με την «αποκλίνουσα συμπεριφορά», ο εκκολαπτόμενος αναρχικός, ο μανιασμένος κουκουλοφόρος, αλλά ένα παιδί σαν όλα τα άλλα που έψαχνε για ένα όραμα. Το θλιμμένο βλέμμα του θα ατενίζει από εκεί ψηλά όλους αυτούς που το φιλότιμό τους εξαντλείται σε μια αναγκαστική παραίτηση και στην επιστροφή τους έπειτα από λίγες εβδομάδες στα τηλεοπτικά παράθυρα, τιμητές και πρωταγωνιστές της παρηκμασμένης κοινωνίας μας. Αδικα θυσιάστηκες, Αλέξανδρε. Αδικα.
Διαφωνείτε;
Μιχαλακοπούλου 80, Αθήνα 115 28 ? Τηλ.: 211-365.7000 ? Fax: 211-365.8004
? Ε-mail: epistoles@tovima.gr
