Η Δανία συνειδητοποιεί ότι δεν έχει την πολυτέλεια να παραμένει έξω από την ευρωζώνη. Η Ελλάδα που «μπήκε στην ΟΝΕ με το σπαθί της» θα έπρεπε να αισθάνεται θαυμάσια, αφού μπορεί να αντιμετωπίζει την παγκόσμια οικονομική κρίση με τη σιγουριά της συμμετοχής στο ισχυρότερο νομισματικό κλαμπ στον κόσμο. Πολύ περισσότερο όταν τη σκληρή δουλειά την κάνουν άλλοι- και συγκεκριμένα οι Γερμανοί, οι οποίοι με την πειθαρχία και την εργατικότητά τους στηρίζουν ένα νόμισμα όπως το ευρώ και διατηρούν επιτόκια τόσο χαμηλά ώστε να καθιστούν τον δανεισμό εύκολο και εθιστικό για κράτη, επιχειρηματίες και ιδιώτες της ευρωζώνης. Εμείς, αφού έπειτα από διάφορες γκρίνιες φορέσαμε τα καλά μας και μπήκαμε στο κλαμπ, τώρα δανειζόμαστε, καταναλώνουμε και απολαμβάνουμε. Και όμως δεν είναι έτσι για όλους. Διότι το ευρώ αποδεικνύεται δυστυχώς πολύ «βαρύ» για το στομάχι της ελληνικής οικονομίας. Στη σημαντική εκδήλωση του Κέντρου Ερευνών Προοδευτικής Πολιτικής του κ. Γιάννου Παπαντωνίου που έγινε την Τρίτη στο Μέγαρο Καρατζά της Εθνικής Τράπεζας παρουσιάστηκε δημοσκόπηση της Ρublic Ιssue, η οποία διενεργήθηκε μεταξύ 19 και 21 Νοεμβρίου και έδειξε ότι το 43% των Ελλήνων πιστεύει πως η ένταξη στην ΟΝΕ δεν έχει ωφελήσει την ελληνική οικονομία (έναντι 42% που πιστεύει ότι την έχει ωφελήσει). Ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι το εύρημα ότι, αν γινόταν σήμερα δημοσκόπηση για το ευρώ, 46% θα ψήφιζε υπέρ της αποχώρησης(!) της Ελλάδας από την ευρωζώνη (έναντι 50% που θα ψήφιζε κατά). Η διαπίστωση ότι το αποτέλεσμα ενός τέτοιου υποθετικού δημοψηφίσματος είναι αμφίρροπο είναι κάτι που όχι μόνον δεν έχει υπολογίσει και αξιολογήσει η πολιτική τάξη, αλλά ούτε καν το έχει φανταστεί. Φυσικά «έξοδος» από την ΟΝΕ δεν προβλέπεται από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Κανένας δεν μπορεί να δείξει την πόρτα στην Ελλάδα ή σε οποιαδήποτε άλλη χώρα. Μπορεί όμως θεωρητικά μια χώρα να αποχωρήσει οικειοθελώς αν αποφασίσει ότι η κοινωνία και η οικονομία της ούτε μπορούν ούτε θέλουν να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις που προϋποθέτει η συμμετοχή.
Ο ελληνικός ευρωσκεπτικισμός είναι ισχυρός διότι το ευρώ ταυτίστηκε με την ακρίβεια, τα χαμηλά εισοδήματα και την επίμονη ανεργία. Τα δεινά αυτά δεν οφείλονται βεβαίως στο ευρώ αλλά στο γεγονός ότι η χώρα το απέκτησε χωρίς ταυτόχρονα να αλλάξει συνήθειες προκειμένου να τα αντιμετωπίσει. Μαζί με τη Νέα Δημοκρατία νίκησαν και τα συντεχνιακά συμφέροντα. Η ανταγωνιστικότητα κατέρρευσε, ενώ τα καρτέλ δυνάμωσαν. Κάθε χρόνο η χώρα εισάγει ολοένα περισσότερα από όσα εξάγει, ενώ τα μυαλά καταπίνουν τον θυμό τους ή μεταναστεύουν, αφού στο «κράτος των σκανδάλων» πλουτίζουν κυρίως οι επιτήδειοι.
Ευρωπαϊστές πολιτικοί από τη νέα γενιά, όπως ο βουλευτής του ΠαΣοΚ κ. Φίλιππος Σαχινίδης, επισημαίνουν τον κίνδυνο ότι σε συνθήκες παγκόσμιας κρίσης μπορεί να αυξηθεί ακόμη περισσότερο ο ελληνικός ευρωσκεπτικισμός. Ανάμεσα στην αλλαγή συνηθειών και στην αλλαγή νομίσματος μπορεί να προτιμηθεί το ευκολότερο, δηλαδή το δεύτερο. Για να αποτραπεί ένα σύγχρονο «οίκαδε» και να ακυρωθεί κάθε πιθανότητα μιας θλιβερής επιστροφής στην εθνική απομόνωση πρέπει εγκαίρως να οργανωθούν ισχυρές αντιστάσεις και δυναμικές πρωτοβουλίες.
Γιατί η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να γίνει Δανία όταν ακόμα και η Δανία θέλει να γίνει Ελλάδα.
