ΕΜΑΘΑΝ μπάλα στις «αλάνες» της γειτονιάς τους και στη συνέχεια εκμεταλλεύτηκαν το ταλέντο τους και έγιναν γνωστοί παίρνοντας μετεγγραφή κατά κανόνα σε μία από τις μεγάλες ομάδες του κέντρου (Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ) με τις οποίες αγωνιζόμενοι χρίστηκαν και διεθνείς. Ακολούθως όμως ξεκίνησαν ένα μακρύ ταξίδι ανά την επικράτεια αναζητώντας την ποδοσφαιρική τύχη τους και την επαγγελματική αποκατάστασή τους.
Ρέκορντμεν στην παρέα των βετεράνων γυρολόγων ο πρόσφατα αποχωρήσας από την ενεργό δράση Τάσος Μητρόπουλος: Αρης Πετρούπολης, Εθνικός, Ολυμπιακός, ΑΕΚ, Παναθηναϊκός, Ηρακλής, Απόλλων, Βέροια, Ολυμπιακός.
Ακολουθεί το «καρέ του Νίκου» που έγραψε ιστορία στα γήπεδα:
Νίκος Αλέφαντος: Ολυμπιακός, Ατρόμητος Πειραιώς, Πανελευσινιακός, Παναιγιάλειος, Ολυμπιακός Χαλκίδας.
Νίκος Αναστόπουλος: Πανιώνιος, Ολυμπιακός, Αβελίνο, Ολυμπιακός, Ιωνικός.
Νίκος Βαμβακούλας: Λαυρεωτική, Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΟΦΗ, Ιωνικός.
Νίκος Σαργκάνης: Ηλυσιακός, Καστοριά, Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, Αθηναϊκός.
Από τους εν ενεργεία «γυρολόγους», οι οποίοι έχουν αλλάξει τουλάχιστον τέσσερις ομάδες, σημειώνουμε:
Γιάννης Θωμαΐδης: Εορδαϊκός, Παναθηναϊκός, Δόξα Δράμας, Παναθηναϊκός, ΟΦΗ, Παναθηναϊκός, Απόλλων, Βέροια.
Λουτσιάνο Ντε Σόουζα: Ιντεπεντιέτε Πόρτο, Κορίνθιανς, Αλέγκρο, Ξάνθη, Καστοριά, Ξάνθη.
Βασίλης Βούζας: Ολυμπιακός, Προοδευτική, Δόξα Δράμας, Ιωνικός, Εδεσσαϊκός, Εθνικός.
Σωτήρης Μαυρομάτης: Εθνικός Αλεξανδρούπολης, ΠΑΟΚ, Ολυμπιακός, Πανηλειακός, Αθηναϊκός.
Φώτης Στρακόσια: Δυναμό Τιράνων, Γιάννενα, ΕΘνικός, Ολυμπιακός, Πανιώνιος.
Βλάνταν Μιλόγεβιτς: Ερυθρός Αστέρας, Καλαμάτα, Ερυθρός Αστέρας, Απόλλων, Παναθηναϊκός.
Γιώργος Βαΐτσης: Αναγγένηση Αρτας, Ολυμπιακός, Παναχαϊκή, Ολυμπιακός, Παναχαϊκή.
Κώστας Παυλόπουλος: Νάουσα, Παναθηναϊκός, ΟΦΗ, ΑΕΚ, ΟΦΗ.
Νίκος Καραγεωργίου: Καβάλα, ΠΑΟΚ, Παναθηναϊκός, Ξάνθη.
Γιώργος Νασιόπουλος: Αστέρας Αμπελοκήπων, Εδεσσαϊκός, Παναθηναϊκός, Καβάλα.
Αριαν Μπελά: Γιάννενα, Καλαμάτα, Απόλλων, Ηρακλής.
Ζέλικο Σίμοβιτς: Ραντίσκι Νις, Γιάννενα, Καβάλα, Εθνικός.
Μηνάς Χατζίδης: Μπόχουμ, Ολυμπιακός, Καστοριά, Ηρακλής.
Κώστας Φρατζέσκος: Βουλιαγμένη, Παναθηναϊκός, ΟΦΗ, ΠΑΟΚ.
Μιχάλης Βλάχος: Απόλλων, Ολυμπιακός, ΑΕΚ, Πόρτσμουθ.
Γιώργος Δώνης: Γιάννενα, ΠαναΘηναϊκός, Μπλάκμπερν, ΑΕΚ.
Βασίλης Ιωαννίδης: Πανθρακικός, Καλαμαριά, Ολυμπιακός, Πανιώνιος.
«Το Βήμα» φιλοξενεί τρεις από τους πιο γνωστούς σύγχρονους λεγεωνάριους του ελληνικού ποδοσφαίρου που αν μετρήσουμε τις ομάδες όπου και οι τρεις έχουν αγωνιστεί, συγκροτείται μία Α’ εθνική κατηγορία. Πρόκειται για τους (με αλφαβητική σειρά) Γιώργο Αθανασιάδη, Λύσανδρο Γεωργαμλή και Νίκο Τσιαντάκη, που φορούν τώρα οι δύο πρώτοι την μπλε στολή του Εθνικού και ο τρίτος την ασπρόμαυρη του ΟΦΗ.
Δείχνουν να διανύουν μια δεύτερη νεότητα εκεί γύρω στα 35, με μοναδικό μυστικό την εφηβική τους διάθεση και την αγάπη τους για το ποδόσφαιρο, και περιμένουν την επόμενη πρόταση για μετεγγραφή. Αλλωστε και οι τρεις δεν σκοπεύουν να κρεμάσουν σύντομα τα παπούτσια τους, αφού σχεδόν σε κάθε αγώνα των ομάδων τους συγκαταλέγονται στους διακριθέντες. «Υπάρχουν παιχνίδια όπου δίνω οδηγίες…»
Ο Λύσανδρος Γεωργαμλής έκανε τα πρώτα του βήματα δίπλα στον Θωμά Μαύρο και ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά στην ΑΕΚ μαζί με το Στέλιο Μανωλά. Ανήκει σε αυτούς που φόρεσαν τη φανέλα πολλών ομάδων περιδιαβαίνοντας τα γήπεδα και είπε τώρα να κάνει μια στάση στον Εθνικό ώσπου να αποφασίσει πού θα τραβήξει στο μέλλον.
«Πέτρα που κυλά δεν χορταριάζει»:
«Κάπως έτσι κύλησε η ποδοσφαιρική μου καριέρα. Ο ποδοσφαιριστής όμως έχει ανάγκη και από άλλα πράγματα. Η διάρκειά του εξαρτάται από τη ζωή και την προπόνηση που κάνει. Πολλές φορές και η οικογενειακή ισορροπία συντελεί στο να βρει τον δρόμο του».
ΑΕΚ, Παναθηναϊκός, ΟΦΗ, Καλαμάτα, Ηρακλής:
«Και τώρα Εθνικός. Ανανέωση εμπειριών και διαρκή αναπροσαρμογή στόχων μού πρόσφεραν όλες αυτές οι μετεγγραφές. Υπήρξα όμως τυχερός στην τελευταία μου επιλογή. Πήγα σε μια ομάδα της Β’ Εθνικής με σκοπό να ηρεμήσω αλλά δεν τα κατάφερα. Ο Εθνικός έκανε πρωταθλητισμό και αναγκάστηκα να προσαρμοστώ στους ρυθμούς και στις ανάγκες του. Τελικά ήμουν τυχερός γιατί αναγεννήθηκα».
Η πιο δύσκολη στιγμή ήταν:
«Οταν έφυγα από τον Παναθηναϊκό και πήγα στον ΟΦΗ. Δεν το περίμενα. Δεν είχα σκοπό να φύγω από την Αθήνα και να παίξω μπάλα στην επαρχία. Η Κρήτη όμως μου βγήκε σε καλό. Βρήκα μια ομάδα οργανωμένη και ανθρώπους ζεστούς και φιλικούς. Η ομάδα βγήκε στην Ευρώπη μετά από αρκετά χρόνια και ένιωσα ότι και εγώ κάτι πρόσφερα σε αυτό».
Πολλοί νομίζουν ότι όποιος περιφέρεται από ομάδα σε ομάδα παίζει μόνο για το χρήμα:
«Αλλά δεν μετράει μόνο αυτό. Φυσικά και θέλεις να αμείβεσαι, ειδικά όταν δημιουργείς οικογένεια. Τότε δεν παίζεις μόνο για τον εαυτό σου. Αρχίζεις να ωριμάζεις και ορισμένα πράγματα αρχίζουν να μετρούν περισσότερο».
Οπως:
«Η υγεία των δικών σου και οι επιθυμίες τους. Οταν έφυγα από τον Ηρακλή και πήγα στον Εθνικό το έκανα χωρίς να το θέλω. Ημουν ευχαριστημένος από τον Ηρακλή και η πρόταση που είχα ήταν ενδιαφέρουσα. Το παιδί μου όμως είχε μεγαλώσει και έπρεπε να ξεκινήσει το σχολείο. Τότε σκέφθηκα ότι αρκετά χρόνια από τη ζωή μου έζησα περιφερόμενος από πόλη σε πόλη και αποφάσισα να επιστρέψω στη βάση μου».
Η βάση μου είναι η Νέα Φιλαδέλφεια:
«Σε αυτή την περιοχή μεγάλωσα και έκανα τα πρώτα ποδοσφαιρικά μου βήματα. Εδώ κρύβονται οι αναμνήσεις μου».
Ενα καφέ στη Νέα Φιλαδέλφεια είναι το μόνο επιχειρηματικό άνοιγμα που τόλμησα ως τώρα:
«Οσο παίζω ποδόσφαιρο δεν έχω τον απαραίτητο χρόνο να ασχοληθώ και με άλλες δουλειές. Είναι λίγες οι ώρες που μου απομένουν. Δεν παραπονιέμαι όμως. Μέσω του ποδοσφαίρου κατόρθωσα να βάλω στην άκρη αρκετά χρήματα. Δεν έχω άλλωστε παράλογες απαιτήσεις από τη ζωή. Να μπορώ να ζω άνετα είναι το μόνο που με ενδιαφέρει».
Μόνο στην ΑΕΚ με αγάπησαν για κάποιον ιδιαίτερο λόγο:
«Γιατί ήμουν ποδοσφαιριστής που βγήκε από τα σπλάχνα της. Και για μένα η ΑΕΚ σημαίνει κάτι το ξεχωριστό. Οι οπαδοί της δεν με συμπαθούσαν μόνο για την μπάλα που έπαιζα. Υπήρχε και κάτι άλλο στη μεταξύ μας σχέση».
Δεν έχω σκεφτεί πότε θα κρεμάσω τα παπούτσια μου:
«Τα πόδια μου με βαστάνε ακόμη. Ξέρω όμως τι θα ήθελα να κάνω μετά. Στόχος μου είναι να ασχοληθώ με τους μικρούς. Να δημιουργήσω μια ποδοσφαιρική ακαδημία».
Ηδη παραδίδω τα πρώτα μαθήματα στους νεαρούς συμπαίκτες μου:
«Υπάρχουν παιχνίδια που πιο πολύ μιλάω και τους δίνω οδηγίες παρά συμμετέχω με το να παίζω. Κερδίζουμε παιχνίδια και δεν τα έχω ευχαριστηθεί παίζοντας και εγώ. Είμαι τυχερός που με ακούν και δέχονται τις συμβουλές μου. Αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα»..
Δεν έχω ζηλέψει ποτέ τις ικανότητες κάποιου ποδοσφαιριστή:
«Αλλά τις έχω θαυμάσει. Είναι σημαντικό να ξέρεις ως πού μπορεί να φτάσεις και ποιος είσαι». «Οταν φτάνει Κυριακή γίνομαι άλλος άνθρωπος»
Ο Γιώργος Αθανασιάδης ήταν για μια εποχή παρτενέρ του Δημήτρη Σαραβάκου στην επίθεση του Παναθηναϊκού και της Εθνικής Ανδρών. Ιδιόμορφη περίπτωση ποδοσφαιριστή, αφού δεν κατάφερε να στεριώσει για μεγάλο χρονικό διάστημα σε μια ομάδα, αν και ο ίδιος όπως λέει θα το ήθελε πολύ.
Εχω αγωνιστεί σε έξι ομάδες αλλά οι μετεγγραφές που έκανα είναι οκτώ:
«Ο λόγος είναι απλός. Επαιξα από δύο φορές στον Απόλλωνα και στον ΟΦΗ. Ο Παναθηναϊκός, η Ξάνθη, η Καβάλα και τώρα ο Εθνικός με έχουν από μία φορά μόνο στο έμψυχο δυναμικό τους».
Εξακολουθώ να παίζω ποδόσφαιρο:
«Γιατί παθιάζομαι όταν έχω την μπάλα στα πόδια μου. Ειλικρινά όμως, είναι και το μοναδικό που ξέρω να κάνω. Το ποδόσφαιρο είναι η ζωή μου. Το μεγαλύτερο κίνητρο είναι ότι δεν έχω κουραστεί, δεν έχω βαρεθεί να παίζω ποδόσφαιρο».
Ενα πράγμα βαριέμαι:
«Τις προπονήσεις. «Με σκοτώνει» η ιδέα ότι πρέπει να σηκωθώ από το σπίτι μου, να βάλω τη φόρμα και να πάω να προπονηθώ».
Ο αγώνας όμως είναι γιορτή:
«Οταν φτάνει Κυριακή η ψυχολογία μου ανεβαίνει, γίνομαι άλλος άνθρωπος. Η καθαρή εμφάνιση, τα γυαλισμένα παπούτσια, το σφύριγμα της έναρξης είναι πράγματα που δεν περιγράφονται».
Φεύγω από μία ομάδα και πηγαίνω σε άλλη:
«Γιατί αυτό μου δίνει νέα ενδιαφέροντα. Με παρακινεί να προσπαθήσω περισσότερο, να προσφέρω, να κερδίσω μια θέση στην ομάδα».
Εχω κάνει γερό κομπόδεμα από το ποδόσφαιρο:
«Και στόχος μου μόλις αποχωρήσω είναι να επενδύσω τα χρήματά μου σε μια επιχείρηση».
Με πρόλαβε ο χρόνος:
«Αν ήμουν δέκα χρόνια νεότερος θα έκανα καριέρα στην Ευρώπη. Τα σύνορα στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο είναι ανοικτά για όλους και οι νεότεροι ποδοσφαιριστές έχουν την ευκαιρία να διαπρέψουν αν το θελήσουν».
Κάθε καλοκαίρι η πιο συνηθισμένη ατάκα στην οικογένειά μου είναι:
«…»Πάλι μετακόμιση έχουμε». Με αυτό τον τρόπο ζωής όμως γνώρισα την Ελλάδα. Επίσης κατάλαβα τη νοοτροπία των ανθρώπων που ζουν έξω από το Λεκανοπέδιο της Αττικής».
Ο χαρακτήρας μου εκτιμήθηκε και αυτό με ευχαριστεί:
«Πολλές προτάσεις τις δέχθηκα γιατί ήμουν καλό παιδί. Υπάρχουν και παράγοντες στο ποδόσφαιρο που τους ενδιαφέρει πρώτα τι άνθρωπος είσαι και μετά πόσο καλά χειρίζεσαι την μπάλα».
Η μεγαλύτερη όμως πληγή του ελληνικού ποδοσφαίρου:
«Είναι οι παράγοντες. Δεν αγαπούν το άθλημα αλλά την τσέπη τους και την προσωπική τους προβολή, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων».
Μια φανέλα όμως αγάπησα:
«Αυτήν του Παναθηναϊκού. Από μικρός ήμουν «βαμμένος» πράσινος και με τα χρόνια αυτό δεν άλλαξε. Αλλωστε πολλές από τις μετακινήσεις μου από ομάδα σε ομάδα τις έκανα υπό μορφή δανεισμού, αφού ανήκα στο «τριφύλλι»».
Θεωρώ σημαντικό στην ποδοσφαιρική καριέρα μου:
«Οτι γνώρισα ομάδες με διαφορετικούς στόχους. Τα έχω ζήσει όλα. Πρωταθλητισμό, παραμονή, υποβιβασμό, έξοδο στην Ευρώπη».
Δεν κατόρθωσα να γίνω «σημαία» μιας ομάδας:
«Αλλά δεν το έχω μετανιώσει. Αν είχα όμως παραμείνει όλα αυτά τα χρόνια στον Παναθηναϊκό ίσως το είχα καταφέρει. Σε μια μεγάλη ομάδα σού δίνεται αυτή η ευκαιρία και είναι στο χέρι σου να το πετύχεις».
Θα ήθελα να γινόμουν Χατζηπαναγής:
«Οταν τον έβλεπα να ντριμπλάρει, να προσποιείται, να σημειώνει γκολ, ανατρίχιαζα. Ο «Βάσια» είναι ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής που έχει περάσει από τα ελληνικά γήπεδα κατά τη γνώμη μου». «Είναι σαν να αλλάζεις αυτοκίνητο κάθε χρόνο»
Ο Νίκος Τσιαντάκης είναι ο ποδοσφαιριστής που μια εποχή αλώνιζε από την αριστερή ή τη δεξιά πλευρά της ομάδας του Ολυμπιακού με κατακλείδα συνήθως τις περίφημες σέντρες του. Απόφοιτος της μεγαλύτερης ίσως ποδοσφαιρικής «αλάνας» στην Αθήνα, αυτής του Περιστερίου όπως υποστηρίζει, κατέληξε, προς το παρόν, μετά από αρκετά χρόνια περιπλάνησης στην ομάδα της Κρήτης, τον ΟΦΗ.
Κάθε ταξιδιώτης έχει την Ιθάκη του:
«Ατρόμητος, Πανιώνιος, Ολυμπιακός, Ιωνικός, Αρης, ΟΦΗ και μετά βλέπουμε. Η δική μου Ιθάκη δεν ξέρω ακόμη πού βρίσκεται. Θα εξαρτηθεί από τη διάθεση που έχουν τα πόδια μου. Αυτά θα κρίνουν πότε θα σταματήσω».
Τώρα ξεκινάω το ποδόσφαιρο:
«Η ποδοσφαιρική μου καρδιά συνεχίζει να χτυπά. Πιστεύω να βρίσκομαι στα γήπεδα όσο θα έχω τις δυνάμεις να αγωνίζομαι. Πηγαίνω στην προπόνηση με τη χαρά που είχα όταν ήμουν 17 χρόνων».
Δεν θέλω να γίνω προπονητής:
«Αλλά αυτό δεν το δηλώνω με σιγουριά. Οταν θα εγκαταλείψω και μου λείψει το ποδόσφαιρο ίσως το αναζητήσω και να αλλάξω γνώμη. Αλλά αυτή τη στιγμή η ιδέα του προπονητή δεν με ενθουσιάζει».
Η προτίμηση κάθε ποδοσφαιριστή είναι βαθιά ριζωμένη μέσα του:
«Σε μένα είναι ο Ολυμπιακός. Από εκεί και πέρα προσπαθούσα πάντα σε όποια ομάδα και αν αγωνιζόμουν να δίνω τον καλύτερο εαυτό μου και νομίζω ότι τα κατάφερα. Αυτό αποδεικνύεται και από τη συμπάθεια που δείχνουν στο πρόσωπό μου οι οπαδοί όλων των ομάδων».
Περιφερόμενος ανακάλυψα ότι δεν είμαι κομήτης:
«Εχω προσφέρει στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν έπαιξα μπάλα για μερικά «φεγγάρια» όπως πολλοί άλλοι».
Και δεν είμαι της «αρπαχτής»:
«Με το ποδόσφαιρο ασχολήθηκα γιατί το λάτρεψα. Οπου και αν ήμουν έπαιζα πρώτα για το άθλημα, μετά για την ομάδα μου και μετά για τον εαυτό μου».
Αυτό φαίνεται και από τις επιλογές μου:
«Οπου το ποσόν που αναγραφόταν στο συμβόλαιο δεν ήταν το παν. Επιζητούσα κατ’ αρχάς η ομάδα να είναι «νοικοκυρεμένη», γιατί υπάρχουν και άλλα σημαντικά πράγματα στο ποδόσφαιρο. Ενας άνθρωπος πρέπει να έχει πίστη σε αυτό για το οποίο αγωνίζεται. Δεν παίζει ρόλο μόνο το χρήμα. Αν τοποθετούσα τα λεφτά πάνω από όλα, τότε δεν θα ήμουν τίποτε και δεν θα είχα φτάσει εδώ που έφτασα».
Η αλλαγή ομάδων με ανανεώνει:
«Αλλάζεις παραστάσεις, θέτεις νέους στόχους, γνωρίζεις καινούργιους ανθρώπους. Παίζει ρόλο και αυτό. Είναι σαν να αλλάζεις σπίτι ή αυτοκίνητο κάθε χρόνο. Προλαβαίνεις να το βαρεθείς; Ο ποδοσφαιριστής αν μένει πολλά χρόνια σε μια ομάδα φθείρεται και αυτός και η ομάδα».
Μεγάλωσα και εγώ με είδωλα:
«Είχα πολλά πρότυπα όταν ήμουν μικρός, τον Κρόιφ, τον Σιδέρη, τον Κούδα, τον Δομάζο, τον Παπαϊωάννου. Και ήταν πολύ σημαντικό για μένα που πρόλαβα να τους δω να αγωνίζονται».
Παίκτες που μου απέδειξαν, παίζοντας ως αντίπαλός τους, ότι έχουν κάτι παραπάνω:
«Είναι ο Μπατιστούτα, ο Μαραντόνα, ο Τζοργκαέφ. Είχαν κάτι να σου διδάξουν, έστω και αν τους αντιμετώπιζες για λίγα λεπτά».
