Η διεστραμμένη εκμετάλλευση της αθωότητας

Ο Ιβαν Σμιθ στο βιβλίο «Παιδιά για ενοικίαση» αναφέρει: «Οχι μόνο πρέπει να τιμωρούνται οι παιδόφιλοι αλλά πρέπει να υπάρχει προστασία και στους κόλπους της κοινωνίας και της οικογένειας». Πόσο αποτελεσματική προστασία μπορεί να προσφέρει όμως στην κοινωνία η τιμωρία ανθρώπων των οποίων το πάθος είναι ανίατο;

Το γεγονός είναι ότι λίγοι έχουν ασχοληθεί με το θέμα και πολύ λιγότεροι έχουν γράψει γι’ αυτό το «διαχρονικό φαινόμενο» που αφήνει τα σημάδια του σε περιόδους κορεσμού και παρακμής. Ακοντες ή εκόντες, το κράτος και οι πολίτες είμαστε το ίδιο υπεύθυνοι όσο και οι δράστες. Μπορεί να μην είναι δυνατόν να φτιάξουμε την ιδανική κοινωνία αγγέλων, όμως πρέπει να προσπαθήσουμε για μια καλή «χίμαιρα» αυτής.

Η έννοια της παιδεραστίας συγχέεται πολλές φορές λανθασμένα με εκείνην της παιδοφιλίας. Παιδοφιλία είναι μια σεξουαλικ\ή διαστροφή κατά την οποία η σεξουαλική διέγερση ενός ενηλίκου καθώς και η σεξουαλική του ικανοποίηση ολοκληρώνονται αποκλειστικά μέσα από τη σχέση ή τη φαντασίωση μιας σχέσης με ανήλικο παιδί. Εξ ορισμού ετερόφυλη παιδεραστία δεν υφίσταται και σε ανάλογη περίπτωση πρέπει να μιλάμε για κακοποίηση ανήλικου κοριτσιού. Ο παιδόφιλος είναι ανίκανος να δημιουργήσει φυσιολογική σχέση με ενήλικο άτομο. Ο Κάρολος Σοκαρίδης στο βιβλίο του Ψυχαναλυτικά κείμενα γράφει: «Ο πραγματικός παιδεραστής είναι κάποιος που υποφέρει από μια καλά δομημένη διαστροφή ­ δηλαδή διαστροφή που η αποχή του από αυτή τού προκαλεί έντονο άγχος ­ και ο οποίος για λόγους εσωτερικής αναγκαιότητας εμπλέκεται σε σεξουαλικές σχέσεις με ένα παιδί που βρίσκεται στην προεφηβεία (προτού αναπτυχθούν τα δευτερογενή χαρακτηριστικά του φύλου), ώστε να ικανοποιηθεί σεξουαλικά και να ανακουφιστεί από τις ασυνείδητες συγκρούσεις».

Συνήθως αυτό συμβαίνει διότι σε μια τέτοια «σχέση» αισθάνεται από καθόλου ως ελάχιστα «απειλούμενος» από τον άνθρωπο με τον οποίο έρχεται σε επαφή ή φαντασιώνεται κάτι τέτοιο, στοιχείο που ερμηνεύεται από την ολοκληρωτική ως αρρωστημένη έλλειψη αυτοεκτίμησης, όχι βέβαια ότι η έλλειψη αυτοεκτίμησης είναι μια καλή δικαιολογία.

Νομικά η παιδοφιλία αποτελεί ένα σημαντικό παράπτωμα. Οσο μικρότερο δε είναι το παιδί και μεγαλύτερη η διαφορά ηλικίας ανάμεσα στον παιδόφιλο και στο θύμα τόσο σοβαρότερη και η τιμωρία. Οι πιο σοβαρές ποινές επιφυλάσσονται για την παιδεραστία, δηλαδή τις σεξουαλικές επαφές ανάμεσα σε ενήλικους άνδρες και νεαρά αγόρια. Περισσότερο από 50% των συλληφθέντων για παιδοφιλία είναι φίλοι, συγγενείς ή γνωστοί του παιδιού. Τα γνωστά άτομα καλλιεργούν μια σχέση εμπιστοσύνης με τον ανήλικο στόχο τους, η οποία τους επιτρέπει τη συχνή συναναστροφή και συχνά δημιουργεί σύγχυση στο νέο άτομο, αφού μπορεί να αδυνατεί να προσδιορίσει τα όρια επιτρεπτού και μη, και να γίνει έτσι ευκολότερα θύμα. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, τα 2/3 των περιπτώσεων παιδεραστίας ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία. Τουλάχιστον δύο στα τρία παιδιά δεν αναφέρουν το περιστατικό, νιώθοντας υπεύθυνα γι’ αυτό που τους συνέβη. Σε τέσσερις από τις πέντε περιπτώσεις η σεξουαλική παραβίαση συμβαίνει κατ’ εξακολούθηση. Τέλος, το ποσοστό των βιασμών ανηλίκων που δηλώνονται στις αστυνομικές αρχές δεν υπερβαίνει το 6%.

Οι άνδρες κάνουν τη διαφορά

Οι περισσότεροι παιδόφιλοι είναι άνδρες. Είναι μηδαμινές οι περιπτώσεις γυναικών παιδοφίλων και αυτό, σύμφωνα με τους ψυχιάτρους, οφείλεται στο ότι είναι εξαιρετικά σπάνιο για μια γυναίκα να βλέπει ένα παιδί σεξουαλικά, ως αντικείμενο πόθου. Συχνά αυτή η συνάντηση δεν ολοκληρώνεται σεξουαλικά, γιατί το χάδι και σε μερικές περιπτώσεις η επίδειξη των γεννητικών οργάνων του καλύπτουν τις ορμές του παιδόφιλου. Οι αντιδράσεις του παιδιού-θύματος ποικίλλουν: από τρόμο ­ ιδιαίτερα αν έχει χρησιμοποιηθεί βία ή καταναγκασμός ­ ως περιέργεια ή ευχαρίστηση. Το παιδί μπορεί να αποδειχθεί ακόμη και πρόθυμος συνεργάτης (!). Πολλά παιδιά βιώνουν εκείνη την παιδοφιλική συνάντηση εντός ενός α-σεξουαλικού πλαισίου και οι φόβοι τους μπορεί να προέρχονται ως επί το πλείστον από προηγούμενες γονικές προειδοποιήσεις παρά από την ίδια τη φύση του επεισοδίου. Η ίδια η σεξουαλική πράξη συνήθως δεν είναι δραματική, εκτός και αν συσχετίζεται με τη βία. Στην πραγματικότητα οι γονικές αντιδράσεις απέχθειας και πανικού μπορούν να προκαλέσουν μεγαλύτερη διαταραχή στο θύμα.

Για τον παιδόφιλο η σεξουαλική επαφή με ένα ανήλικο άτομο δεν αποτελεί παρεκτροπή από τη φυσική του ορμή. Αυτή η επιθυμία του έχει τις βάσεις της σε βιολογικούς, περιβαλλοντικούς και άλλους παράγοντες που δεν γνωρίζουμε. Σε μερικές περιπτώσεις, ο βιασμός ή η κακοποίηση ενός ατόμου έχουν αποτέλεσμα αυτό να αποκτήσει παιδοφιλικές τάσεις. Πρόσφατη έρευνα όμως αντικρούει αυτή την άποψη, αφού μόνο το 1% των ατόμων που είχαν βιαστεί σωματικά ως παιδιά εκδηλώνουν επιθετική σεξουαλικά φορτισμένη συμπεριφορά προς τους ανηλίκους. (Ενας από αυτούς, ο γνωστός «Ντιτρού».)

Πιο συνήθεις καταλύτες για τις φαντασιώσεις των παιδοφίλων είναι η αθωότητα και η εμπιστοσύνη που εμπνέουν τα πρόσωπα των νέων. Συγκεκριμένη αιτία που προκαλεί τον ερεθισμό στη σκέψη της παιδικής σάρκας δεν υπάρχει. Αν θεωρήσουμε ότι υπάρχει κάτι, θα είναι το ίδιο άτοπο με το να δικαιολογήσουμε και να βρούμε τα αίτια που δημιουργούν τη σεξουαλική ταυτότητα των ανθρώπων (ομοφυλοφιλία ή ετεροφυλία). Οι περισσότεροι παιδόφιλοι νιώθουν διέγερση περισσότερο από τη θέαση πορνογραφικών ή μη φωτογραφιών (με παιδιά προεφηβικής ηλικίας) παρά με κακοποίηση ή βιασμό. Αρκετοί από αυτούς που επιθυμούν κάτι παραπάνω από σεξουαλική εκτόνωση συνάπτουν ­ ερωτική ή όχι ­ σχέση με νεαρά άτομα, αναζητώντας στοργή, συντροφικότητα και αποδοχή. Σπάνια δε εκδηλώνουν οργή για τα παιδιά και δεν τους ερεθίζει πολύ να προκαλούν πόνο.

Από τη μία και μοναδική συζήτησή μου με άτομο που έχει υποστεί μια μορφή ανολοκλήρωτης παιδοφιλικής επαφής συνειδητοποίησα ότι αυτά τα άτομα νιώθουν ενοχές, αποκτούν αυτοκαταστροφικές τάσεις και νιώθουν να τους ασκείται μια έντονη εξουσία. Η κοπέλα με την οποία μίλησα είναι Ελληνίδα, μόνιμη κάτοικος εξωτερικού, πρόσφατα παντρεμένη, λίγο πριν από τα 30: «Η πρώτη μου σεξουαλική επαφή έγινε στα 19 μου, αν και συνέχιζα να νιώθω τύψεις για αυτό που μου συνέβαινε. Ενιωθα ότι για κάποιο λόγο δεν μου άξιζε να ευτυχίσω και είχα φτάσει να ζυγίζω αρκετά κιλά. Μια φορά μέθυσα και ήθελα να πέσω από το μπαλκόνι του σπιτιού μου. (Η ερωτική προσέγγιση γινόταν από κοντινό οικογενειακό πρόσωπο.) Οταν πήγα για σπουδές στην Αγγλία, ένιωσα για πρώτη φορά πολύ ελεύθερη και χωρίς να κάνω δίαιτα έχασα 15 κιλά. Υστερα από χρόνια έμαθα ότι το ίδιο συνέβαινε και στην ετεροθαλή αδελφή μου. Θα ήθελα να μην τον ξανάβλεπα στη ζωή μου αλλά ξέρω ότι αυτό δεν γίνεται. Ξεκόβω όσο μπορώ. Αυτό που θέλω να γράψεις είναι ότι αυτά τα παιδιά που βρίσκονται σε μια παραπλήσια περίπτωση με τη δική μου μπορούν να ελπίζουν. Σε παρακαλώ, αυτό να το γράψεις…».

«Στην αρχή μού δήλωνε απροκάλυπτα ότι με αγαπά περισσότερο από τα αδέλφια μου, ήθελε να μου μιλήσει στα δώδεκά μου για το πώς κάνουν έρωτα, με ρωτούσε αν έχω σχέσεις, με άγγιζε με τρόπο που δεν μου άρεσε και με κοίταζε με έναν τρόπο που δεν μπορώ να περιγράψω αλλά με απωθούσε. Ηξερα ότι πίσω από αυτό το βλέμμα κρυβόταν κάτι που δεν μου άρεσε. Αυτό ξεκίνησε λίγο πριν από τα 10 χρόνια μου και τελείωσε κάπου στα 17 μου, όταν πήγα για σπουδές» είπε για τον τρόπο προσέγγισης του παιδοφίλου μέσα από τη δική της εμπειρία. Σε ερώτησή μου αν θέλει να κάνει παιδιά μετά τον πρόσφατο γάμο της (δηλώνει ότι είναι απόλυτα ευτυχισμένη πλέον), μου είπε ότι δεν είναι στα άμεσα σχέδιά της, γιατί βασική προτεραιότητα είναι η δουλειά της. Τα άτομα που έχουν μια άσχημη εμπειρία, υποσυνείδητα, μη θέλοντας να περάσουν τα βιώματά τους και τις φοβίες τους, αποφεύγουν να φέρουν στον κόσμο παιδιά. Σε μερικές ακραίες περιπτώσεις επιζητούν πολύ την προσοχή του συντρόφου τους, ζηλεύουν τα κοντινά στο αντικείμενο του πόθου τους άτομα και γι’ αυτό αποφεύγουν να μοιραστούν με ένα παιδί την αγάπη ενός ανθρώπου.

Τα ανασταλτικά φάρμακα

Οι παιδόφιλοι συχνά καταφεύγουν στην ψυχανάλυση για να ελέγξουν τις ανάγκες τους ή κάνουν χρήση φαρμάκων, όπως το «Depo-Provera», ένα γυναικείο αντισυλληπτικό που κόβει εξ ολοκλήρου την παραγωγή της τεστοστερόνης και μειώνει κατά πολύ τη σεξουαλική επιθυμία. Δεν μπορούμε όμως να ονομάσουμε το «Depo-Provera» ή το κάθε αντίστοιχο φάρμακο ειδικό για την «πρόληψη της παιδεραστίας» ­ για να ακριβολογούμε, θα ήταν γελοίο. Τα ανασταλτικά της σεξουαλικότητας δίδονται σε άτομα με συγκεκριμένα προβλήματα, καθώς και σε άτομα που περνούν κάποιο σοκ (έχει παρατηρηθεί ότι άτομα με πρόσφατο εγκεφαλικό επεισόδιο εκδηλώνουν μια σεξουαλική υπερδιέγερση και η χορήγηση ανασταλτικών σεξουαλικότητας περιορίζει απλώς τις ορμές τους). Τα φάρμακα σε ενέσιμη μορφή ή αναλώσιμη είναι προληπτικά και σε καμία περίπτωση «πανάκεια». Η παιδοφιλία είναι χρόνια διατάραξη και ποτέ δεν εξαλείφεται, δεν θεραπεύεται και είναι θέμα ιατρικού ελέγχου και μια δέσμευση που τους ακολουθεί για ολόκληρη τη ζωή τους. Η πολύ σκληρή τιμωρία δεν έχει αποδειχθεί σωτήρια λύση. Πολλοί από τους παιδεραστές που φυλακίστηκαν για μεγάλο χρονικό διάστημα μετά την αποφυλάκισή τους έπεσαν πάλι σε ανάλογα με την ποινή τους παραπτώματα. Οι σκληρές τιμωρίες πρέπει να συνδυάζονται με προσπάθεια παρεμπόδισης του εγκλήματος. Η σκληρή τιμωρία που επέβαλε πριν από αρκετά χρόνια ο δικαστής Victor Pyle της Νότιας Καρολίνας των ΗΠΑ, όσο και αν ακούγεται απαρχαιωμένη και κανιβαλιστική, έχει αποδειχθεί «πετυχημένη»: ευνουχισμός και ιατρική παρακολούθηση αντί για ισόβια φυλάκιση χωρίς δικαίωμα αίτησης μείωσης ποινής ή αποφυλάκισης. Εν τούτοις ούτε και αυτός ο απάνθρωπος ακρωτηριασμός θα επέφερε περισσότερη ανακούφιση, αφού σύμφωνα με τον συγγραφέα Ν. Groth του βιβλίου Ανδρες που βιάζουν, ο βιασμός είναι η σεξουαλική έκφραση της επιθετικότητας και όχι μια επιθετική εκδήλωση σεξουαλικότητας.

Η παιδοφιλία στο Δίκτυο

Οσοι εκμεταλλεύονται την παιδοφιλία δεν θα μπορούσαν να απέχουν και από το Internet, το νέο και ισχυρότατο μέσο μαζικής επικοινωνίας που έχει τη δυνατότητα να δρα με δύο τρόπους: α) ως μέσο μαζικής επικοινωνίας και ανταλλαγής πληροφοριών για τον «απλό λαό» και β) ως αποθήκη εμπορίας πληροφοριών για τους πιο «ψαγμένους».

Πρόσφατα ανακοινώθηκε στον Τύπο των ΗΠΑ ότι το FBI μπορεί να ελέγξει τα sites στο Internet όπου εκτίθεται «ενδιαφέρον υλικό» για τους παιδοφίλους και με αυτόν τον τρόπο οι ένοχοι «voyeurs» (ηδονοβλεψίες) και οι εκμεταλλευόμενοι το μέσο για να πουλήσουν, να δεχθούν τις νομικές κυρώσεις. Είναι όμως γελοίο, παιδαριώδες και επιεικώς αφελές να προσπαθήσει κανείς να ελέγξει τα εκατομμύρια γνωστά και άγνωστα sites, αν αναλογιστούμε ότι το Internet είναι τρόπος επικοινωνίας, όπως ακριβώς και τα τηλέφωνα. Σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να ξέρεις ποιον κυνηγάς και τις πιθανότητες να του στήσεις ενέδρα σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο (τέτοια κρούσματα είχαν παρατηρηθεί στο παρελθόν και είχαν απασχολήσει τα ΜΜΕ). Ποια λοιπόν η πιθανότητα, όσο καλά οργανωμένο και αν είναι, να καταφέρει το FBI να ελέγξει στα τυφλά όλους τους συνδρομητές;

Τα sites είναι σαν βιτρίνες: πολλές φορές δείχνουν ανοιχτά την «πραμάτεια» τους, άλλες χρειάζονται το «παρασύνθημα» και τέλος κάποιες είναι στο «μιλητό». Πατώντας απλώς το αντίστοιχο πλήκτρο στο κομπιούτερ, ο κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να στείλει φωτογραφίες γυμνών παιδιών, πορνογραφικά κείμενα ή ακόμη και πορνογραφικά οικιακά βίντεο. (Οπως λέει και ο κύριος Καρβέλας σε παλαιότερο άσμα, «δεν θα σε αγγίζω, μοναχά θα κοιτάζω»). Στα chat rooms του Internet, που είναι αδύνατον να ελεγχθούν (αφού υπάρχουν σε περισσότερα από 45.000 sites), μέσω της απλής κουβεντούλας επιχειρείται η μετάδοση «απόρρητων» πληροφοριών. Ενας από τους τρόπους με τους οποίους οι πράκτορες του FBI πιθανότατα θα έχουν πρόσβαση στα «ύποπτα» sites είναι η βοήθεια ατόμων που κλήθηκαν να «συνεργαστούν» για να ελαφρύνουν τη θέση τους, καρφώνοντας τους άλλους δράστες. Πράκτορες λοιπόν και «καλοθελητές» εμφανίζονται σε χώρους συνάθροισης και ψαρεύουν «θύματα». Η μεταφορά όμως πληροφοριών δεν γίνεται μόνο με τη μέθοδο των διευθύνσεων. Η υπηρεσία FTP (File Transfer Protocol) επιτρέπει τη μεταφορά υλικού (φωτογραφικού και αρχείων) χωρίς να συμμετέχουν στην όλη διαδικασία τα web sites. Τα αρχεία-προγράμματα μεταφέρονται μόνο με τη χρήση «user – password». Μπορούμε να παρομοιάσουμε το FTP (είναι ένα υποστηρικτικό πρόγραμμα driver που χρησιμοποιείται αντί των web) με την αποθήκη ενός καταστήματος, όπου βρίσκεται το στοκ. Για να παραλάβει κάποιος προϊόντα σε στοκ, πρέπει να πάει στην τάδε διεύθυνση και να ψωνίσει από τον υπάλληλο δείνα, στο τέλος του διαδρόμου τάδε τον φάκελο ΦΧΨ από το συρτάρι ΤΚΠ. Αυτή η παλαιά μορφή «Διαδικτύου» μεταφέρει τα αρχεία κλειστά σε σκληρούς δίσκους μεγάλης χωρητικότητας. Η μεταφορά των πληροφοριών και η αντιγραφή τους γίνεται αυτόματα στον σκληρό δίσκο «στα τυφλά» και η ανάγνωσή τους ύστερα από την εγκατάσταση. Κανείς όμως δεν μπορεί να ελέγξει απόλυτα και να ψάξει σε μια σειρά folders, αγνώστων διευθύνσεων με χιλιάδες αριθμητικούς κωδικούς (που αντικαθιστούν τη διεύθυνση του site) και άλλους τόσους αριθμητικούς παρα-κωδικούς.

Το FBI σε πέντε χρόνια κατάφερε να ξεσκεπάσει από εκατοντάδες υποθέσεις μόνο τρεις. Κάποιοι με το σκεπτικό ότι και οι παιδόφιλοι είναι άνθρωποι και έχουν κι αυτοί δικαίωμα στον έρωτα, πιθανόν και σαν μια περίεργη «σταυροφορία» αποδυνάμωσης της επιθυμίας μέσω του οπτικού κορεσμού, κατασκεύαζαν φωτογραφίες παιδιών με τη μέθοδο της τεχνολογίας (cyber models). Κάτι ανάλογο με την προσπάθεια που γίνεται στα μεγάλα στούντιο του Χόλιγουντ, οι επικίνδυνες σκηνές να γυρίζονται χωρίς να μπει σε κίνδυνο ούτε ένας στάντμαν. Ακόμη και αυτοί διώχθηκαν (λογικό, αν αναλογιστούμε ότι στα πάρκα της Νέας Υόρκης απαγορεύεται αυστηρά η λήψη φωτογραφιών, από τον φόβο μήπως καταλήξουν φωτογραφίες μικρών παιδιών που παίζουν στα χέρια παιδοφίλων!).

Οπως προαναφέραμε, το δίκτυο παιδοφιλίας έχει κάνει χρήση όλων των πλεονεκτημάτων του Internet, αδιαφορώντας για κάποιες εθνικές νομοθεσίες. Η πρόεδρος του Ιδρύματος για το Παιδί και την Οικογένεια, κυρία Μαριάννα Βαρδινογιάννη, σε συνέχεια μιας μεγάλης προσπάθειας που ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 1999 στο Παρίσι, σε συνεργασία με την UNESCO, μίλησε πρόσφατα στο «Ευρωπαϊκό συνέδριο για τη σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών και για την παιδοφιλία στο Internet», τονίζοντας την άμεση αναγκαιότητα της εφαρμογής της νομοθεσίας, αφού το πρόβλημα της πορνογραφίας και της παιδοφιλίας στο Διαδίκτυο έχει πάρει σήμερα μεγάλες διαστάσεις. Στο οργανωμένο site του Ιδρύματος για το Παιδί και την Οικογένεια μπορείτε να βρείτε περισσότερες πληροφορίες στη διεύθυνση: http: //www.childfamily.gr

Τι κρύβουν τα «sites»

Το κρυφό, το ανεξερεύνητο και φυσικά το απαγορευμένο, πάντοτε «τραβούσαν» το ενδιαφέρον του περίεργου όντος που ονομάζεται άνθρωπος. Η παιδοφιλία, η παιδεραστία, είναι μια ενδοστρεφής παλιμπαιδιστική μορφή παρανοϊκής ψυχοσύνθεσης που οι βάσεις της είναι τόσο βιολογικές όσο και δημιουργήματα του κοινωνικού περιβάλλοντος. «Το απαγορευμένο ασκεί μια γοητεία» όμως και «όποιος παίζει με τα μήλα χάνει τον παράδεισο». Η τεχνολογική εξέλιξη έφερε το Internet στα σπίτια των περισσότερων ανθρώπων στην υφήλιο και είναι ένα από τα λίγα επιτεύγματα του ανθρώπου ­ μαζί με την πυρηνική ενέργεια ­ που κατάφερε να ξεφύγει από τον έλεγχό του. Η πρόσφατη ιστορία του Ντιτρού εξήψε τη φαντασία των «εξερευνητών» και έστρεψε σε άλλα μονοπάτια ανίχνευσης πληροφοριών για τους παιδοφίλους.

Οποιος έχει αποπειραθεί να βρει στοιχεία για την παιδεραστία και έψαξε σε διευθύνσεις τύπου www.pederastia.com, με βεβαιότητα δεν θα κατάφερε να βρει καμία απολύτως πληροφορία για το θέμα. Είναι κάτι αντίστοιχο με την εύρεση sites μαφιόζων που θα εμφανίζονταν ως www.mafia. com! Οχι βέβαια ότι οι παιδεραστές ή οι μαφιόζοι δεν χρησιμοποιούν το Internet ως μέσο επικοινωνίας για τη διακίνηση πληροφοριών. Θα ήταν τόσο άτοπο και ουτοπικό όσο να λέγαμε ότι οι μαφιόζοι ή οι παιδεραστές δεν πίνουν νερό ή δεν μιλούν από τα κινητά τους τηλέφωνα.

Παρ’ όλες τις απαγορεύσεις, η παιδοφιλία υπάρχει στο Διαδίκτυο και μάλιστα σε αρκετά sites που ούτε προκάλυμμα δεν χρησιμοποιούν. Στα περισσότερα από 150 sites σοδομισμού που βρήκα σε ένα βιαστικό surfing στο Internet, πάνω από τα 10 είχαν φωτογραφίες με γυμνά ή ημίγυμνα παιδιά και άλλα υπόσχονταν μικρά βίντεο άκρως δελεαστικά με χρέωση ανά δευτερόλεπτο.

Οπως συμβαίνει με όλες τις διαταραχές, έτσι και με την παιδοφιλία, η κοινωνία και οι επίσημοι εκπρόσωποί της αρέσκονται στο να ενοχοποιούν τους «δράστες», συνήθως παραμένοντας στην επιφάνεια του προβλήματος. Και αυτό παρά το γεγονός ότι συνήθως κάτι τέτοιο αποδεικνύεται αργότερα επιδερμική αντιμετώπιση και στρουθοκαμηλισμός, δεδομένου ότι οι συνθήκες (κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές κτλ.) κάθε εποχής και κοινωνίας γεννούν τα «κακά παιδιά», συνεπικουρούμενες από τα γονίδια. (Οι διαστροφικοί μηχανισμοί υπάρχουν σε κάθε επίπεδο ανάπτυξης του Εγώ, από τα πιο πρωτόγονα ως τα περισσότερο οργανωμένα επίπεδα οργάνωσης.)

Η αυτοκριτική της κοινωνίας

Οι μυστηριώδεις προβληματικές συμπεριφορές αποτελούν αναπόσπαστο μέρος των κοινωνιών διαχρονικά και η επιστήμη πρέπει να θεραπεύσει και να προφυλάξει μια κοινωνία που οφείλει να προοδεύσει και στα λεγόμενα μη παραγωγικά πεδία της ηθικής, της διαφύλαξης του δυναμικού της, των παιδιών.

Για ποια παιδοφιλία όμως μιλάμε, όταν για αιώνες τα κορίτσια έρχονταν σε ηλικία γάμου στην εφηβεία τους και γίνονται μητέρες πριν από την ενηλικίωσή τους; Μήπως το πρόβλημα είναι ο διαχωρισμός νομοθεσίας και ηθικής; Ή το πρόβλημα τελικά βρίσκεται (και δυστυχώς παραμένει) στις λέξεις και το επαναφέρουμε στην επιφάνεια όταν κριθεί αναγκαίο, για να παραβλέψουμε και παραγκωνίσουμε λοιπά προβλήματα;

Ως γνωστόν, όλες οι «σωστές» διαπιστώσεις έρχονται πολύ καθυστερημένα μέσα στον χρόνο να δώσουν λύσεις και στην περίπτωση της παιδοφιλίας κάτι τέτοιο έχει καθυστερήσει αιώνες, για να μην πω… millennium! Καλύτερο λοιπόν μέσο διαφύλαξης δεν υπάρχει, από την αυτοκριτική της κοινωνίας και την ικανότητά της να διαγνώσει τι αρρωσταίνει τα μέλη της.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ: Ο Πάπας Γρηγόριος Γ’ ονόμασε την παιδοφιλία, ανεξαρτήτως φύλου ή ηλικίας, «διαστροφή απεχθή στα μάτια του Θεού». Η θρησκεία έχει ταυτίσει την παιδεραστία και την παιδοφιλία, όταν συνδυάζουν σοδομιστικές πράξεις, με ενέργεια που υπονοεί ή δηλώνει καταφανέστατα τη «μοιχεία» και την «ασέλγεια».

Μόνο στο βιβλίο «Ποιμαντική της μετανοίας» η Ορθόδοξη Εκκλησία αναγνωρίζει και αναφέρει επίσημα στις σεξουαλικές παρεκτροπές την περίπτωση της παιδοφιλίας. «Παιδοφιλία» αναφέρει «είναι η περίπτωση κατά την οποία το σεξουαλικό ενδιαφέρον κατευθύνεται προς ανήλικα πρόσωπα και είναι πολύ σοβαρό παράπτωμα όχι μόνο διότι αποτελεί ανωμαλία αλλά και διότι καταλήγει εις πράξεις εγκληματικότητας. Η εκμετάλλευση της αθωότητας και της αγνείας της μικράς ηλικίας και φοβερό αδίκημα είναι και θέτει τα θεμέλια νευρικών διαταραχών εις τας ψυχάς των παίδων».

Το βιβλίο «Πηδάλιο» του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, που αποτελεί και το αποδεκτό από την Ορθόδοξη Εκκλησία «Βιβλίο αμαρτημάτων» (κάτι σαν «τιμολόγιο αμαρτιών», ας μας επιτραπεί το σχόλιο!) και χρησιμοποιούν οι εξομολόγοι κατ’ ακρίβειαν ή κατ’ οικονομίαν, αναφέρει έμμεσα την παιδοφιλία και την παιδεραστία στους παρακάτω κανόνες του:

Κανόνας Β: «Η διά των λογισμών επί την καρδίαν της ηδονής προβολή, ως αμαρτία μήπω απειργασμένη και ανεπιτίμητος το παράπαν». Εδώ αναφέρει ο Αγιος Ιωάννης της Κλίμακος (λόγος ΙΕ) ότι η προσβολή από την αμαρτία φαίνεται από τον νου και την καρδιά. Ο λογισμός που φέρνει στην καρδιά σαρκική ηδονή είναι τελείως ακανόνιστος, σαν να έχει διαπραχθεί αμαρτία. Ολοι οι πονηροί λογισμοί προσβάλλουν την ψυχή εσωτερικά ή εξωτερικά. Αίτια των εσωτερικών και εξωτερικών λογισμών είναι «3: Κύριος μεν και πρώτος οι δαίμονες, δεύτερος δε και καταχρηστικός τα πάθη (με την προαίρεσή μας εσωτερικώς τα δεχόμαστε ή μισούντες ή αγαπώντες εμπαθώς), τρίτον δε η διεφθαρμένη εκ της παρακοής κατάσταση της ανθρωπίνης φύσεως».

Κανόνας Ε: «Η συγκατάθεσις στα πάθη (λόγου χάριν: παιδεραστία), αιτία και αρχή των επιτιμίων».

Κανόνας Θ: «Η δε εις αλλήλους μίξις, οία διπλήν αργαζομένη την μαλακίαν μέχρι ογδοήκοντα ημερών το δηλωθέν επιτίμιον δέχεται». Με άλλα λόγια, όχι η τέλεια αμαρτία της αρσενοκοιτίας αλλά όταν δύο άνδρες αλληλοαυνανίζονται τότε ορίζεται και επιτιμάται 80 ημέρες να ξηροφάγει και να κάνει κάθε ημέρα 100 μετάνοιες επειδή δεν βλάπτει μόνο τον εαυτό του αλλά και τον αδελφό του, κάνοντας την αμαρτία διπλή.

Κανόνας ΙΑ: «Εάν ο κανόνας Θ λάβει χώρα με άτομα διαφορετικού φύλου το επιτίμιον είναι 40 ημέρες αποχή από τη θεία κοινωνία και 100 μετάνοιες την ημέρα».

Κανόνας ΙΒ: Σύμφωνα με τον παραπάνω κανόνα της «Εν Αγκύρα συνόδου», όποιος συνέρχεται με την αδελφή του τιμωρείται με τρία χρόνια αποχή από τη θεία κοινωνία, ξηροφαγία μετά την ενάτη και 500 μετάνοιες κάθε ημέρα.

Κανόνας ΙΗ: Στον αρσενοκοίτη απαγορεύεται να μεταλάβει για τρία χρόνια εφόσον έχει συνετισθεί για την αμαρτία του, κλαίει για αυτήν, νηστεύει ως το απόγευμα, έχει ξηροφαγία και κάνει 200 μετάνοιες κάθε ημέρα. Αν δε από αμέλεια δεν πράξει τα παραπάνω, τότε είθισται να απέχει από τη θεία κοινωνία για 15 χρόνια.

Το «κατ’ ακρίβειαν ή κατ’ οικονομίαν» δίνει τη δυνατότητα στον ιερέα να πράττει κατά βούληση. Η αποχή από τη θεία κοινωνία ή η ξηροφαγία πολύ εύκολα από 15 χρόνια μπορούν να γίνουν μία εβδομάδα και με τις ευλογίες του Κυρίου… Οι δε τιμωρίες ξηροφαγία και αποχή από τη θεία κοινωνία – εξομολόγηση πανάκεια διά πάσαν νόσον θυμίζουν περισσότερο μάλλον, γιατρειά σχηματική και φαμφαρόνικη χωρίς ουσιαστική προσφορά για τη σωτηρία του παιδόφιλου.

ΒΟΥΔΙΣΤΕΣ: Οι βουδιστές στην Ιαπωνία τον 10ο αιώνα φέρνουν ξανά στο προσκήνιο την παιδεραστία, για να παραχωρήσει τη θέση της στη συνέχεια στην ομοφυλοφιλία ενηλίκων, που έγινε κοινή ως και σήμερα στα ιαπωνικά θέατρα.

ΙΣΛΑΜ: Για τους ισλαμιστές η παιδοφιλία ή, ακόμη καλύτερα, η παιδεραστία ήταν μέρος της καθημερινότητας. Παρ’ όλα αυτά στο μυαλό των Αράβων η αγάπη μεταξύ δύο ανδρών με μεγάλη διαφορά ηλικίας είχε μια ανιδιοτελή αγνότητα μεταφρασμένη σε πόθο και στοργή. Οι σχέσεις έρωτα – πάθους, αν και παροδικές, ήταν γεμάτες «αγνή αγάπη» (όσο αγνή μπορεί να είναι η αγάπη σε «εμπορικές σχέσεις»!).

Η ερωτική επαφή με πόρνες μικρής ηλικίας εθεωρείτο το ίδιο φυσιολογική πράξη όσο η παρά φύσιν ασέλγεια με ένα ανήλικο αγόρι. Οι ιερόδουλες σκλάβες έπρεπε να ανταγωνισθούν αγόρια κάτω των 18 ετών για να κερδίσουν την ελευθερία τους (με βάση τη νομοθεσία, μια ιερόδουλη σκλάβα μπορούσε να κερδίσει την ελευθερία της έναντι αδράς χρηματικής αμοιβής). Το νεαρό αγόρι ερέθιζε τους Αραβες όσο και τους αρχαίους Ελληνες, Πέρσες και Ρωμαίους. Οι πόρνες περισσότερο και νεαρά αγόρια λιγότερο αποτελούσαν αντικείμενα μιας παροδικής στοργής. Μερικοί σουλτάνοι καίγονταν από τον πόθο τους για παρθένες ηλικίας 12-16 ετών. Θεωρούσαν τον πόνο και την οδύνη κατά τη διάρκεια σαρκικής επαφής το κλειδί της ηδονής. Η χρήση παλλακίδων κατά την εξάπλωση του βασιλείου τους δεν είχε καμία απολύτως σχέση με ικανοποίηση ή πόθο. Η πραγματική ικανοποίηση των περισσότερων σουλτάνων ήταν τα μικρά αγοράκια (12-15 ετών) και σπανιότερα τα μεγαλύτερα (15-18 ετών). Μερικές από τις εκκεντρικότητες των σουλτάνων με τα ανήλικα αγόρια έχουν αφήσει τη στάμπα τους στην Ιστορία. Τα ευνοούμενα αγόρια, γνωστά και ως «γιουσουφάκια», σε μερικές περιπτώσεις είχαν περισσότερες εξουσίες από παλλακίδες ή συζύγους.


Ιστορική αναδρομή

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ: «Ενώ στη σημερινή εποχή η λέξη παιδεραστία εκφράζει τη σεξουαλική έλξη ενός ενηλίκου προς ένα μικρό παιδί» λέει η Reay Tannahill στο βιβλίο της Η ιστορία των σεξουαλικών ηθών «για τους αρχαίους έλληνες σήμαινε αγάπη ενός άνδρα προς ένα αγόρι που είχε περάσει την εφηβεία αλλά δεν ήταν ενήλικο». Τον 6ο, τον 5ο και τον 4ο αιώνα η ενηλικίωση γινόταν στα 17 και οι ερωτικές επαφές μεταξύ ενός μεγάλου άνδρα και ενός προεφήβου ξεκινούσαν από την ηλικία των 12 ετών. Οι παραπάνω σχέσεις όταν αφορούσαν καθηγητή και μαθητή αποτελούσαν κλάδο της ανωτέρας παιδείας και αποτελούσαν την «παιδευτική παιδεραστία». Ο βιασμός όμως ανηλίκου τιμωρούνταν με δήμευση ιδιοκτησίας, εξορία και βάσει των νόμων του Σόλωνα (6ος αιώνας) ακόμη και με θανατική ποινή! Για να θεωρηθεί όμως «βιασμός» η όποια χωρίς τη συγκατάθεση του θύματος πράξη, έπρεπε ο δράστης να συλληφθεί επ’ αυτοφώρω. Στην αρχή η παιδεραστία ήταν «μόδα». Στην πορεία έγινε μέρος της καθημερινότητας. Ενας ιστορικός μάλιστα είχε πει: «Οι Αθηναίοι ήταν τόσο φιλόδοξοι όσο και φιλόδοξα μιμητικοί». Αυτή η ματαιοδοξία τους τους οδήγησε σε μια εκκεντρική μόδα, που έπαιξε μεγάλο ρόλο στην υπογεννητικότητα!

Η θέση της γυναίκας μετά την κάθοδο των Δωριέων είχε υποβαθμιστεί πολύ ­ σχεδόν εκφυλιστεί. Η κατάσταση μάλιστα είχε επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο με τις μαζικές βρεφοκτονίες αρτιμελών κοριτσιών με σκοπό τη διατήρηση της ισορροπίας των δύο φύλων πληθυσμιακά (σ.σ.: λόγω των πολλών πολέμων τα περισσότερα αγόρια σκοτώνονταν σε μάχες).

Η διαφορετικότητα με την οποία αντιμετώπιζε η αθηναϊκή κοινωνία την παιδεραστία καταφαίνεται από λόγια του Αλκιβιάδη, μαθητή του Σωκράτη. Σε μια «κοσμική συνάντηση της εποχής» ο Αλκιβιάδης κατακεραυνώνει τον Σωκράτη λέγοντας τα ακόλουθα: «Βέβαια, είχες δεν είχες, τα κατάφερες να καθήσεις στο πλευρό του ομορφότερου άντρα». Σε άλλη περίπτωση είχε πει το ακόλουθο μικροπρεπέστατο: «Ο,τι και αν έκανα, δεν υπέκυψε στα νεανικά θέλγητρά μου, τα περιφρόνησε, τα χλεύασε και με ταπείνωσε». Ερωτικές ίντριγκες που σχετίζονταν με την παιδεραστία στέρησαν τη ζωή σε αρκετούς τύραννους, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα «θερμότερο» κλίμα αποδοχής. Η παιδεραστία, από πράξη ιδιαζόντως ειδεχθής, αποτέλεσε ­ από απόσταση ασφαλείας ­ ακόμη και αντικείμενο θαυμασμού του μέσου Αθηναίου. Για πολλούς ιστορικούς αναλυτές η εξάπλωση της παιδεραστίας στην αρχαία Ελλάδα αποτελεί αδιάψευστο σημάδι της «αρχής του τέλους» της πνευματικότητας και της μοναδικής διάνοιας και «σφράγισε» την παρακμή της.

ΡΩΜΗ: Σώματα αλειμμένα με λάδι, γύμνια καλυμμένη με μικρά κομμάτια δέρματος, ώρες άθλησης στα γυμναστήρια και πάλη σώμα με σώμα ήταν το πλαίσιο μέσα στο οποίο η ομοφυλοφιλία και η παιδοφιλία άνθησαν στην αρχαία Αθήνα. Στην αρχαία Ρώμη, στα χρόνια της Αυτοκρατορίας, υπήρχε ένας αξιοσέβαστος αριθμός διακεκριμένων παιδεραστών και παιδοφίλων. Ο αμφισεξουαλισμός αποτελεί μέρος της καλοπέρασης: θερμά λουτρά, άφθονο κρασί και ατελείωτα όργια! Τόσο στην αρχαία Ρώμη όσο και στην αρχαία Αθήνα οι ερωτικές σχέσεις με ανήλικα παιδιά οδήγησαν στην έντονη υπογεννητικότητα και στην παρεμπόδιση της αναπαραγωγής.

ΚΙΝΑ: Στην Κίνα του 4ου αιώνα πολλοί αυτοκράτορες της δυναστείας των Χαν ήταν ομοφυλόφιλοι, με την έννοια που έδιναν οι Ελληνες στην ομοφυλοφιλία, δηλαδή μάλλον περισσότερο αμφισεξουαλικοί παιδόφιλοι παρά αυστηρά ομοφυλόφιλοι. Οι Κινέζοι ένιωθαν την παιδοφιλία σαν απειλή και τη θεωρούσαν αιτία της αυξανόμενης γεννήσεως ερμαφρόδιτων παιδιών.

ΕΥΡΩΠΗ (ΙΤΑΛΙΑ): Τον 15ο αιώνα στην Ευρώπη οι αναγεννησιακοί καλλιτέχνες ενδιαφέρονταν περισσότερο για την ανδρική γύμνια παρά για τη γυναικεία. Χαρακτηριστικά έργα ζωγράφων της Αναγέννησης παρουσιάζουν ανδρικά σώματα με λεπτές γραμμώσεις και γυναικεία χαρακτηριστικά στο πρόσωπο. Το ιδεώδες της ομορφιάς πλησίαζε κατά πολύ εκείνο των αρχαίων Ελλήνων που ήταν αποτυπωμένο στα αγγεία ή σμιλευμένο στα αγάλματά τους, με τη διαφορά ότι ο ερωτισμός τον 15ο αιώνα υπονοείται πίσω από ένα αθώο βλέμμα ή ένα στρογγυλεμένο πρόσωπο που χαμογελά, εν αντιθέσει με τους αρχαίους Ελληνες, στους οποίους η κυρίως πράξη ήταν αυτή που κραύγαζε την παιδεραστική επιθυμία τους. Η Reay Tannahill παρατηρεί ότι «η επιρροή της αρχαίας Ελλάδας φαινόταν όχι μόνο στα αμφιλεγόμενα γυμνά εφήβων του Βερόκιο, του Μποτιτσέλι και του Λεονάρντο αλλά και στην αυξητική τάση που παρουσίαζαν τα αμφισεξουαλικά γούστα των ιταλών ανδρών».

ΑΓΓΛΙΑ: Οι στενές επαφές μεταξύ εφήβων και ενηλίκων κατά τη βικτωριανή και την εδουαρδιανή εποχή έδωσαν τη θέση τους στα κινήματα εφήβων του 19ου αιώνα. Η «Αδελφότητα των Ασημων Ποιητών», ή αλλιώς «Ουράνιων», έμοιαζε πολύ με εκείνη των αρχαίων Αθηναίων που έπαιρναν υπό την προστασία τους αγοράκια με σκοπό να τα μορφώνουν, να τα φροντίζουν, να τα αγαπούν και… ό,τι ήθελε προκύψει! Σπάνια αυτές οι οργανώσεις (οι ρίζες τους, σύμφωνα με κάποιους ιστορικούς, βρίσκονταν στη Νέα Υόρκη) είχαν σκοπό την εκπαίδευση, αφού το ποτό και οι μαζικές ερωτικές περιπτύξεις μαθητών και σπουδαστών κυριαρχούσαν και η μόρφωση ερχόταν δεύτερη και καταϊδρωμένη…

ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Ο Γκυ Οκενγκεμ γράφει για το κίνημα της γερμανικής νεολαίας: «Οι γερμανικοί ξενώνες νέων (Jungenherbergen) παρέμειναν ως το τέλος μια εστία του κινήματος της γερμανικής νεολαίας. Ο Στεφάν Γκεόργκε είχε βγάλει πολλές εφημερίδες και πολυάριθμοι αναγνώστες (ομοφυλόφιλοι ή μη) συμμετείχαν ως οπαδοί. Από το 1900 ως και τον ερχομό του φασισμού, αυτές θα αποτελέσουν τη βάση στρατολόγησης για τα φυσιολατρικά ή τα μεταρρυθμιστικά κινήματα, με τα οποία είναι συνδεδεμένο το ομοφυλοφιλικό κίνημα». Το ενδιαφέρον σε αυτή την έκδοση, που δείχνει την έμμεση σχέση του εντύπου με την παιδεραστία, ήταν το νεαρό της ηλικίας των δημιουργών και η «οπτική» των θεμάτων τους.

ΓΑΛΛΙΑ: Το γράμμα που δημοσιεύει ο Γκυ Οκενγκεμ στο βιβλίο Ιστορική εικόνα της ομοφυλοφιλίας παρουσιάζει με μια «ωμή ποίηση» την παριζιάνικη απελευθέρωση στη δεκαετία του ’60. Οι νόμοι έχουν αλλάξει. Ο 16χρονος νέος πλέον αποπλανεί ή αποπλανάται με μεγάλη ευκολία από άτομα μεγαλύτερης ή μικρότερης ηλικίας. «Το να είσαι έφηβος χωρίς εμπόδια αυτή την εποχή… ήταν θαύμα. Εκανα ψωνιστήρι παντού και παντού είχα επιτυχία… Η εποχή των ευτυχισμένων μειονοτήτων… Ηταν σαν ένας ξέφρενος χορός: Από τα χαράματα ως τα μεσάνυχτα, από τις σάουνες του Βερολίνου ως τις μπουάτ του Αμστερνταμ, συγχέαμε την προσωπική μας απόλαυση με την ευτυχία μιας εποχής, μιας ηπείρου…». Από την αρχή της δεκαετίας του ’60, όπως αναφέρει ο ανώνυμος 16χρονος, τα ταμπού και η ανελευθερία λόγου και ιδεών καταρρέουν. Τα πάντα θυσιάζονται στον βωμό της ευχαρίστησης και της απόλαυσης, και μειονότητες όπως αυτή των παιδοφίλων ή παιδεραστών έχουν τη δική τους οντότητα και τη δική τους οργάνωση, και μάλιστα σε διεθνές επίπεδο. Το κατά πόσο αυτή η μορφή ελευθερίας είναι σωστή ή εγκληματική είναι μια άλλη υπόθεση…