«Τώρα όλα τελείωσαν. Γεια σας». Με αυτόν τον τρόπο ο Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου αποχαιρέτησε την ενεργό δράση μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ το 2000. Ο «τέταρτος άθλος» για τον «Ηρακλή τσέπης» Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου παρέμεινε όνειρο. Ο πιο επιτυχημένος αθλητής της άρσης βαρών στην ιστορία του αθλήματος λύγισε από το βάρος των 145 κιλών και των 33 χρόνων του. Τρεις άκυρες προσπάθειες στο αρασέ και ακύρωση από την κίνηση του ζετέ ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσε να περιμένει αυτός ο υπεραθλητής στην τελευταία του συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες, όπου ποτέ στο παρελθόν δεν είχε χάσει! Από το 1983 ως το 1992 ήταν ανίκητος. Εκείνη τη χρονιά μόνο γνώρισε την ήττα στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα από τον Νικολάι Πετσάλοφ.
Γεννημένος στο βουλγαρικό χωριό Πτίτσαρ με το όνομα Ναΐμ Σουλεϊμάνοφ, από τουρκικής καταγωγής γονείς, θεωρήθηκε γρήγορα ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της άρσης βαρών, καθώς σε ηλικία μόλις 15 ετών πέτυχε το πρώτο του παγκόσμιο ρεκόρ. Εναν χρόνο μετά μπορούσε να σηκώσει στην κίνηση ζετέ τρεις φορές το βάρος του σώματός του! Μαθήτευσε δίπλα στον μεγαλύτερο ίσως δάσκαλο του αθλήματος, τον δαιμόνιο Ιβάν Αμπατζίεφ, ο οποίος είδε τα τρομακτικά προσόντα του πιτσιρικά. Δυστυχώς όμως για το κομμουνιστικό καθεστώς και ευτυχώς για τους Τούρκους ο μικρός Ναΐμ έφυγε προς Ανατολάς. Καθοριστικό ρόλο για την αυτομόλησή του έπαιξε το γεγονός ότι οι Βούλγαροι σε μια προσπάθεια να σβήσουν το τουρκικό στοιχείο από τη χώρα τους άλλαξαν το επίθετο του αθλητή και το έκαναν Σαλαμάνοφ. Τον Δεκέμβριο του 1986 πήγε στη Μελβούρνη για έναν διεθνή αγώνα. Εκεί, στο εστιατόριο «Leonda», πήγε στην τουαλέτα και δεν επέστρεψε ποτέ. Εμφανίστηκε μετά τέσσερις ημέρες στην τουρκική πρεσβεία, όπου ζήτησε πολιτικό άσυλο.
Οταν έφτασε στην Κωνσταντινούπολη, μέσω Λονδίνου, η πρώτη κίνηση που έκανε όταν κατέβηκε από το αεροπλάνο ήταν να φιλήσει το χώμα. Στη συνέχεια άλλαξε το όνομά του σε Σουλεϊμάνογλου. Ως Τούρκος πια, και αφού χρειάστηκε να καταβληθεί στους Βούλγαρους 1 εκατ. δολάρια, ο Σουλεϊμάνογλου έλαβε μέρος στην Ολυμπιάδα της Σεούλ το 1988, κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο και καταρρίπτοντας δύο φορές το παγκόσμιο ρεκόρ στην κίνηση του ζετέ. Οταν επέστρεψε στην Αγκυρα τον περίμεναν ένα εκατομμύριο άνθρωποι στους δρόμους για να τον αποθεώσουν. Την επιτυχία του επανέλαβε τόσο στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης το ’92 όσο και στην Ατλάντα τέσσερα χρόνια αργότερα. Ωστόσο, ο «Ηρακλής τσέπης» θα μπορούσε να έχει ένα ακόμη χρυσό μετάλλιο στη συλλογή του, αν η Βουλγαρία δεν έκανε μποϊκοτάζ στους Αγώνες του 1984, στο Λος Αντζελες. Αμέσως μετά τους Αγώνες εκείνους ο Σουλεϊμάνογλου ανακοίνωσε ότι αποσύρεται από τα πλατό για να ασχοληθεί με την πολιτική.
Ωστόσο, ο τούρκος υπεραθλητής εννέα μήνες πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Σίδνεϊ αιφνιδίασε και ανακοίνωσε ότι θα επιστρέψει στην ενεργό δράση. Τα καμπαρέ της Κωνσταντινούπολης και η βαρβαρική χλιδή των 22 σπιτιών του όμως του είχαν κλέψει το σημαντικότερο: τη θέληση για τη νίκη. Στον τελικό της κατηγορίας των 62 κιλών ο Σουλεϊμάνογλου απέτυχε παταγωδώς χάνοντας και τις τρεις προσπάθειες στην κίνηση του αρασέ. Αργότερα δικαιολογήθηκε ότι είχε αναγκαστεί να χάσει πολύ βάρος τις παραμονές του αγώνα για να καταφέρει να συμπεριληφθεί στην κατηγορία και τελικά έχασε πολλή από τη δύναμή του. Το σοκ στο Σίδνεϊ ήταν τεράστιο αλλά στην Τουρκία τον υποδέχθηκαν ως εθνικό ήρωα και ο Τύπος έγραψε: «Θα είσαι πάντα ο «Ηρακλής» μας». Ο Σουλεϊμάνογλου όμως έχασε την ευκαιρία να γίνει ο θρύλος της άρσης βαρών.
