Με μια συναυλία στις 24 Φεβρουαρίου ξεκινάει η νέα μουσική περίοδος της Ορχήστρας των Χρωμάτων στο Μέγαρο Μουσικής. Η συναυλία διοργανώνεται σε συνεργασία με το Βρετανικό Συμβούλιο καθώς το πρώτο μέρος του προγράμματος αποτελείται από δύο έργα άγγλων συνθετών: από το συμφωνικό ποίημα «Ο απολεσθείς παράδεισος» του Κλέμεντ Χάρις και από τον συμφωνικό κύκλο τραγουδιών «Θαλασσινές εικόνες» του Εντουαρντ Ελγκαρ, με σολίστ τη μεσόφωνο Βάλερι Ριντ.


Οι «Θαλασσινές εικόνες» περιλαμβάνουν πέντε μέρη και παίζονται ακριβώς 100 χρόνια από την πρεμιέρα τους. Οσο για το συμφωνικό ποίημα του Κλέμεντ Χάρις θα μας δώσει την ευκαιρία να γνωρίσουμε το έργο ενός νεαρού μουσικού που, εκτός από πολλά υποσχόμενος δημιουργός, ήταν και παθιασμένος φιλέλληνας. Γεννημένος στο Λονδίνο τον Ιούλιο του 1871, σπούδασε μουσική στο Ωδείο της Φραγκφούρτης ενώ υπήρξε μαθητής της Κλάρα Σούμαν. Το ίδιο διάστημα γνώρισε τον Μπραμς, τη μουσική του οποίου θεωρούσε μάλλον ακαδημαϊκή, ενώ ανέπτυξε στενή φιλία με τον γιο του Βάγκνερ, Ζίγκφριντ. Ηταν μάλιστα αυτός που τον έπεισε να συνεχίσει το Φεστιβάλ του Μπαϊρόιτ όταν η μητέρα του Ζίγκφριντ παραιτήθηκε από την ευθύνη διοργάνωσής του.


Στην Ελλάδα ο Χάρις πρωτοήρθε το 1896. Γοητεύθηκε τόσο ώστε όταν ξέσπασε ο ελληνοτουρκικός πόλεμος κατατάχθηκε εθελοντικά και πολέμησε στο πλευρό του ποιητή και φίλου του Λορέντζου Μαβίλη. Λίγο πριν από την αναχώρησή του έγραφε στο ημερολόγιό του ότι με δική του βούληση πήρε την απόφαση να καταταγεί αφού, όπως διαβάζουμε χαρακτηριστικά, «αυτό ήταν το ελάχιστο που μπορούσε να κάνει ένας αξιοπρεπής άνθρωπος για μια χώρα η οποία παλεύοντας για την ελευθερία στο όνομα του Σταυρού αντιμετωπίζει υπονόμευση και προσβολές διαδοχικώς από καθεμιά από τις αυτοαποκαλούμενες πολιτισμένες δυνάμεις». Δεκαοκτώ ημέρες μετά την πρώτη ημέρα του στον ελληνικό στρατό ο Χάρις σκοτώνεται στα Πέντε Πηγάδια της Ηπείρου. «Τον «Απολεσθέντα παράδεισο» τον ολοκλήρωσε σε ηλικία 24 ετών. Αυτό και μόνο δείχνει τη μεγαλοφυΐα του, το ταλέντο του, αν θέλετε, το οποίο εγκατέλειψε προκειμένου να ακολουθήσει ένα ιδανικό. Το έργο του ξεχάστηκε όπως συνέβη και με το έργο αρκετών ακόμη συνθετών της εποχής του. Ως πρόσφατα παρέμενε άγνωστος και ο φιλελληνισμός του. Βλέπετε, ο Χάρις δεν ήρθε στην Ελλάδα με τυμπανοκρουσίες όπως ο λόρδος Βύρωνας» λέει χαρακτηριστικά ο Ιων Ζώτος, αναπληρωτής καθηγητής του Τμήματος Μουσικών Σπουδών που τον Ιανουάριο του 1997 είχε παρουσιάσει για πρώτη φορά τη ζωή και το έργο του βρετανού συνθέτη σε μια εκδήλωση που διοργανώθηκε με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 100 χρόνων από τον θάνατό του.


Για τον «Απολεσθέντα Παράδεισο» ο συνθέτης εμπνεύστηκε από τον «Χαμένο Παράδεισο» (1667) του Τζον Μίλτον. «Ο συνθέτης προλογίζει την παρτιτούρα με ένα απόσπασμα από το πρώτο βιβλίο του αναφερόμενος στην πτώση της πίστης, στο σκότος της αμφιβολίας και της αθλιότητας, στην κάθοδο από τα ουράνια στην Κόλαση» συνεχίζει ο κ. Ζώτος καταλήγοντας: «Ο Χάρις υποβάλλει μια μεταφυσική εκδοχή του μιλτωνικού έπους και όχι μια περιγραφική ερμηνεία του αγώνα για έναν νέο κόσμο». Το έργο παρουσιάστηκε σε πρώτη εκτέλεση στην Ελλάδα στις 14 Μαΐου 1937 από τον Δημήτρη Μητρόπουλο σε μια συναυλία που δόθηκε στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού αφιερωμένη στη μνήμη του συνθέτη.


Το δεύτερο μέρος του προγράμματος της συναυλίας που θα δώσει η Ορχήστρα των Χρωμάτων στο Μέγαρο Μουσικής, υπό την διεύθυνση του Μίλτου Λογιάδη, παρουσιάζει ένα από τα δημοφιλέστερα πλέον έργα της μεταρομαντικής περιόδου που γράφτηκε το 1889 από τον βοημό συνθέτη Γκούσταβ Μάλερ. Πρόκειται για τη Συμφωνία αρ. 1, την επονομαζόμενη «Τιτάν», που περιγράφεται ως «Ο ήχος της φύσης».