Η δημοσκοπική άνοδος του ΠαΣοΚ φέρνει τον Συνασπισμό σε δύσκολη θέση: όσο η αξιωματική αντιπολίτευση ερχόταν μετά τη ΝΔ ουσιαστικό ζήτημα συνεργασίας Χαριλάου Τρικούπη- Κουμουνδούρου δεν υπήρχε, διότι δεύτερο και τρίτο κόμμα μαζί δεν υπάρχει περίπτωση να συγκεντρώσουν 151 βουλευτές και να σχηματίσουν κυβέρνησηπρώτο και τρίτο όμως μπορούν. Αν, λοιπόν, ο Συνασπισμός απορρίπτει ρητά την κυβερνητική συνεργασία, θα απομακρύνει όσους ενδιαφέρονται για το πώς και με ποιο πρόγραμμα θα κυβερνηθεί η χώρα και οι ψηφοφόροι που θα τιμωρούσαν το ΠαΣοΚ, ψηφίζοντας τον Συνασπισμό, θα τιμωρήσουν τον Συνασπισμό επειδή θα αρνείται να ανοίξει την πόρτα της διεξόδου. Από την άλλη, η Κουμουνδούρου γνωρίζει ότι η προσέγγιση με το ΠαΣοΚ θα δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στον Συνασπισμό και θα τινάξει στον αέρα τον ΣΥΡΙΖΑ. Η μόνη διαθέσιμη τακτική είναι να δείχνει πως επιδιώκει τη συνεργασία αλλά το ΠαΣοΚ δεν μπορεί ή δεν θέλει- και αυτό ακριβώς έκανε ο κ. Αλαβάνος την Κυριακή με τη συνέντευξή του στο «Εθνος» όπου διατύπωσε «έξι προτάσεις προγραμματικής σύγκλισης», από τις οποίες ορισμένες θα μπορούσε να συζητήσει το ΠαΣοΚ ενώ άλλες είναι εκτός τόπου και χρόνου και έχουν μόνο επαναστατική νομιμότητα όπως το κλείσιμο των κολεγίων που συνεργάζονται με ξένα πανεπιστήμια. Αμφιβάλλω αν θα αποδειχθεί πειστική αυτή η τακτική απέναντι στους αμφιταλαντευόμενους μεταξύ ΠαΣοΚ και Συνασπισμού ψηφοφόρους που μάλλον διαθέτουν τη δυνατότητα να ξεχωρίζουν τον αριστερίστικο βερμπαλισμό από τις ουσιώδεις προτάσεις. Υπάρχουν τέτοιες προτάσεις από τον Συνασπισμό ή εξαντλούν στον τακτικισμό όλη τους τη φαιά ουσία;