Ηταν 12 Σεπτεμβρίου του 1958 όταν ο νεαρός τότε ηλεκτρολόγος μηχανικός Τζακ Κίλμπι παρουσίασε στους προϊσταμένους του στην εταιρεία Τexas Ιnstruments ένα μικρό ηλεκτρονικό εξάρτημα που αποτελούνταν από ένα φύλλο γερμανίου και διάφορα «συστατικά» (τρανζίστορ, πυκνωτές, αντιστάτες)

που ενώνονταν με καλώδια. Το εξάρτημα αυτό δεν ήταν τίποτε άλλο από το πρώτο ολοκληρωμένο κύκλωμα που έγινε ευρύτερα γνωστό με τον όρο «μικροτσίπ». Το μικροτσίπ έφερε την επανάσταση, αφού επέτρεπε τη δημιουργία μικρότερων σε μέγεθος αλλά και πιο οικονομικών σε κόστος ηλεκτρονικών υπολογιστών.

Το μικροτσίπ οδήγησε δύο χρόνια μετά στη δημιουργία του ΡDΡ-1, του πρώτου μικρού σε μέγεθος υπολογιστή στον κόσμο. Ο ΡDΡ-1 δεν αναφερόταν ως υπολογιστής αλλά ως «προγραμματιζόμενος επεξεργαστής δεδομένων», ανοίγοντας τον δρόμο για την εξέλιξη των υπολογιστών. Το 1965 ο Γκόρντον Μουρ, συνιδρυτής της Ιntel, διετύπωσε δύο προβλέψεις για την εξέλιξη της επεξεργαστικής ισχύος των υπολογιστών. Η πρώτη πρόβλεψη, που έμεινε στην Ιστορία ως «Νόμος του Μουρ», εκτιμούσε ότι ο αριθμός των τρανζίστορ που θα περιέχονται σ΄ έναν επεξεργαστή θα διπλασιάζεται κάθε 12 μήνες. Οπως αποδείχθηκε, η πρόβλεψη αυτή δεν ήταν σωστή. Ο ίδιος ο Μουρ αναγκάστηκε να αναθεωρήσει αρκετές φορές το χρονικό διάστημα διπλασιασμού, με τελευταία αυτή στις αρχές της δεκαετίας του ΄90, όπου και κατέληξε στο ότι ο αριθμός των τρανζίστορ που θα μπορούν να ενσωματωθούν σ΄ ένα ολοκληρωμένο κύκλωμα θα διπλασιάζεται κάθε 18 μήνες. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο πρώτος επεξεργαστής της Ιntel (1971) είχε 2.250 τρανζίστορ, ενώ ένας σύγχρονος υπολογιστής διαθέτει μερικές δεκάδες εκατομμύρια, ενώ εκείνοι που θα κυκλοφορήσουν σε λίγα χρόνια αναμένεται να περιέχουν περίπου ένα δισεκατομμύριο τρανζίστορ. Ο δεύτερος νόμος έκανε λόγο για συρρίκνωση των κυκλωμάτων και προέβλεπε ότι αυτά με την πάροδο του χρόνου θα μικραίνουν όλο και περισσότερο στο μέγεθος. Η πρόβλεψη αυτή επιβεβαιώθηκε από τις εξελίξεις σε μεγαλύτερο βαθμό από την πρώτη. Το μέγεθος τόσο των κυκλωμάτων όσο και των τρανζίστορ υποτετραπλασιάζεται περίπου κάθε τρία χρόνια. Αν ο ρυθμός αυτός συνεχιστεί, που είναι και το πιθανότερο, σε μερικά χρόνια τα κυκλώματα θα έχουν το πάχος ελάχιστων χιλιοστών. Ωστόσο η συρρίκνωση αυτή, όπως επίσης και η αύξηση των τρανζίστορ, δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί επ΄ άπειρον, για μια σειρά από λόγους φυσικής, λειτουργικότητας, παραγωγικότητας, οικονομικούς και άλλους, που θέτουν έναν όριο πέραν του οποίου η εξέλιξη στο πλαίσιο της «νομολογίας» Μουρ δεν γίνεται να συνεχιστεί.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα το πυρίτιο, το φυσικό υλικό από το οποίο κατασκευάζονται τα τρανζίστορ. Εχει φυσικά όρια (αντοχής, συρρίκνωσης, καλής λειτουργίας κτλ.) τα οποία είναι πολύ δύσκολο να ξεπεραστούν. Στην ίδια κατάσταση βρίσκονται και οι λοιπές ηλεκτρονικές τεχνολογίες που χρησιμοποιούν οι υπολογιστές. Ολα συντείνουν στο ότι η ηλεκτρονική τεχνολογία έχει ημερομηνία λήξεως, με την έννοια ότι από ένα σημείο και μετά οι εξελίξεις στον τομέα της ηλεκτρονικής θα είναι ανύπαρκτες, αν δεν βρεθεί «κάτι άλλο». Και εδώ εισέρχεται η νανοτεχνολογία που υπόσχεται να δώσει τη λύση. Οι ειδικοί ευελπιστούν ότι τα τρανζίστορ θα αντικατασταθούν από νανοσωλήνες άνθρακα, ενώ κάθε τρανζίστορ θα περιέχει ένα και μόνο ένα ηλεκτρόνιο, εξέλιξη που θα αποτελέσει ουσιαστικά την επόμενη επανάσταση στον χώρο της τεχνολογίας, αφού θα οδηγήσει στη δημιουργία κβαντικών και μοριακών υπολογιστών που θα έχουν εκπληκτικές δυνατότητες, το εύρος των οποίων δεν μπορούμε αυτή τη στιγμή ούτε καν να προβλέψουμε.