ΠΑΡΙΣΙ. Η Ρασίντα Ντατί είναι η πρώτη γυναίκα υπουργός της Γαλλίας που κατάγεται από οικογένεια μεταναστών προερχομένων από χώρα εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης. Γεννήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 1965 στον Σαν Ρεμύ της Βουργουνδίας, δεύτερο παιδί από τα 12 της οικογένειας, με πατέρα έναν μαροκινό οικοδόμο και μητέρα από την Αλγερία. Η ίδια ωστόσο αυτοπροσδιορίζεται ως «Γαλλίδα,με γαλλικές καταβολές». Τελείωσε καθολικό σχολείο και στα 16 της άρχισε να εργάζεται στον τομέα παροχής πρώτων βοηθειών. Κατόπιν απασχολήθηκε στο λογιστήριο της πετρελαϊκής εταιρίας Εlf Αquintaine. Το 1990 γνωρίζει τον επιχειρηματία Ζαν-Λυκ Λαγκαρντέρ και προσλαμβάνεται στο τμήμα οικονομικού ελέγχου της εταιρείας του Μantra Νortlel. Εργάστηκε ένα χρόνο στο Λονδίνο στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης. Από το 1995 ως το 1997 ήταν νομική σύμβουλος του υπουργείου Παιδείας. Το 1997 εισήλθε στην Εθνική Σχολή Δικαστών της Γαλλίας. Το 2002 τοποθετήθηκε σύμβουλος του σημερινού γάλλου προέδρου Νικολά Σαρκοζί. Η εμπλοκή της με την πολιτική είναι σχετικά πρόσφατη: μόλις το 2006 έγινε μέλος του γκωλικού κόμματος Ενωση για ένα Λαϊκό Κίνημα (UΜΡ) και στις 14 Ιανουαρίου 2007 τοποθετήθηκε εκπρόσωπος του κ. Σαρκοζί. Μετά τη νίκη στις προεδρικές εκλογές της 6ης Μαΐου 2007 τοποθετήθηκε υπουργός Δικαιοσύνης. Ανθρωπος αποφασιστικός και δύσκολος στη συνεργασία, έχει συχνά επικριθεί για τον αυταρχικό χαρακτήρα της και την «προκλητική» συνήθειά της να εμφανίζεται με πανάκριβα ρούχα υψηλής ραπτικής- με σαφή προτίμηση στον κλασικό οίκο Christian Dior.

ΠΑΡΙΣΙ «Μη με ρωτάτε ποιος»… Αυτή είναι η μόνιμη επωδός την οποία δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει η 42χρονη γαλλίδα υπουργός Δικαιοσύνης, αντιμέτωπη με τις επίμονες δημοσιογραφικές ερωτήσεις για τον πατέρα του παιδιού που φέρει στα σπλάχνα της. Η απάντηση ρίχνει λάδι στη φωτιά, καθώς θεριεύει τις φήμες που ήδη κυκλοφορούσαν- εντός και εκτός συνόρων- για την προσωπική ζωή της πρώτης αραβικής καταγωγής υπουργού στη Γαλλία.

Το «πρώτο όνομα» στον κατάλογο των πιθανών εραστών της κυρίας Ντατί ούτε λίγο ούτε πολύ είναι αυτό του πρώτου πολίτη της Γαλλίας, του Νικολά Σαρκοζί αυτοπροσώπως. Η φήμη ότι η μουσουλμάνα υπουργός διετέλεσε και ερωμένη του κ. Σαρκοζί υπήρξε για καιρό το «αλατοπίπερο» στους πολιτικο-δημοσιογραφικούς κύκλους της χώρας. Φήμη που τροφοδοτείται από τις ψυχρές σχέσεις της σημερινής πρώτης κυρίας της Γαλλίας Κάρλα Μπρούνι με την υπουργό Δικαιοσύνης.

Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό που έχει καταγραφεί στο βιβλίο με τίτλο «Κάρλα και Νικολά: Η αληθινή ιστορία», όπου αναλύεται διεξοδικά το ρομάντζο των 80 ημερών μεταξύ του σημερινού ζεύγους. Σε κάποιο πάρτι, παραμονή Πρωτοχρονιάς στο Μέγαρο Ηλυσίων, οι δύο κυρίες, Κάρλα και Ρασιντά, βρέθηκαν στην προεδρική κρεβατοκάμαρα. Τότε, δείχνοντας το προεδρικό κρεβάτι, η νυν πρώτη κυρία της Γαλλίας είπε στην υπουργό Δικαιοσύνης:

«Πολύ θα ήθελες να κοιμηθείς εδώ, έτσι δεν είναι;».

Οι διαταραγμένες σχέσεις των δύο γυναικών οφείλονται βεβαίως και στο γεγονός ότι η κυρία Ντατί παραμένει (και) επιστήθια φίλη της πρώην κυρίας Σαρκοζί, Σεσιλιά.

Οι φήμες για την πατρότητα του παιδιού ξεπερνούν όχι μόνο τον κ. Σαρκοζί, αλλά και αυτή την ίδια τη φαντασία. Μαροκινή εφημερίδα κατονόμασε ως πιθανό πατέρα τον ισπανό πρωθυπουργό Χοσέ-Μαρία Αθνάρ. Ο τελευταίος έσπευσε να διαψεύσει απειλώντας με μηνύσεις.

Η λίστα των πιθανών «μπαμπάδων» περιλαμβάνει και άλλα τρανταχτά ονόματα, εκτός πολιτικής. Εις εξ αυτών ο μεγαλοεπιχειρηματίας ΦρανσουάΑνρί Πινό. Ακολουθούν ο Ανρί Πρόλιο, διευθύνων σύμβουλος της γαλλικής πολυεθνικής Veolia Εnvironment, και ο 64χρονος Ντομινίκ Ντεσέιν, ο οποίος διευθύνει τον όμιλο ξενοδοχείων-καζίνων Βarrere. Αλλά και ο δημοφιλής παρουσιαστής ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών εκπομπών Αρτύρ, «ο πιο ηλίθιος παρουσιαστής των FΜ», όπως… αυτοχαρακτηρίζεται σαρκαστικά, είναι άλλος ένας «ύποπτος». Ουδείς μέχρι στιγμής πλην του κ. Αθνάρ (και εμμέσως του κ. Σαρκοζί, το όνομα του οποίου δεν αναφέρεται επισήμως για ευνόητους λόγους) έχει σχολιάσει τις φήμες. Βέβαιον είναι ότι υπάρχει ακόμη αρκετός χρόνος ως τον τοκετό για να ακουστούν άλλα τόσα ονόματα. Και πολύ «ψωμί» για τον πολιτικο-δημοσιογραφικό κόσμο της νέας Γαλλίας του λάιφσταϊλ, που σηκώνει αδιάκριτα τον πέπλο της προσωπικής ζωής, αποστρέφοντας το βλέμμα από την ουσιαστική πολιτική.