Ερχόμενη στην εξουσία η Νέα Δημοκρατία ανέδειξε το δημοσιονομικό πρόβλημα σε μείζον.

Προχώρησε στην περιβόητη δημοσιονομική απογραφή, εξέθεσε τις κυβερνήσεις Σημίτη και τη χώρα στον μέγιστο βαθμό, εκμεταλλεύθηκε τις έκτακτες και μη επαναλαμβανόμενες ολυμπιακές δαπάνες προκειμένου να απομυθοποιήσει τους αντιπάλους της και γενικώς δημιούργησε ατμόσφαιρα κρίσης στην οικονομία.

Υπέθεσαν τότε οι πιο πολλοί ότι η συγκεκριμένη προπαρασκευή θα επέβαλλε και αντίστοιχα αυστηρές πολιτικές περιορισμού των ελλειμμάτων και μείωσης του δημοσίου χρέους.

Παραδόξως όμως και προς γενική έκπληξη, ο κ. Καραμανλής ασπάστηκε το δόγμα της «ήπιας προσαρμογής», που ήταν εμφανώς αναντίστοιχο του πολιτικού κλίματος, και δεν επέβαλε σκληρά δημοσιονομικά μέτρα, όπως οι περισσότεροι ανέμεναν.

Προφανώς σε εκείνη τη συγκυρία εκτιμήθηκε ότι η μη επανάληψη των ολυμπιακών δαπανών διευκόλυνε τα πράγματα επιτρέποντας στον Πρωθυπουργό να διατηρήσει αλώβητο το φιλολαϊκό προφίλ που είχε διαμορφώσει στα χρόνια της αντιπολίτευσης.

Με τη μεσολάβηση όμως και άλλων αποφάσεων, όπως η διάλυση του Σώματος Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος, αλλά και η διακηρυχθείσα το 2005 πολιτική μείωσης των φορολογικών συντελεστών και αύξησης των αφορολογήτων, μεταδόθηκαν σήματα χαλάρωσης στην κοινωνία ως προς τις φορολογικές υποχρεώσεις.

Με τον καιρό τα έσοδα άρχισαν να υποχωρούν και, στον βαθμό που οι δαπάνες παρέμειναν ανέγγιχτες, το δημοσιονομικό πρόβλημα ανεδείχθη και πάλι οξύ. Το χειρότερο είναι ότι επανήλθε δυναμικά στο προσκήνιο σε συγκυρία δυστυχή.

Η κυβέρνηση αναγκάζεται να επέμβει σε καιρούς κάμψης της οικονομικής δραστηριότητας και σε εποχή γενικευμένης δυσαρέσκειας.

Οι νέοι φόροι αναιρούν προηγούμενες πράξεις και, το χειρότερο, επιβάλλονται σε καιρό οικονομικής ανασφάλειας, θίγουν ευρύτατα κοινωνικά στρώματα και θέτουν την κυβέρνηση Καραμανλή σε θέση αντιπαράθεσης με την εκλογική βάση της.

Ο κύκλος των εμπορευομένων, των επαγγελματιών, των μετόχων, των ιδιοκτητών ακινήτων και γενικά των κεφαλαιούχων ανήκει στη δική της σφαίρα εκλογικής επιρροής. Οι θιγόμενοι, περίπου 2.500.000 νοικοκυραίοι, δυνάμει ψηφοφόροι του κ. Καραμανλή είναι. Με αυτούς αντιπαρατίθεται, κυρίως με όσους τον ψήφισαν και τον ξαναψήφισαν αναμετρείται, τους δικούς του ανθρώπους αποκαρδιώνει και προδίδει.

Είναι αυτό το τίμημα της αφροσύνης, του πρώτου λάθους αποτέλεσμα, το οποίο ουδέποτε αναγνωρίστηκε. Και ίσως να αποδειχθεί μοιραίο για την κυβέρνηση Καραμανλή, που ήλθε με ορμή και περίσσια ανοχή για να ξοδευθεί γρήγορα και τέσσερα χρόνια μετά να ασθενεί βαρύτατα.

akarakousis@dolnet.gr