Αν δεχτούμε το «δικαίωμα» της Μόσχας να επιβάλλει το συμφέρον της, γιατί καταδικάζουμε τα ανάλογα των Αμερικανών;
O μακαρίτης ο Μπρέζνιεφ είχε την άποψηκαι την επέβαλλε με τανκς- ότι η ανεξαρτησία των συμμάχων της ΕΣΣΔ ήταν περιορισμένη. Κάτι το ανάλογο πίστευαν και οι προκάτοχοί του. Με αποτέλεσμα, τις κυνικές στρατιωτικές επεμβάσεις στην Πολωνία, στην Ουγγαρία, στην Τσεχοσλοβακία και, μοιραίο τέλος, στο Αφγανιστάν. Και την εθνική κατατρομοκράτηση όλων των άλλων χωρών μέσα και έξω από τα σοβιετικά σύνορα.
Οι σημερινοί διάδοχοί του τα ίδια πρεσβεύουν. Ο κ. Πούτιν δεν ανέχτηκε καν κινήσεις περιορισμένης ανεξαρτησίας του πάντα σταλινικού καθεστώτος της Λευκορωσίας και βρίσκεται σε συνεχή και επικίνδυνη αντιπαλότητα με την Ουκρανία. Αντιδρά όσο πιο σκληρά μπορεί στην ένταξη των γειτόνων του σε διεθνείς οργανισμούς (π.χ. ΝΑΤΟ) που δεν ελέγχει. Οσα συμβαίνουν από χρόνια στην ευρύτερη περιοχή του Καυκάσου (πηγή και μεταφορικός κόμβος πετρελαίων και φυσικού αερίου) στην ίδια στρατηγική ανταποκρίνονται. Αν αυτά δεν είναι ιμπεριαλισμός, τι είναι;
Αν δεχτούμε το «δικαίωμα» της Μόσχας να επιβάλλει το συμφέρον της εις βάρος των γειτόνων της (και γιατί όχι, αύριο, και εις βάρος των γειτόνων των γειτόνων της), γιατί καταδικάζουμε τα ανάλογα των Αμερικανών; Είναι σίγουρο ότι πολλά από τα «νέα» κράτη που εμφανίστηκαν μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ έχουν μέγα πρόβλημα ηγεσίας (εμείς, ελεύθεροι από το 1821, προφανώς, δεν έχουμε, που παριστάνουμε τους δασκάλους!), μέγα πρόβλημα ασφάλειας (εμείς αισθανόμαστε ασφαλείς;) και μεγαλύτερο ακόμη νεοεθνικισμού (εμείς, οι Ευρωπαίοι, όχι;). Τα περισσότερα από τα κράτη αυτά έχουν ρίζες σε βάθος αιώνων αλλά έζησαν καταπίεση αιώνων. Ο καθένας, με λίγη καλή πίστη, μπορεί να καταλάβει την τάση πρόσδεσής τους, ως εγγύηση, στο αμερικανικό άρμα που σε τελευταία ανάλυση είναι μακριά ενώ η ισχυρή και απειλητική Μόσχα είναι δίπλα.
Με τον ίδιο τρόπο ο καθένας μπορεί να καταλάβει πώς, με όσα έζησε, κάθε λαός διαφορετικός σε σχέση με τον περίγυρό του, θέλει σήμερα και το δικό του κράτος-έθνος.
Θα μάθουμε σύντομα ποιος και γιατί χειροδίκησε πρώτος στη Νότια Οσετία, ποιες είναι οι ευθύνες Γεωργιανών και Ρώσων για την αιματηρή κρίση και για τα περισσότερα έκτροπα, ποια είναι μάλιστα η πραγματική και όχι η αμοιβαία προπαγανδιστική έκταση των εκτρόπων αυτών και πώς θα έπρεπε τότε να αντιδράσει η διεθνής κοινότητα.
Η Ευρωπαϊκή Ενωση προσπαθεί να παρέμβει πυροσβεστικά σε μια κρίση που μας αφορά και που δεν προδικάζει τίποτε το καλό. Η γαλλική προεδρία παίζει ως προς αυτό θετικό ρόλο και έχει το πλεονέκτημα οι σχέσεις της με τη Μόσχα αλλά και με την Τιφλίδα να είναι παραδοσιακά καλές. Θα δούμε τη συνέχεια. Και θα δούμε επιτέλους τι σκέφτονται και οι δικοί μας ηγέτες που με εξαίρεση διάφορες πρόχειρες μικροκομματικές μπούρδες (ντροπή!) δεν λένε τίποτε, αφήνοντας έτσι την κοινή γνώμη στα χέρια μερικών νοσταλγών του σοβιετικού ιμπέριουμ.
Μια υπενθύμιση πάντως για όσους λεβέντες γραφιάδες: η Ρωσία είναι υπερδύναμη. Η Γεωργία, συγκριτικά, τίποτε. Εστω και αν διέπραξε(;) τα χείριστα.
somerit@otenet.gr
