Αφού ανέφερε ένα προς ένα τα δεινά που επέφερε στο ΠαΣοΚ η αναμέτρηση της 11ης Νοεμβρίου για την ηγεσία του κόμματος (διχασμό, εσωστρέφεια κτλ.), ο Γιώργος απευθυνόμενος προς τα μέλη του Εθνικού Συμβουλίου την περασμένη Παρασκευή τούς είπε: «Ολα αυτά ας τα βάλουμε πίσω μας».

Προφανώς εννοούσε να τα αφήσουν πίσω τους, όχι να τα βάλουν. Ωστόσο το ακούσιο λογοπαίγνιο εκτιμήθηκε. Ορισμένοι χαμογέλασαν, ενώ κάποιος ακούστηκε να συμπληρώνει: «Βοήθειά μας…».

Το ότι ο Γιώργος θεωρείται ένας άνθρωπος πολύ ευγενικός στις προσωπικές σχέσεις του είναι κάτι πασίγνωστο. Εν τούτοις η ομιλία του αρχηγού του ΠαΣοΚ στο Εθνικό Συμβούλιο, ενώ είχε προγραμματισθεί για τις 5 το απόγευμα της Παρασκευής, ξεκίνησε εν τέλει στις 7.20 το βράδυ…

Είναι προφανές ότι η περιβόητη «ώρα ΠαΣοΚ» μπορεί να δικαιολογήσει έστω και μία ώρα καθυστέρησης, όχι όμως καθυστέρηση δύο ωρών και είκοσι λεπτών. Φοβάμαι ότι το γεγονός αποκαλύπτει δύο πράγματα σχετικά με τον αρχηγό του ΠαΣοΚ. Πρώτον, τη γνώμη του για τα στελέχη του κόμματος του οποίου ηγείται. Δεύτερον, ότι για ορισμένους ανθρώπους οι καλοί τρόποι δεν είναι παρά ο βολικότερος τρόπος προκειμένου να κρύψουν τη βαθύτατη αδιαφορία τους για τους άλλους…

Περίεργο επίσης είναι το ότι για τη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου ο Γιώργος επέλεξε την Ιερισσό, παραβλέποντας ότι για ορισμένους η μετάβαση στην κωμόπολη της Ανατολικής Χαλκιδικής απαιτούσε ακόμη και έξι ώρες ταξίδι.

Διερωτώμαι γιατί δεν συγκάλεσε τη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου στη Νέα Υόρκη, όπου τα μέλη του οργάνου θα μπορούσαν να κάνουν και ωραία ψώνια…

Πληροφορούμαι ότι το Δημοτικό Συμβούλιο της Θεσσαλονίκης απέρριψε κατά πλειοψηφία την πρόταση της Δημοτικής Κίνησης των Πολιτών και της Οικολογίας να ενταχθεί η πόλη στο λεγόμενο «δίκτυο μαρτυρικών πόλεων και χωριών της Ελλάδας, περιόδου 1940-1944». Αλλά το γεγονός δεν με εκπλήσσει καθόλου. Εκείνο που μου προξενεί μεγάλη και δυσάρεστη κατάπληξη είναι τα ασύλληπτης ανοησίας επιχειρήματα στα οποία βασίστηκε η παράταξη του δημάρχου Βασίλη Παπαγεωργόπουλου , προκειμένου να περάσει (με τη βολική σιωπή και της προσκείμενης στο ΠαΣοΚ παράταξης…) την εν λόγω απόφαση.

Πρώτον, επειδή, σύμφωνα με την αρνητική εισήγηση της επιτροπής ονοματοθεσίας οδών, η εξόντωση του 91% του εβραϊκού πληθυσμού της Θεσσαλονίκης (το υψηλότερο στην κατεχόμενη από τους ναζί Ευρώπη, κυρίως λόγω της ανικανότητας των ηγετών της κοινότητας) διαπράχθηκε εκτός Θεσσαλονίκης! Και, δεύτερον, επειδή οι εβραίοι εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη το 1492, διωκόμενοι από την Ισπανία, και άρα δεν είναι γνήσιοι Θεσσαλονικείς ή «μπαγιάτηδες», σύμφωνα με την τοπική έκφραση! (Ειρήσθω εν παρόδω, έχει ενδιαφέρον πόσες από τις λέξεις που χρησιμοποιούμε για να εκφράσουμε πλευρές της ελληνικότητας είναι στην πραγματικότητα τουρκικής προέλευσης…)

Ωστε οι εβραίοι που ήσαν εγκατεστημένοι περίπου πέντε αιώνες στη Θεσσαλονίκη δεν ήσαν γνήσιοι Θεσσαλονικείς. Τότε όμως οι Πόντιοι και οι άλλοι πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν στην πόλη το 1923 με την ανταλλαγή πληθυσμών (αρκετοί από τους οποίους μάλιστα είχαν μεγάλη δυσκολία να μιλήσουν ελληνικά) πόσο γνήσιοι Θεσσαλονικείς ή «μπαγιάτηδες» είναι;

Φοβάμαι ότι, δυστυχώς, αυτή η αξιοθρήνητη ιστορία φέρνει στην επιφάνεια κάτι που δεν μας συμφέρει να θυμόμαστε: ότι η συμπρωτεύουσα έγινε αμιγώς ελληνορθόδοξη πόλη τα τελευταία εξήντα χρόνια.

Και νομίζω ότι ο καταλληλότερος επίλογος του σημειώματος αυτού είναι το σχόλιο του νομάρχη Παναγιώτη Ψωμιάδη για την εμφάνιση μελών της «Χρυσής Αυγής» στη γιορτή του Προφήτη Ηλία στη Μελίτη της Φλώρινας: «Σε ό,τι αφορά τα παιδιά της “Χρυσής Αυγής”,θεωρώ ότι σήκωσαν πολύ ευγενικά την ελληνική σημαία,αντίθετα με κάποιους άλλους που την έχουν εξευτελίσει,την έχουν κάψει και δεν την τιμούν».

(Και εδώ ταιριάζει το «βοήθειά μας»…)

Είναι δυνατόν;

Στο «Εφ», το εξαιρετικής ποιότητος free press του Ελληνικού Φεστιβάλ, δημοσιεύεται στη στήλη των επιστολώνλες και πρόκειται για τον οποιονδήποτε- επιστολή της Νάντιας Βαρέλα, χωρίς καν να έχει τοποθετηθεί εντός πλαισίου!

Διερωτάται κανείς πώς γίνεται ένα περιοδικό αυτού του επιπέδου, που ξεχωρίζει για την ποιότητα των κειμένων του και τον επαγγελματισμό των συνεργατών του, να προσπερνά το γεγονός ότι η συγγραφέας της επιστολής είναι η μεγαλύτερη εν ζωή υψίφωνος που έχει γεννηθεί σε τούτη τη χώρα (για πολλούς η σημαντικότερη μετά τη Μαρία Κάλλας) και απλώς να αρκείται στην απλή δημοσίευση μιας επιστολής της, χωρίς ιδιαίτερη σήμανση, όταν για τα περισσότερα περιοδικά του κόσμου θα αρκούσαν πέντε λέξεις της Νάντιας Βαρέλα για να την κάνουν εξώφυλλο!

Υποθέτω όμως ότι ο λόγος της παράλειψης ασφαλώς δεν είναι η άγνοια των συντελεστών του καλού περιοδικού, αλλά η περίφημη (για να μην πω: περιβόητη) σεμνότητα της μεγάλης μας υψιφώνου. Θα το ζήτησε η ίδια…

pandora@dolnet.gr