Ελεωνόρα Ζουγανέλη: «Θα τα καταφέρουμε ό,τι και να γίνει»

Είναι μάλλον ενδεικτική των θερινών προθέσεων της Ελεωνόρας Ζουγανέλη η επιλογή της να διασκευάσει τη «Βαλίτσα», αυτό το εμβληματικό, κεφάτο παλιό σουξέ της Σπεράντζας Βρανά, και να ονομάσει έτσι την τωρινή περιοδεία της. «Μετά την Πιαφ, ήθελα να βγω να επικοινωνήσω με τον κόσμο χωρίς σκοτάδι. Θα μπορούσα να μιλήσω και για χαρά, αλλά η δική μου σχέση με τη χαρά φτάνει ως ένα σημείο, από εκεί και πέρα χρειάζομαι και λίγο πόνο για να ισορροπήσω. Το καλοκαιρινό αυτό πρόγραμμα είναι πολύπλευρο, ανεβαστικό, απενοχοποιημένο, και διαθέτει, κατά τη γνώμη μου, καλλιτεχνικό ενδιαφέρον».Σε αυτά τα ατού θα προσθέσουμε και τη μεγάλη μπάντα –για τα δεδομένα της εποχής τουλάχιστον. Οι συναυλίες της θα βασίζονται κυρίως στη δική της δισκογραφία, αν και τα τραγούδια της, ακόμη και τα πιο γνωστά, θα έχουν υποστεί μια νέα επεξεργασία, καθώς η νεαρή τραγουδίστριασυνεργάζεται με καινούργιους μουσικούς και ενορχηστρωτή (τον Νίκο Καλαντζάκο) έπειτα από έξι χρόνια σταθερής συμπόρευσης με τον Ευριπίδη Ζεμενίδη. Κομμάτια από το άλμπουμ που ετοιμάζει, σε μουσική του Μίνωος Μάτσα και στίχους της Ελένης Φωτάκη, δεν θα πει: «Συνειδητά, διότι αυτός ο δίσκος έχει αργήσει τελικά να βγει. Δεν είχα τον χρόνο να μπω στο στούντιο και θα ήθελα να του αφιερωθώ στα live μετά την κυκλοφορία του. Το πιο πιθανό είναι πως θα βασίζεται σε αυτόν το χειμερινό μου πρόγραμμα».

Ο χειμώνας που πέρασε θα συμπεριλαμβάνεται στους πιο σημαντικούς της επαγγελματικής πορείας της αλλά και της ζωής της εν γένει. «Είχα βάλει από την αρχή στόχο να γίνω μαθήτρια εφέτος. Με το θέατρο είχα πολλά χρόνια να ασχοληθώ, οπότε ήθελα να είμαι συνεπής σε κάτι που θα αποφάσιζαν άλλοι. Δεν έγινε καθόλου τυχαία αυτό. Κάποια στιγμή είχα αναλάβει πολλές ευθύνες και χρειαζόμουν ένα διάλειμμα. Η δουλειά αποδείχτηκε πολύ απαιτητική και δύσκολη. Ακουσα τη φωνή μου ολόκληρη για πρώτη φορά. Πρώτη φορά επίσης κατάλαβα τι θα πει πραγματική κούραση. Και σωματική και ψυχολογική. Χρειάστηκε με την Πιαφ να βουτήξω τόσο βαθιά μέσα μου, έγινε μια σημαντική διεργασία, την οποία ακόμη δεν αντιλαμβάνομαι εντελώς καθαρά. Με την Πιαφ ενώθηκα, ταυτίστηκα, την ευγνωμονώ, αλλά, όσο γοητευτική και αν ήταν η υπερβολή της, με βοήθησε να καταλάβω ότι όλα μπορούν να γίνουν και χωρίς τόσο δράμα ή αυτοκαταστροφή». Εχουν σιγουριά και ψυχραιμία τα λόγια της. «Είναι σαν να μου έχει φέρει ωριμότητα και ηρεμία όλη αυτή η εμπειρία. Να φανταστείς πως, για πρώτη φορά στη ζωή μου, στις πρόβες για τις συναυλίες δεν με έτρωγε το άγχος. Ελεγα πως θα τα καταφέρουμε στο τέλος, ό,τι και να γίνει».