That’s (F)it

Τι δυσκολεύτηκες περισσότερο να κατανοήσεις στον χαρακτήρα που υποδύεσαι στο «Fit»;«Ο χαρακτήρας που υποδύομαι στο Fit είναι ο πιο σύνθετος χαρακτήρας που έχω προσεγγίσει στη μέχρι τώρα πορεία μου. Παρά το νεαρό της ηλικίας του κουβαλάει ένα πολύ έντονο παρελθόν φορτισμένο με καθοριστικά για τη ζωή του γεγονότα, ενώ παράλληλα βιώνει ένα παρόν γεμάτο ανατροπές που τον αλλάζουν συλλήβδην. Αυτή ήταν για μένα η μεγαλύτερη δυσκολία στη προσέγγιση του ρόλου, το πώς δηλαδή θα μείνω συνεπής στα βιώματα του παρελθόντος αλλά και ανοιχτός σε ένα νέο παρόν και μέλλον με νέα δεδομένα. Μέχρι κάποια στιγμή στις πρόβες σχεδόν αδυνατούσα να δεχτώ ότι με ένα τέτοιο παρελθόν είσαι ικανός να βιώσεις ένα τέτοιο παρόν. Ευτυχώς με τους κατάλληλους συνεργάτες και μέσα από πολλή δουλειά όλα γίνονται εφικτά».

Θεωρείς ότι η παράσταση αδικείται από τον χαρακτηρισμό queer; Ποιο εύρος θεμάτων καλύπτει; Ποιο απ’ολα αγγίζει περισσότερο εσένα; «Αποστρέφομαι τις ταμπέλες τόσο στη ζωή όσο και στο θέατρο.Τις θεωρώ μάλιστα υπεύθυνες για πολλά από τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας. Πάντα πίστευα ότι το θέατρο πρέπει να έχει ως στόχο να απευθύνεται σε όλους και να τους αφορά όλους. Το Fit είναι ένα έργο που αφορά στις ανθρώπινες σχέσεις σε πολλές τους μορφές και ειλικρινά δε μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο θεμελιώδες και καθολικό απ’αυτό. Κατά τη γνώμη μου ο Νίκι Σιλβερ επιλέγει έναν ομοφυλόφιλο οροθετικό χαρακτήρα ως κεντρικό ήρωα του έργου του για να υπερτονίσει την αξία της αποδοχής στη λειτουργία των σχέσεων και όχι για να απευθυνθεί σε ένα ειδικό κοινό. Η αποδοχή είναι και το βασικό θέμα του έργου που με έχει αγγίξει περισσότερο. Δουλεύοντας αυτή την παράσταση, συνειδητοποίησα για ακόμη μια φορά ότι χωρίς ουσιαστική αποδοχή δε μπορούμε να μιλάμε για πραγματική αγάπη».

Ποιο είναι το μεγαλύτερο τίμημα που αναγκάζεται να πληρώσει ένας καλλιτέχνης προκειμένου να ζει και να δημιουργεί στην Ελλάδα του 2015;«Το να ζει καθημερινά με το άγχος του βιοπορισμού είναι για μένα το τίμημα που πλήρωνε πάντοτε ο καλλιτέχνης, πόσω μάλλον στην Ελλάδα του 2015, όπου η μέριμνα για όσους παράγουν πολιτισμό είναι σχεδόν ανύπαρκτη».

Σκέφτηκες ποτέ να τα παρατήσεις; Ποια σκέψη σου έδωσε τη δύναμη να συνεχίσεις; «Είμαι πολύ επίμονος άνθρωπος για να σκεφτώ να παρατήσω κάτι που αγαπώ τόσο πολύ».

Ποιος κάνει, κατά τη γνώμη σου, το πιο ενδιαφέρον θέατρο αυτή τη στιγμή στην Αθήνα; «Για να απαντήσω σ αυτή την ερώτηση ακριβοδίκαια θα έπρεπε να έχω δει όλες τις παραστάσεις που παρουσιάζονται στην Αθήνα αυτή τη στιγμή, κάτι που δυστυχώς είναι ανέφικτο. Θα θέσω λοιπόν ως κριτήριο το ποιες παραστάσεις έχω ζηλέψει βλέποντας τες και αυτές είναι οι παραστάσεις του Θωμά Μοσχόπουλου».

Ποια είναι η χειρότερη συμβουλή που σου έχουν δώσει;«Το «Να πατάς μέχρι εκεί που φτάνει το πόδι σου» είναι μια συμβουλή που δεν θυμάμαι αν την έχουν δώσει προσωπικά σε μένα, αλλά θυμάμαι να την ακούω και να ανατριχιάζω. Θεωρώ ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος σ’αυτή τη ζωή από το να μη δοκιμάζεις τα όρια σου».

Υπάρχει κάτι που δεν το γνώριζες και στο έμαθε το έργο στο οποίο παίζεις; «Το έργο αυτό μου έμαθε ή μάλλον μου υπενθύμισε ότι η ευτυχία μπορεί να προκύψει κάτω από τις πιο απροσδόκητες συνθήκες».

Κάθε Παρασκευή παίζετε μια μεταμεσονύκτια παράσταση. Τι θα πρότεινες να κάνουν μετά το τέλος της οι θεατές σας; «Θα τους πρότεινα να καθίσουν μαζί μας στο μπαρ του θεάτρου και να μας πουν τις σκέψεις τους για την παράσταση».

Σε μια ταραγμένη εποχή σαν τη σημερινή, σε τι συνεισφέρει στην κοινωνία η τέχνη εν γένει αλλά και, συγκεκριμένα, το «Fit»;«Ο ρόλος της τέχνης στις ταραγμένες ιστορικά εποχές είναι πιο ουσιαστικός από ποτέ και μάλιστα διττός. Αφενός πρέπει να διασκεδάζει και να ξεκουράζει τα κουρασμένα μυαλά των ανθρώπων και αφετέρου να παροτρύνει και να προτείνει τρόπους για να βελτιώσει κανείς τη ζωή του. Το Fit είναι μια παράσταση που κατά τη γνώμη μου υπηρετεί επάξια αυτό το ρόλο. Ως μια γνήσια μαύρη κωμωδία κάνει το κοινό του να γελάει ενώ παράλληλα του θυμίζει ότι όταν οι μεταξύ μας σχέσεις είναι ειλικρινείς και στηρίζονται στην ουσιαστική αγάπη είμαστε ικανοί να αντιμετωπίσουμε σχεδόν τα πάντα».

Ζεις στα Εξάρχεια και εργάζεσαι κοντά στην πλατεία Βικτωρίας. Ποιο τραγούδι θα αφιέρωνες σε καθεμιάαπό αυτές τις περιοχές της Αθήνας; «Στην περιοχή που δουλεύω θα αφιέρωνα το “Seven Seconds” από Youssou N’Dour/Neneh Cherry και στην περιοχή που μένω το “Ακρογιαλές δειλινά” διασκευασμένο απότους Ιμάμ Μπαιλντί».