H Σελήνη είναι ένας κόσμος παντελώς αφιλόξενος στην ζωή, τουλάχιστον στην επιφάνεια της και τα μέχρι τώρα στοιχεία που είχαν στην διάθεση τους οι επιστήμονες έδειχναν ότι ήταν ανέκαθεν ένας «βαρετός» άγονος κόσμος. Ομως διεθνής ομάδα επιστημόνων διατυπώνει μια νέα θεωρία που αλλάζει τα δεδομένα και δημιουργεί νέο ενδιαφέρον για την μελέτη του φυσικού μας δορυφόρου.
Αστροβιολόγοι του Πανεπιστημίου του Λονδίνου και του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον με άρθρο τους στην επιθεώρηση «Astrobiology» κάνουν λόγο για δύο χρονικές περιόδους που είναι πιθανό στην Σελήνη να υπήρξαν συνθήκες ευνοϊκές στην παρουσία των ζωής.

Οι ερευνητές αναφέρουν ότι αμέσως μετά τον σχηματισμό της Σελήνης πριν από περίπου τέσσερα δισ. έτη αλλά και 500 εκ. έτη αργότερα υπήρξε έντονη γεωλογική δραστηριότητα και ειδικότερα ηφαιστειακή. Η δραστηριότητα αυτή σύμφωνα με τους ερευνητές ήταν τέτοια που είναι πολύ πιθανό να σχηματίστηκαν μικρές λιμνούλες με τις ατμοσφαιρικές συνθήκες που είχαν αναπτυχθεί από αυτή την γεωλογική δραστηριότητα να επέτρεψαν στο νερό να βρίσκεται μέσα στις λιμνούλες αυτές για αρκετά εκ. έτη. Ο συνδυασμός νερού σε υγρή μορφή και πυκνής ατμόσφαιρας αποτελούν παράγοντες που επιτρέπουν την παρουσία της ζωής. Οι ερευνητές κατέληξαν στα συμπεράσματα τους μελετώντας δεδομένα από τις αναλύσεις πετρωμάτων και εδάφους

της Σελήνης αλλά και από σχετικά δεδομένα διαφόρων διαστημικών αποστολών. Αν επιβεβαιωθεί αυτή η θεωρία τότε οι πιθανότητες να αναπτύχθηκαν κάποιες μορφές ζωής στην Σελήνη έστω και σε μικροβιακό επίπεδο είναι πολλές. Μια από τις θεωρίες για την εμφάνιση της ζωής στην Γη είναι ότι αυτή δημιουργήθηκε μέσα σε τέτοιες λιμνούλες σε συνθήκες παρόμοιες με αυτές που περιγράφονται στην νέα θεωρία για την Σελήνη. Όμως η κρατούσα θεωρία αναφέρει ότι η ζωή έφτασε εδώ από Διάστημα με κάποιο μετεωρίτη ή αστεροειδή.