1. Στις 11-1-1982 εισάγεται στην εκπαίδευση, όλως αιφνιδίως και μεσάνυχτα, το μονοτονικό σύστημα αποσυνδέοντας τη γλώσσα μας από την ιστορική προφορά της. Το σκεπτικό ήταν να διευκολυνθούν οι μαθητές στην εκμάθηση της ορθογραφίας. Ωστόσο όχι μόνο αυτό δεν έγινε αλλά οι μαθητές έχουν προχωρήσει ακόμα πιο πέρα και έχουν καταργήσει τελείως τους τόνους!
Συμπέρασμα: Όσο πιο πολύ οδηγούμε τα πράγματα προς απλουστεύσεις, τα αποτελέσματα μας διαψεύδουν. Έτσι η « πενθήμερη» εκδρομή έχει γίνει «πενταήμερη» γιατί ακριβώς έχει αποκοπεί το νήμα της σωστής εκφοράς της λέξης. Είναι πολλές οι γλωσσικές εκτροπές που προκαλούν θυμηδία…
Την ίδια στιγμή η δασεία –το γράμμα h- διατηρήθηκε στις ευρωπαϊκές γλώσσες για λέξεις που προέρχονται από την ελληνική. Δεν κατεδαφίστηκε!
Συμπέρασμα: Ένα σοβαρό επιστημονικό θέμα εξομοιώθκε με το ενδυματολογικό. Με μια υπουργική απόφαση επιβλήθηκε το μονοτονικό και καταργήθηκε η ποδιά!
2. Το 1976 ο Γεώργιος Ράλλης καταργεί τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών στο Γυμνάσιο. Μετά από ένα 15ετές περίπου διάλειμμα, το 1992-93, η διδασκαλία των αρχαίων επανέρχεται στο Γυμνάσιο. Όμως, στην καθημερινή μας ομιλία, είναι αξεδιάλυτες η αρχαία και η νέα γλώσσα, μέσα από τη σύνταξη, τη γραμματική, το λεξιλόγιο. Η άγνοια της γλώσσας ως μιας ενιαίας και αδιαίρετης οντότητας μέσα από τη χρονική της εξέλιξη, αποδεικνύεται καθημερινά μέσα από τα πολλά λάθη προσώπων που έχουν δημόσιο λόγο, για να μη μιλήσουμε για τα λάθη των δημοσιογράφων!
Είχε πει κάποτε ο Παπανούτσος ότι δεν μπορεί κάποιος να μιλήσει και να γράψει σωστά τη δημοτική αν δεν πατάει στέρεα στη γνώση της αρχαίας κλασικής γλώσσας.
Τώρα τελευταία, υπάρχει και μια άλλη μόδα: τη χρήση των ξένων λέξεων την έχουμε πια εμπεδώσει, «πάμε για μπρέηκ», λένε τηλεπαρουσιαστές, αλλά η χρήση των ακρωνυμίων χωρίς εκφορά ολόκληρης της λέξης είναι άκρως ενδεικτική της «αγλωσσίας» μας! Έτσι εθιζόμαστε σε λέξεις «μησυφα», «εκουτου», «πουγουδουμου», «στε» (!) γιατί δεν διανοούμαστε ότι η σωστή εκφορά των λέξεων και οι κανόνες της γλώσσας είναι πρωτίστως και θέμα αισθητικής.
Συμπέρασμα: Οι αλλαγές στο σχολείο δεν είναι η προσθαφαίρεση μαθημάτων –με πρώτους στόχους τα αρχαία και τα θρησκευτικά (!) -είναι η διαμόρφωση ενός αξιόπιστου και σύγχρονου αναλυτικού προγράμματος με επιμορφωμένους εκπαιδευτικούς και ένα σχολείο που δεν θα αμφισβητείται από τα φροντιστήρια ούτε θα αυτοκαταργείται, παραμονές των Πανελλαδικών εξετάσεων. Οι σωστές αλλαγές θέλουν χρόνο, χρήμα και προπάντων γνώση και γνώσεις ! Υπάρχουν; Δεν θα το έλεγα!
Υ.Γ. Το κείμενο του Ιωάννου που δόθηκε στις Πανελλαδικές Εξετάσεις Λογοτεχνίας ήταν με το πολυτονικό σύστημα. Πώς τους διέφυγε;
