Κάθε νέος υπουργός στο πολύπαθο υπουργείο Παιδείας ευελπιστεί να φέρει τα πάνω –κάτω αλλά, φεύ, συχνά οι προσπάθειες παραμένουν ατελέσφορες! Γιατί άραγε;
Η κ. Αναγνωστοπούλου διατείνεται ότι θα κάνει πιο εύκολη την απαλλαγή των μαθητών από τα θρησκευτικά. «Η ελευθερία της συνείδησης απαιτεί μια απλή δήλωση του γονέαότι θα ήθελε το παιδί του να μην κάνει Θρησκευτικά χωρίς καμία αναφορά θετική ή αρνητική στο θρήσκευμα», είπε στους δημοσιογράφους.
Κατ’ αρχάς, ποιος είπε ότι στην Υπεύθυνη Δήλωση για την απαλλαγή από το μάθημα γίνεται σχολιασμός -θετικός ή αρνητικός- περί αυτού; Θα ήταν αγένεια και θα εκπεμπόταν λανθασμένο μήνυμα. Ύστερα το έγγραφο αυτό μένει κλειδωμένο στα συρτάρια του Διευθυντή του σχολείου, κάτω από απόλυτη εχεμύθεια, δηλαδή δεν περιέρχεται σε γνώση κανενός.
Και η υπουργός δήλωσε με αποφασιστικότητα: «Κακώς δεν το αλλάξαμε ως τώρα, θα το αλλάξουμε τώρα επειδή δεν είναι δυνατόν να οφείλει να δηλώνει ο μαθητής σε δημόσιο έγγραφο το θρήσκευμά του, ώστε να εξασφαλίσει την απαλλαγή».
Η απαλλαγή από το μάθημα των θρησκευτικών, με την αγαστή συναίνεση του γονέα, γίνεται για δύο λόγους :
Πρώτος λόγος: Λέει ο μαθητής ή η μαθήτρια: «Δεν μου αρέσει ο καθηγητής, δεν με πάει ούτε τον πάω, φεύγω από την τάξη και κάνω βόλτα στο προαύλιο -και επειδή τα προαύλια είναι αφύλαχτα- ε, δεν έγινε και τίποτα να βγω και παραέξω».
Δεν υπάρχει φύλακας να ανοιγοκλείνει την πόρτα και να ελέγχει ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει και με τα καθημερινά κενά μεσούσης της σχολικής χρονιάς– για διάφορους λόγους- δύσκολα ελέγχεται το σχολείο!
Εξάλλου, τα σχολεία μας δεν έχουν καμιά απολύτως δυνατότητα να απασχολήσουν τα παιδιά άλλων θρησκευμάτων που βρίσκονται εκτός τάξης γιατί δεν διαθέτουν απολύτως τίποτα άλλο εκτός από στεγνές αίθουσες διδασκαλίας και ένα εργαστήριο φυσικής αν το έχουν και αυτό! -Αλήθεια, το πρόγραμμα των βιβλιοθηκών που μας παράπεσε;- Επομένως για ένα παιδί το οποίο δεν ελέγχεται που βρίσκεται όταν οι άλλοι κάνουν μάθημα ευθύνη φέρει ο διευθυντής του σχολείου.
Δεύτερος λόγος: Λέει ο μαθητής ή η μαθήτρια: «Τα μαθήματα είναι πολλά και δύσκολα. Αν η πολιτεία μου δίνει την ευχέρεια, γιατί να μη γλυτώσω από ένα μάθημα που, στο κάτω κάτω, διδάσκεται δυο ώρες την εβδομάδα, καθόλου λίγο»! Και από κοντά οι πάντα γεμάτοι κατανόηση γονείς!
Μπορεί να μου πει η κ. Υπουργός, την ώρα που ο μαθητής θα είναι εκτός τάξης –γιατί σε καμιά περίπτωση δεν θα θελήσει να μείνει στην τάξη και να ζωγραφίσει- με τι θα απασχοληθεί;
Γιατί ο κ. Κουράκης, τον οποίο διαδέχτηκε, δεν έφερε την αλλαγή στη δυνατότητα της απαλλαγής στο μάθημα των Θρησκευτικών;
Η διευκόλυνση της απαλλαγής θα γίνει καθεστώς όπως έγινε με τη δυσλεξία. Όταν άρχιζαν να γεμίζουν τα συρτάρια με αιτήσεις απαλλαγής δυσλεξικών μαθητών από την γραπτή εξέταση των μαθημάτων τότε είπαμε ότι «κάτι πήγαινε στραβά»!
Κάποτε, σε μια από τις ετήσιες πια και συστηματικά επαναλαμβανόμενες μεταξύ Οκτωβρίου και Νοεμβρίου καταστροφικές καταλήψεις των σχολείων μας στη δεκαετία του 80, μια χαρισματική μαθήτριά μου, μέσα σε εκείνο το χαμό, έκανε μια χαρακτηριστική κίνηση με το δείκτη και το παράμεσο δάχτυλο για να μου επισημάνει ότι τα θρησκευτικά διδάσκονται δυο ώρες την εβδομάδα ενώ η Χημεία μόνο μια ώρα! Αλήθεια, τη χρειαζόμαστε τη χημεία;
Από τότε τίποτα δεν έχει αλλάξει!
Προτάσεις: Αντί ο κάθε υπουργός να επιδίδεται σε ασκήσεις ανατροπής καλύτερο θα ήταν να επιδίδεται σε ασκήσεις ουσίας.
Τα σχολεία μας δεν έχουν συνέλθει από τις καινοτομίες των εκάστοτε υπουργών οι οποίοι πρέπει να σκέφτονται ότι η θητεία τους έχει ημερομηνία λήξεως και ότι πρέπει να συνεχίζουν ό,τι καλό έχουν βρει και να αφήνουν πίσω τους κάτι καλό υπό την προϋπόθεση το κράτος έχει συνέχεια. Αλλά προπάντων να ρωτάνε αυτούς που γνωρίζουν από μέσα την κατάσταση.
Η άσκηση της πολιτικής δεν θέλει ούτε ξερόλες ούτε εγωισμούς και έπαρση. Θέλει αυτογνωσία και σύνεση.
Η κυρία Χαρίκλεια Μυττά, είναι φιλόλογος
