Για να μην κλείσει ο 21ος αιώνας με λουτρό αίματος

Καθώς σχεδόν πια καθημερινά χάνονται ζωές υπό τα ανηλεή χτυπήματα της κραυγής «ο Αλλάχ είναι μεγάλος» κατά χριστιανών ή και αλλόδοξων μουσουλμάνων, η ανάμνηση της Ανάστασης του Θεανθρώπου, του αγαπάτε αλλήλους αλλά και τους εχθρούς υμών, μας καλεί σε αυτοκριτική. Ενας διανοούμενος της ορθοδοξίας και σπουδαίος ποιητής, ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας Στυλιανός, με την ευκαιρία της επετείου της 25ης Μαρτίου, σε μήνυμά του που δημοσιεύθηκε στο Βήμα της Εκκλησίας Αυστραλίας (Μάρτιος 2017) διατυπώνει το τραγικό ερώτημα:

^«Κατά πόσον οι σημερινοί Ελληνες –μέσα και έξω από την Ελλάδα –διαθέτουμε τον στοιχειώδη βαθμό ευθύνης και επαγρυπνήσεως για τα όντως τίμια συμφέροντα του γένους; Δεν μπορούμε να διεκδικούμε αρετές που δεν έχουμε, μήτε να περιμένουμε επιτυχίες εκεί που δεν αγωνισθήκαμε ειλικρινά και φιλότιμα. Είναι απογοητευτικό να σκέφτεται κανείς ότι οι αρχαίοι Ελληνες, αν και πίστευαν σε είδωλα, όμως στη ζωή τους είχαν περισσότερη θεοσέβεια και μεγαλύτερη φιλοπατρία. Γιατί τι σημαίνει εκείνο το περίφημο συν Αθηνά και χείρα κίνει; Σημαίνει ότι αναγνώριζαν την προσωπική τους ευθύνη για τα ιστορικά τους πεπρωμένα».

Μια εξήγηση αναζητεί ο καταξιωμένος ζωγράφος Σωτήρης Σόρογκας εξομολογούμενος στα «Νέα» (1-4-2017). «Η Αριστερά μέχρι τη δεκαετία του ’80 υπήρχε μέσα μου σαν ένας κόσμος ταυτισμένος με την πρόοδο του ανθρώπου, το ήθος του, την απελευθέρωσή του από κάθε είδος δουλείας και συμβάσεις, με το αίτημα του δικαίου. Ομως αυτή η πίστη μου με είχε εγκλωβίσει σε έναν στείρο δογματισμό ο οποίος, όπως συμβαίνει συνήθως, μου απονέκρωσε άλλες αλήθειες. Τώρα χαίρομαι μια πρωτόγνωρη ελευθερία σαν να ξαναβλέπω τον κόσμο έτσι που δεν τον ήξερα ποτέ. Μετανιώνω για τον ιδεολογικό μου δογματισμό που κράτησε ηλιθίως για περισσότερα από 50 χρόνια και ο οποίος μου στέρησε μια ζωογόνα και υψηλής στάθμης επικοινωνία με την υπέροχη ζωγραφική της Ορθοδοξίας, αλλά και τα μοναδικά πνευματικά εκκλησιαστικά κείμενα πέραν πολλών άλλων» (δυστυχώς υπήρξαν εκατοντάδες χιλιάδες ηλίθιοι που συνέβαλαν σε αυτό και πολλοί συνεχίζουν –προσθέτω εγώ).

^«Μπορεί να κατατροπώνουμε τους Γκούτσιδες του κόσμου τούτου, όμως ντρεπόμαστε να διδάξουμε ελληνικό πολιτισμό στα παιδιά μας» διαπιστώνει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος. «Φοβόμαστε μήπως μας κατηγορήσουν για συντηρητισμό. Οι γελοιογράφοι του «Charlie Hebdo» είχαν λοιδορήσει και τον Πάπα και τον χριστιανισμό προτού γελοιογραφήσουν τον Μωάμεθ. Δολοφονήθηκαν από γάλλους πολίτες που εχθρεύονταν τον πολιτισμό, που τους έδωσε υπηκοότητα. Το Ισλάμ, φανατικό ή όχι, δεν αμφισβητεί τις αξίες του. Η Δύση όμως αμφισβητεί τις δικές της» («Καθημερινή» 26-2-2017).

^«Η κρίση του εθνικού κράτους, η κρίση της ευρωπαϊκής ιδέας, η αύξηση των ανισοτήτων, η εξάπλωση του εξτρεμιστικού ισλαμισμού, επιφυλάσσουν: πρωτοφανή βία. Στον 20ό αιώνα το κόκκινο της εξέγερσης ήταν το σύμβολο της σημαίας. Ας διασφαλίσουμε ότι στον 21ο αιώνα δεν θα είναι το αίμα μας» καλεί ο ιστορικός Μαρκ Φερό («Βήμα», 2-4-2017).

Οπως είχε διακηρύξει ο Κάρολος Μαρξ: «Οταν ο αγιότερος σκοπός επιδιώκεται με άτιμα μέσα, είναι άτιμος σκοπός». Γι’ αυτό προφανώς είχε εγκαίρως διαχωρίσει τη θέση του διακηρύσσοντας ότι εκείνος δεν είναι μαρξιστής. Οι μαρξιστές όμως;