Ποιος φοβάται τις εκλογές;

Αναρωτιέμαι τι είναι πιο επικίνδυνο για τη χώρα. Ενας προεκλογικός μήνας ή μια κυβέρνηση που σέρνεται από μήνα σε μήνα;

Τι είναι πιο χρήσιμο. Μια κυβέρνηση που έχει εξαντλήσει τις αντοχές της ή μια νέα κυβέρνηση με ισχυρό πολιτικό κεφάλαιο;

Τι συμφέρει περισσότερο. Μια κυβέρνηση που διαπραγματεύεται προσπαθώντας να κρατηθεί στην εξουσία ή μια κυβέρνηση με νωπή λαϊκή εντολή;

Τα ερωτήματα είναι ρητορικά διότι οι απαντήσεις είναι αυτονόητες.

Ποιος λοιπόν μπορεί να μη θέλει εκλογές; Μόνο εκείνος που φοβάται ότι θα τις χάσει. Λυπάμαι, αλλά άλλο επιχείρημα εναντίον των εκλογών δεν υπάρχει.

Μια καταστροφική διαχείριση του χρόνου έφερε πάλι την κυβέρνηση με την πλάτη στον τοίχο και χωρίς χρόνο στη διάθεσή της.

Οταν ένα λάθος επαναλαμβάνεται τότε δεν είναι λάθος. Είναι επιλογή.

Ευλόγως το δίλημμα κατέληξε «μέτρα ή εκλογές». Το πιθανότερο είναι ότι η κυβέρνηση θα πάρει τα μέτρα και δεν θα γλιτώσει τις εκλογές. Απλώς όσο καθυστερεί, είναι χειρότερα. Για τη χώρα με τα μέτρα και για την ίδια στις εκλογές.

Ηδη το κατηγορηματικό «ούτε ένα ευρώ!» του Πρωθυπουργού εξελίχθηκε σε «χωρίς υποχώρηση σε θέματα αρχών».

Ποιες είναι οι αρχές από τις οποίες δεν θα υποχωρήσει ο Πρωθυπουργός; Αυτός ξέρει, διότι αυτός θα τις ορίσει –εκ των υστέρων… Ενδεχομένως τα ανθρώπινα δικαιώματα, η παγκόσμια ειρήνη και η κλιματική αλλαγή.

«Αυτές είναι οι αρχές μου. Αλλά, αν δεν σας αρέσουν, δεν πειράζει. Εχω και άλλες!» έλεγε ο Μαρξ –ο Γκράουτσο Μαρξ…

Η δυσκολία της κυβέρνησης δεν βρίσκεται στην επιλογή. Τηρουμένων των αναλογιών, το καλοκαίρι του 2015 είχε βρεθεί σε χειρότερη θέση. Είναι ότι δεν έχει πλέον πολιτικό κεφάλαιο να επενδύσει στη σύγκρουση ή στην υποταγή.

Η αναθέρμανση της συζήτησης για τη δραχμή είναι περισσότερο ένδειξη αλαφιασμού παρά δήλωση προθέσεων.

Βλέπουν τον ευρωσκεπτικισμό να ανεβαίνει και ψάχνονται. «Μήπως να πάμε με αυτούς να γλιτώσουμε;».

Προφανώς επιλογή δεν υπάρχει. Μία μετά την άλλη κόπηκαν οι οδοί διαφυγής.

Χωρίς αφήγημα, χωρίς συμμάχους και χωρίς πολιτικό κεφάλαιο, ούτε η απόδραση αποτελεί επιλογή. Το φθινόπωρο μπορούσαν να περάσουν το 20%. Τώρα το ποσοστό τους δύσκολα θα γράψει δύο μπροστά.

Μόνο γι’ αυτό φοβούνται τις εκλογές. Αν θα τις αποφύγουν, είναι μια άλλη υπόθεση.