Το επταήμερο του Διόδωρου

Είμαι κουρασμένος, ημερολόγιό μου· δεν πρόλαβα να διορθώσω τις καταστροφές, Δευτέρα 6 η ώρα, νύχτα ακόμη, με ξύπνησε βίαιος άνεμος –ξαναήρθε ανεμοστρόβιλος. Πάλι έγειρε δεξιά η πέργκολα, πάνε οι γλάστρες, έφυγαν κλαριά –αλλά όχι μεγαλύτερες καταστροφές, μας λυπήθηκε αυτός, τουλάχιστον στη γειτονιά μας. Τα παράτησα και έφυγα για την Αθήνα, δεν άντεχα άλλο. Και στον δρόμο μου χάλασε το αυτοκίνητο –διαπίστωσα λοιπόν ότι για να ειδοποιήσω την ασφαλιστική μου, την Generali, έπρεπε να πάρω πενταψήφιο αριθμό με χρέωση. Επειδή δεν αντέχω την κοροϊδία, θα αλλάξω εταιρεία.

Εξατμίστηκε λοιπόν τη Δευτέρα η χαρά που είχα νιώσει το Σάββατο: επανεμφανίστηκε ο Μπούφος μου! Από μακριά με φώναξε, δεν πλησίασε –πρέπει να ήταν στην αγαπημένη του κουκουναριά την ημέρα που κατέρρευσε και ακόμη δεν έχει συνέλθει από το σοκ. Πάντως είναι καλά, αυτό έχει σημασία.

Φθάνοντας στην Αθήνα με περίμεναν ακόμη χειρότερα –οι παλαίμαχοι κομμουνιστές: Ο σοσιαλισμός είναι διαδικασία μακρά και όχι στιγμιαία και έχει υποχωρήσεις, συμβιβασμούς, νίκες και ήττες, εξήγησε ο επί του Πολιτισμού Αριστείδης Μπαλτάς. «Οταν σε αυτόν τον δρόμο βρισκόμαστε μπροστά σε υπέρτερους συσχετισμούς που μας αναγκάζουν να υποστούμε μια αναγνωρισμένη ήττα δεν σημαίνει ότι μετά την ήττα λέμε άλλα από αυτά που λέγαμε πριν… Λέμε κάτι που αναγνωρίζει το γεγονός μιας ήττας, ότι πρέπει να προσαρμοστούμε να κάνουμε τον συμβιβασμό που απαιτεί η ήττα για να συνεχίσουμε τον αγώνα».

Μπορεί η εγχώρια σπαστική Αριστερά να εγκατέλειψε τη βίαιη, ένοπλη, επαναστατική ρήξη και (100 χρόνια μετά τους Μπερνστάιν /Κάουτσκι και 40 μετά τους Τολιάτι / Μπερλινγκουέρ) να υιοθετεί πια τον «δημοκρατικό δρόμο προς τον σοσιαλισμό», αλλά το δικό της προγονικό ζαχαριαδικό «τα όπλα παρά πόδας» παρά την ήττα δεν το ξεχνά.

Αγώνας για τον σοσιαλισμό λοιπόν· με τον Καμμένο, τον Σπίρτζη, τον Πολλάκη, τον Κατρούγελω, τον Κουρουμπλή, την οικογένεια Καλογρίτσα… Περίεργος σοσιαλισμός θα είναι αυτός. Αλλά ίσως και αυτές οι συμμαχίες είναι αποτέλεσμα των «υπέρτερων συσχετισμών» στο εκλογικό σώμα: η αλλοτρίωση το εμποδίζει να κατανοήσει ότι πρέπει να υπερψηφίζει Αριστείδη Μπαλτά. Συμβιβασμός και αυτός –«αλλά μετά την ήττα λέμε αυτά που λέγαμε και πριν», όσα μνημόνια και αν υπογράψουμε.

Και αν τα βρει ο Τσίπρας με τη Γεννηματά ή τον Θεοδωράκη ή τον Λεβέντη; Μπορεί να χαρακτηριστεί και νίκη, γιατί γλίτωσαν από τον Καμμένο –αλλά μπορεί να είναι και αυτό συμβιβασμός. Ο Αριστείδης Μπαλτάς θα μας λέει ξανά πως όλα αυτά είναι «στιγμιαία», η πορεία είναι μακρά, σαν αυτή του κινέζου μακαρίτη προέδρου, αλλά «δίχως τανκς αεροπλάνα / μόνο τράπεζες-κανάλια / … /με καθοδήγηση λαμπρή του αρχηγού Αλέξη Τσίπρα / ξεψυχάει ο σατανάς της διαπλοκής» και πορευόμαστε στον σοσιαλισμό.

Προφανώς ο ισχυρισμός του Αριστείδη Μπαλτά δεν μπορεί να ελεγχθεί, ημερολόγιό μου. Ο,τι και αν συμβεί, αυτός θα υποστηρίζει πως «το καραβάνι προχωρά» –τα ίδια δεν ακούγαμε όταν ο Μπαλτάς και οι σύντροφοί του δήλωναν κομμουνιστές; Μπορεί τα κομμουνιστικά καθεστώτα να έκαναν αυτά που έκαναν, αλλά η πορεία προς τον σοσιαλισμό συνεχιζόταν: αν όχι στη Ρωσία, στην Κούβα· αν όχι στην Κούβα, στην Κίνα, αν όχι στην Κίνα, στη Βενεζουέλα –και έτσι φθάσαμε από τα Χειμερινά Ανάκτορα του Βλαδίμηρου-Ιλιτς Λένιν στα βοσκοτόπια του Ιωάννη-Βλαδίμηρου Καλογρίτσα μέσω του Ορφέα-Ερνέστου Τσίπρα.

Ο επικίνδυνος πελεγρινισμός

Εμένα μου φαίνεται πως αυτή η μακρά πορεία δεν είναι προς τον σοσιαλισμό αλλά προς την εξουσία –βγήκε ο Πρωθυπουργός να δηλώσει στον ΟΗΕ ότι αν δεν αντιμετωπιστεί το Προσφυγικό «θα δώσουμε χώρο σε εθνικιστικές, ξενοφοβικές δυνάμεις να δείξουν το πρόσωπό τους» –ο Καμμένος και οι δικοί του δείχνουν καθημερινά το εξουσιαστικό πρόσωπό τους επειδή δεν αντιμετωπίστηκε το Προσφυγικό ή επειδή τους πρόσφερε ο Αλέξης Τσίπρας κυβερνητικές θέσεις, για να γίνει ο ίδιος πρωθυπουργός και ο Αριστείδης Μπαλτάς υπουργός;

Η πορεία ατόμων και ομάδων προς την εξουσία έναντι οποιουδήποτε ανταλλάγματος (Καμμένος, μνημόνια, Ελληνικό…) βαφτίζεται πορεία προς τον σοσιαλισμό. Δυστυχώς, το μόνο που υπάρχει είναι προσωπικές σταδιοδρομίες. Σπουδαίο να γίνεσαι πρωθυπουργός ή υπουργός –αν το έχεις σκοπό ζωής, φυσικά. Αλλά ο δημοκρατικός δρόμος έχει το μειονέκτημα ότι κάτι πρέπει να προσφέρεις στον δήμο για να σταδιοδρομήσεις, κάτι περισσότερο από αταβιστικά αναμασήματα.

Αλλά αυτή τη συζήτηση για το τι έκανε η Εκκλησία στην Κατοχή και επί χούντας δεν την καταλαβαίνω: η διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών εξαρτάται από το πώς αποτιμάμε τους αρχιεπισκόπους Δαμασκηνό, Καντιώτη και Σεραφείμ;

Ανησυχώ μήπως ο υφυπουργός Θεοδόσης Πελεγρίνης καθοδηγεί ιδεολογικά τον υπουργό Φίλη –διότι ο Δαμασκηνός ήταν από αυτούς τους λίγους που βοήθησαν τους έλληνες εβραίους στην κατοχή, άρα συνέβαλε στην οικειοποίηση του «Ολοκαυτώματος» από το Ισραήλ. Ενώ δεν έκανε τίποτα για να οικειοποιηθούν οι ορθόδοξοι Ελληνες την «Καταστροφή» –μόνο τη «φέτα» καταφέραμε να οικειοποιηθούμε, ετοιμάζονται να μας την πάρουν και αυτήν.

Ας προσέξει ο Φίλης μην τον οικειοποιηθεί αυτόν ο πελεγρινισμός, ανώτατο στάδιο του αυτάρεσκου εγωτικού μπουρδολογισμού. Που φαίνεται απλώς γελοίος, ενώ είναι και επικίνδυνος: δεν ξεχνώ ποτέ πως ο Πελεγρίνης οργάνωσε το 2011 τη συγκέντρωση στα Προπύλαια που κατέληξε σε διαδήλωση και εισβολή στη Βουλή. Για ορισμένους ο δρόμος προς την εξουσία υπό το πρόσχημα του σοσιαλισμού δεν είναι απαραίτητα δημοκρατικός.