Συνεισφορά στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση

Καίρια η επισήμανση με αφορμή τα όσα έγραψα για το άγος των φροντιστηρίων («Το Βήμα», 6.3.2016). Τη διατυπώνει σε επιστολή της η ομότιμη καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών κυρία Αλίκη Μπακοπούλου-Χωλς. Τα παιδιά (όπως παρατηρεί) αναγκάζονται να καταφεύγουν στα φροντιστήρια επειδή δεν υπάρχει αντιστοιχία ανάμεσα στην ύλη του σχολείου και στην ύλη που εξετάζονται για την εισαγωγή τους στα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Αρα είτε στη μέση εκπαίδευση δεν διδάσκονται τα παιδιά την ύλη που υποτίθεται ότι απαιτεί η συνέχιση των σπουδών τους στα πανεπιστήμια είτε η ύλη που απαιτείται να γνωρίζουν οι υποψήφιοι φοιτητές για να επιτύχουν στις εξετάσεις είναι σκοπίμως μη συμβατή με εκείνη που διδάσκεται στη μέση εκπαίδευση. Αν υπήρχε συμβατότητα, τότε θα ήταν περιττά τα φροντιστήρια. Φυσικά θα εισάγονταν στα ΑΕΙ οι άριστοι, κάτι που ισχύει πάντοτε σε κάθε διαγωνισμό. Αρα είτε οι υπουργοί Παιδείας είναι ανίκανοι να αντιληφθούν αυτό το πρόβλημα είτε σκοπίμως συντηρείται αυτή η κατάσταση χάριν της φροντιστηριακής πελατείας του πολιτικού συστήματος, αυτό που κυβερνούσε μεταπολιτευτικά αλλά και εκείνο που το αντιπολιτεύονταν, πιέζοντας για ακόμη περισσότερες «ευκολίες» σε μαθητές και δασκάλους και περισσότερους πελάτες στα φροντιστήρια και για ιδιαίτερα μαθήματα.

Για τον ίδιο λόγο άλλωστε έχουμε τόσο μεγάλο αριθμό πανεπιστημίων και ΤΕΙ σε ολόκληρη τη χώρα. Η κομματική πελατεία (ξενοδόχοι, ενοικιάζοντες δωμάτια, καφετέριες, βενζινάδικα, ξενυχτάδικα κ.ά.) αριθμεί χιλιάδες ψήφους, ώστε να μην αγνοούνται στον χωροταξικό σχεδιασμό των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Αυτούς κυρίως εξυπηρετεί η εκπαιδευτική διασπορά. Αν οι αρμόδιοι ενδιαφέρονταν να σπουδάζουν τα παιδιά μας στην περιοχή της κατοικίας τους, τότε θα έπρεπε να προβλέπονται αντικίνητρα για τους υποψηφίους που επιλέγουν (όπως τώρα) εκπαιδευτικούς χώρους μακριά από το σπίτι τους, προκειμένου να ξεφύγουν από τον γονεϊκό έλεγχο και να ζήσουν τις απολαύσεις που προσφέρουν οι μεγαλουπόλεις στα παιδιά της επαρχίας.

Ακριβώς αυτή την πελατειακή σκοπιμότητα υπηρετεί και η ανοχή προς το φαινόμενο των αιώνιων φοιτητών, άγνωστο είδος για τα σοβαρά πανεπιστήμια σε όλες τις άλλες χώρες. Αιώνιοι φοιτητές υπάρχουν, επειδή μπορούν να δίνουν εξετάσεις απεριόριστες φορές (παγκόσμια νομίζω επίσης ελληνική ιδιαιτερότητα). Επίσης επειδή φθάνουν στο πτυχίο, ενώ χρωστούν μαθήματα ακόμη και του πρώτου έτους.

Μία ακόμη ουσιώδης επισήμανση: Ευτύχησα, λόγω ηλικίας, να προλάβω την εποχή που ο υποψήφιος έδινε εξετάσεις για μία μόνο επιστήμη και σε ένα μόνο συγκεκριμένο ΑΕΙ. Ετσι ούτε ο υποψήφιος νομικός κατέληγε να σπουδάζει θεολόγος ούτε κάποιος άλλος ενώ φιλοδοξούσε να γίνει γιατρός κατέληγε να βρίσκεται στα θρανία της Κτηνιατρικής Σχολής.

Επίσης δεν θα υπήρχε και το φαινόμενο των μαζικών μετεγγραφών, που επιδεινώνει ακόμη περισσότερο την ομαλή λειτουργία των ΑΕΙ. Αν θέλουν οι φοιτητές να βρίσκονται κοντά στο πατρικό τους, ας δίνουν εισαγωγικές εξετάσεις για ΑΕΙ της περιοχής τους. Οπου επιλέγεις και ό,τι επιλέγεις να σπουδάσεις θα ισχύει. Ούτε αλλαγή επιστήμης ούτε αλλαγή τόπου λειτουργίας του ΑΕΙ χωρίς νέες εξετάσεις.

Αν αυτά τα στοιχειώδη δεν τα λάβει υπ’ όψιν η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που σχεδιάζει το υπουργείο Παιδείας, τότε ματαιοπονεί.