Το θέμα μάς αφορά και απειλεί όλους τους ευρωπαίους πολίτες.
Η πρόσφατη αντιπαράθεση μεταξύ ενός ειλικρινούς πατρός, του Jean-Marie Le Pen, και μιας «ενοχλημένης» κόρης, για παράδειγμα, αρχίζει να εξελίσσεται σε υπόδειγμα, σε μοντέλο τακτικής υφαρπαγής των αφελών. Και είναι πολλοί. Παντού. Και όχι μόνο στη Γαλλία. Και αν ακόμη δεχθούμε ότι η Marine Le Pen πράγματι αγανάκτησε από τις ρητορικές κακοτεχνίες του ιστορικού ψυχοπαθούς που υποστήριζε για μια ακόμα φορά πως «τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν ήταν παρά μια λεπτομέρεια στη συνολική ιστορία», κάποιοι ακούγοντάς την αντέδρασαν, όπως έδειξαν οι δημοσκοπήσεις, ιδιαίτερα θετικά. Να, είπαν, «επιτέλους» η Marine διαχωρίζει ξεκάθαρα τη θέση της.
Στην πραγματικότητα όμως μήπως παριστάμεθα μάρτυρες ενός φαινομένου διανομής ρόλων δρος Χάιντ και δρος Τζέκιλ; Οπου κάποιοι ψηφοφόροι προσκαλούνται να παγιδευτούν εξ αντικειμένου από τον δεύτερο; Και με τη ρεπουμπλικανική συνείδησή τους ησυχασμένη (εντελώς ήσυχη ίσως όχι) να χειροκροτήσουν τη λυτρωτική απόσχιση; Και εξελικτικά –και εδώ είναι το πιο κρίσιμο –να μετακινηθούν στη συνέχεια από μια αρχική διαμαρτυρική διάθεση, όχι υποχρεωτικά οριστική προς το πολιτικό σύστημα, προς μια άλλη «προσχωρητική» στάση προς το Εθνικό Μέτωπο;
Μήπως δηλαδή θυσιάστηκε ένας ανεξίτηλα μαύρος ταύρος, ο Le Pen, για να προφασισθεί η Διάδοχος το άσπρο πρόβατο;
Η τακτική της αθέατης παγίδευσης όμως εξακτινώνεται. Στην Ουγγαρία η παγίδευση στήνεται με δύο εισόδους: ένα νεοεμφανιζόμενο «κόμμα» χαμηλής φασιστικής έντασης, το Jobbik, υιοθετώντας ακριβώς την τακτική της Marine εκφράζεται με έναν μελετημένο σκεπτικισμό απέναντι στους μετανάστες. Στοχεύοντας σε ψηφοφόρους ρατσιστικά μετριοπαθέστερους, αφήνει την εκπροσώπηση των σκληρών στο έκδηλα νεοφασίζον κυβερνητικό μόρφωμα, στο Fidesz.
Αυτές οι εξελίξεις προαναγγέλλουν άραγε νέες ενσωματωμένες μορφές υπονόμευσης της δημοκρατίας; Και στη Δημοκρατία; Οπου κάποια δεξιότατα κόμματα για να κυβερνήσουν είτε θα πρέπει να «δεξιοποιηθούν» ακόμη περισσότερο είτε θα πρέπει να προστρέξουν σε συνεργασίες με φασίζοντα προσθεματικά μορφώματα;
Περνάμε, άραγε, έτσι σε νέους συναλλακτικούς (ή και συναλλαγματικούς) τύπους τρικομματικών εκλογικών συστημάτων; Οπου τώρα το εξωσυστημικό «κόμμα» θα διεκδικεί κυβερνητικό ρόλο απέναντι στα οποιαδήποτε άλλα δύο που περιοδικά εναλλάσσονταν στην εξουσία, εντός του συστήματος;
Ο κ. Γιάννης Μεταξάς, ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, είναι τακτικό μέλος της Académie Européenne Interdisciplinaire des Sciences.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
