Μπορεί ο κ. Χαρδούβελης να διαβεβαιώνει – και δικαίως από την πλευρά του – ότι η χώρα δεν θα ξανακυλήσει στην πολιτική αβεβαιότητα, αλλά η εμπλοκή με την τρόικα, ούτε ανώδυνη είναι, ούτε χωρίς επιπτώσεις. Μόνο το γεγονός ότι ήδη βρίσκονται στο τραπέζι σενάρια για, τεχνική έστω, παράταση της υπάρχουσας συμφωνίας καταδεικνύει ότι ο δρόμος εξόδου από το μνημόνιο, που είχε υποσχεθεί η κυβέρνηση ήταν και παραμένει ολισθηρός.
Εκ των πραγμάτων, λόγω της προεδρικής εκλογής, η χώρα βρίσκεται σε ένα καθεστώς πολιτικής αβεβαιότητας, που ενισχύεται ακόμα περισσότερο από την καθυστέρηση επίτευξης συμφωνίας με την τρόικα. Η Ελλάδα, λόγω αυτής ακριβώς της κατάστασης, βρίσκεται ατή τη στιγμή αντιμέτωπη με ένα παραλογισμό: ενώ έχουμε πολύ καλύτερες δημοσιονομικές επιδόσεις, ενώ μια σειρά οικονομικά μεγέθη είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από χώρες όπως η Πορτογαλία αλλά ακόμα και η Ιταλία, οι αγορές και οι εταίροι μας εξακολουθούν να μας αντιμετωπίζουν ως…μιάσματα.
Η ευθύνη για αυτή την κατάσταση ανήκει σε μεγάλο βαθμό στην πολιτική ηγεσία της χώρας. Τόσο στην κυβέρνηση, που μονίμως προσπαθεί να καθυστερήσει ή να αναβάλλει μέτρα στα οποία έχει δεσμευθεί ,φοβούμενοι το πολιτικό κόστος. Αλλά και στην αντιπολίτευση που με την ισοπεδωτική άρνηση της, δεν επιτρέπει ένα μίνιμουμ συνεννόησης, ένα κοινό μέτωπο απέναντι στους δανειστές μας. Η εμπειρία που αποκόμισαν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στις επαφές τους στο Λονδίνο, την ίδια μέρα που η κυβέρνηση διαπραγματευόταν στο Παρίσι, είναι ενδεικτική των ψευδαισθήσεων που τρέφουν.
Αυτό που είναι κατανοητό στο μέσο πολίτη, είναι δυστυχώς ακατανόητο για το πολιτικό μας σύστημα. Δεν είναι τυχαίο ότι η τρόικα, οι ευρωπαίοι και το ΔΝΤ θέτουν συνεχώς πιο ψηλά των πήχη της διαπραγμάτευσης απέναντι μας. Από την ώρα που διαπιστώνουν ότι υπάρχει έλλειμμα εμπιστοσύνης, ότι δεν υπάρχει μια ελάχιστη κοινή εθνική στρατηγική, σκληραίνουν όλο και περισσότερο τη στάση τους, επιτείνοντας κι αυτοί με τη σειρά τους την αβεβαιότητα για τη χώρα .
Αυτό το ατέλειωτο παζάρι όμως κάποια στιγμή πρέπει να τελειώνει. Και για αυτό ένας δρόμος μόνο υπάρχει: όσες διαφορές πολιτικής κι αν υπάρχουν, να αναζητηθεί ο ελάχιστος κοινός παρονομαστής, αφού κανείς δεν θέτει αυτή τη στιγμή θέμα εξόδου από το ευρώ και να διαμορφωθεί μια εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης, που θα διεκδικήσει την καλύτερη δυνατή συμφωνία με τους δανειστές μας, τόσο για την έξοδο από το μνημόνιο, όσο και για το χρέος.
ΤΟ ΒΗΜΑ
