Το 2009, στην ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου στη ΔΕΘ, η προσμονή για την αλλαγή εξουσίας ήταν τόσο συμπυκνωμένη που έμοιαζε με απτή πραγματικότητα.
Αντίστοιχη είναι η προσμονή που συγκεντρώνεται τώρα γύρω από τον Αλέξη Τσίπρα.
Και το ερώτημα δεν είναι αν μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ θα είναι καταστροφική για τη χώρα ούτε αν θα υπάρξει διαφυγή καταθέσεων με κίνδυνο να καταρρεύσει το τραπεζικό σύστημα. Το πρόβλημα είναι ότι αναπαράγεται η ίδια νοοτροπία διακυβέρνησης.
Ο κ. Παπανδρέου δέσμιος των προεκλογικών του υποσχέσεων και των εσωκομματικών συσχετισμών καθυστέρησε σχεδόν επτά μήνες να λάβει μέτρα σωτηρίας της οικονομίας. Όταν, δεκαπέντε μέρες προτού στεγνώσουν τα κρατικά ταμεία, χρειάστηκε να υπογράψει το πρώτο μνημόνιο περιθώρια διαπραγμάτευσης δεν υπήρχαν.
Ίσως δεν θα έπρεπε να ξεχαστεί τόσο εύκολα η σύγκρουση του Χρήστου Παπουτσή με τον Φίλιππο Σαχινίδη με φόντο τις πρώτες περικοπές στα εισοδήματα προκειμένου να ενισχυθεί η διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας σχετικά με τη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης. «Σε ποια κυβέρνηση νομίζετε ότι είστε υφυπουργός; Άλλο πράγμα η έξοδος από την κρίση και άλλο να χάσουμε την ψυχή μας. Δεν σας το επιτρέπουν τα εκατομμύρια ψηφοφόροι του ΠαΣοΚ!», είχε δηλώσει εξοργισμένος ο κ. Παπουτσής από το βήμα της Βουλής. Αυτά έγιναν τον Μάρτιο. Αρχές Μαίου η Ελλάδα μπήκε στο μνημόνιο.
Άραγε οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ θα επιτρέψουν στον κ. Τσίπρα να παρεκκλίνει από τις υποσχέσεις του ή μέχρι να βρει τις ισορροπίες με το κόμμα του, με τα διοικητικά άπειρα στελέχη του (χρειάζεται περίπου 5.000 για να στελεχώσει τον κρατικό μηχανισμό) και με τους πολίτες να πιέζουν, θα χαθούν ξανά πολύτιμοι μήνες ενώ η χώρα πλησιάζει στην έξοδο από τα μνημόνια; Άραγε αυτή τη φορά θα ληφθεί υπόψιν ο παράγοντας αγορές ή θα σερνόμαστε πίσω τους καταγγέλλοντας το παιχνίδι των διεθνών κερδοσκόπων;
Τα ερωτήματα αποκτούν άλλη ουσία αν δούμε τι έγινε την περασμένη Πέμπτη στην Ολομέλεια της Βουλής στη συζήτηση για την κύρωση των συμβάσεων έρευνας και εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων στην Καβάλα, το Κατάκολο, τα Ιωάννινα και τον Πατραϊκό Κόλπο.
Ο εισηγητής του ΣΥΡΙΖΑ Απόστολος Αλεξόπουλος κατάγγειλε τις συμβάσεις ως «προκλητικά ετεροβαρείς» κατά του δημοσίου. Είπε ότι «εκχωρούνται σκανδαλωδώς» τα οφέλη του δημοσίου σε ιδιώτες και έθεσε με επιμονή το ερώτημα γιατί επελέγη η σύμβαση μίσθωσης αντί της σύμβασης διανομής παραγωγής με την οποία η κυριότητα των υδρογονανθράκων ανήκει στο κράτος και ο μισθωτής λειτουργεί ως εργολάβος. «Η σύμβαση αυτή προϋποθέτει, βεβαίως, την ύπαρξη κρατικής εταιρείας που θα μπορεί να αναλώνει την εκμετάλλευση», σημείωσε. Ο κ. Αλεξόπουλος δήλωσε ότι το κόμμα του καταψηφίζει τις συμβάσεις και τάχθηκε υπέρ της ακύρωσης των εν εξελίξει διεθνών διαγωνισμών.
Ο υπουργός Περιβάλλοντος Γιάννης Μανιάτης απάντησε ότι η Ελλάδα ακολούθησε το μοντέλο συμβάσεων που ακολουθεί όλος ο ανεπτυγμένος κόσμος ενώ τις συμβάσεις διανομής παραγωγής τις ακολουθεί μόνο η Αφρική.
Μάλιστα κατέθεσε και τον σχετικό χάρτη στα πρακτικά της Βουλής.
Σε ότι αφορά τη διαφάνεια οι συμβάσεις ελέγχθηκαν από το Ελεγκτικό Συνέδριο, οι όροι των διαγωνισμών δημοσιεύθηκαν στην Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και κατετέθησαν προς κύρωση στη Βουλή.
Επίσης, επισήμανε ότι για πρώτη φορά προβλέπονται συνολικά 25% ανταποδοτικά οφέλη για τις τοπικές κοινωνίες σε σχέση με όλα τα έσοδα που θα εισπράξει το Ελληνικό δημόσιο. Όπως είναι γνωστό τα έσοδα από τους υδρογονάνθρακές θα ενισχύουν τα ασφαλιστικά Ταμεία και δεν θα χρησιμοποιηθούν για το χρέος.
Ο κ. Μανιάτης πρόσθεσε ότι διαμορφώνεται το αυστηρότερο θεσμικό πλαίσιο για την προστασία του περιβάλλοντος σε πανευρωπαϊκό επίπεδο για τις νέες εξέδρες και ότι τα πρόστιμα και οι ποινικές ρήτρες όχι μόνο δεν θα πέφτουν σε διάφορα νομικά παραθυράκια αλλά θα καταβάλλονται σύμφωνα με τις αποφάσεις των αρμόδιων υπηρεσιών του Ελληνικού δημοσίου.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να δεχθεί ούτε την υλοποίηση ενός νόμου που δεν αφαιρεί ούτε σεντς από την τσέπη των πολιτών αλλά αντιθέτως θα δημιουργήσει πλούτο για τις επόμενες γενιές, τι αξία έχουν οι διαβεβαιώσεις του κ. Αλεξόπουλου ότι το κόμμα του είναι υπέρ των επενδύσεων με άλλους όρους και άλλες διαδικασίες;
Εκτός κι αν εννοεί, ότι οι επενδυτές θα σπεύσουν αν μια ευρωπαϊκή κυβέρνηση προτιμήσει τους αφρικανικούς όρους εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων με τα γνωστά επιτυχημένα αποτελέσματα για τους λαούς της Αφρικής.
