Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ της ελληνικής ομάδας στο Μουντιάλ ταιριάζει στο λαϊκό γνωμικό «τρώγοντας έρχεται η όρεξη». Ο πήχης είχε, ήδη, τοποθετηθεί αρκετά ψηλά. Μια θέση στον δεύτερο γύρο, τη 16άδα. Στόχος δύσκολος, αλλά όχι ανέφικτος όπως αποδείχθηκε στην πράξη. Η οκτάδα ανάβλυσε, μέσα από τον ενθουσιασμό που προκάλεσε η ανατροπή της εικόνας, κάθε άλλο παρά κολακευτικής, των δύο πρώτων αγώνων. Βάσκανος μοίρα –θα έλεγε ένας προληπτικός –στη συνέχεια. Τα αφορώντα την τεχνική αγωνιστική πλευρά του αγώνα με την αυθεντική έκπληξη του Κυπέλλου, όταν μάλιστα προερχόταν από την πιο μικρή πληθυσμιακή χώρα της παγκόσμιας σύναξης, είναι γνωστά.
***
ΕΝΑ από τα θέλγητρα της «στρογγυλής θεάς» είναι ότι δεν της καίγεται καρφί όταν η μια ομάδα εκπροσωπεί εκατοντάδα εκατομμυρίων κατοίκων και αχανών εκτάσεων και η αντίπαλος μερικά εκατομμύρια, χούφτα δηλαδή κατοίκων. Ο αγώνας που έδωσε η Κόστα Ρίκα απέναντι στην πανίσχυρη Ολλανδία (μικρή κι αυτή πληθυσμιακά χώρα) ήταν ο καλύτερος μέχρι τότε της διοργάνωσης της Βραζιλίας.
***
ΤΟ ΘΕΜΑ είναι πώς η ελληνική πλευρά διαχειρίστηκε τις συγκυρίες. Και ήσαν πολλές και γνωστές. Η ουσία είναι ότι πρόκειται για μια ατυχή κατάληξη για την οποία ευθύνες υπάρχουν και στις δύο πλευρές. Τους αθλητές και τον προπονητή. Αυτό είναι γεγονός που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση αλλά και βέβαια δεν πρέπει να ακυρωθεί ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο, ως εθνική αντιπροσωπεία, έκανε ένα ιστορικό βήμα προς τα πάνω. Και ο κόσμος ενστικτωδώς και με γενναιοδωρία απωθεί στην άκρη το τι θα γινόταν αν συνέβαινε αυτό ή εκείνο από τον τάδε και τον δείνα. Πάθος μάθει θέντα –αν δεν πάθεις δεν θα μάθεις –έλεγε ο μέγας Αισχύλος. Οψόμεθα, λοιπόν, στη νέα περίοδο της εθνικής ομάδας με τον νέο προπονητή. Ειπώθηκε ότι θα τα αλλάξει όλα. Δηλαδή η πολιτεία του Σάντος είναι απορριπτέα; Και εδώ ο επίλογος κάθε άλλο παρά ευχάριστος ήταν. Προσφυγή λοιπόν… σε τεστ αληθείας για την αντιπαράθεση μεταξύ προέδρου της ΕΠΟ και προπονητή;
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
