Μάρκες

Το πιο διαβασμένο θέμα της περασμένης Κυριακής, τουλάχιστον στην ηλεκτρονική έκδοση του «Βήματος», ήταν η συνέντευξη του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες στον Δημήτρη Γέρο. Είχε τα περισσότερα «χτυπήματα», αφήνοντας πολύ πίσω τα θέματα της πολιτικής επικαιρότητας που, με εξαίρεση το τι συμβαίνει στη Θράκη με τη μουσουλμανική μειονότητα, δεν είναι στην πρώτη γραμμή των αναγνωστικών επιλογών. Ο Μάρκες είναι βέβαια δημοφιλέστατος συγγραφέας και μορφή που υπερβαίνει τη λογοτεχνία. Αλλά η δημοφιλία του θέματος γι’ αυτόν χτυπάει το καμπανάκι για όλους εμάς τους ανθρώπους των εφημερίδων. Μας δείχνει καθαρά ότι οι αναγνωστικές συμπεριφορές έχουν αλλάξει και ότι όσοι είναι αναγνώστες χάρτινων εφημερίδων επιλέγουν θέματα που είναι πέρα από τις σκληρές ειδήσεις.

Η επικαιρότητα του Μάρκες είναι τα βιβλία του. Και ο εκδοτικός οίκος Penguin Random House Mexico επιβεβαίωσε ότι ο συγγραφέας έχει αφήσει ένα ημιτελές μυθιστόρημα που έχει τίτλο En Agosto nos vemos («Θα ιδωθούμε τον Αύγουστο»). Είναι η ιστορία μιας παντρεμένης πενηντάχρονης γυναίκας που επισκέπτεται κάθε Αύγουστο τον τάφο της μητέρας της. Στο ξενοδοχείο που μένει συναντά τον ίδιο άνδρα με τον οποίο διατηρεί μια σχέση. Είναι η σχέση που ανανεώνεται κάθε Αύγουστο. Το σχόλιο του εκδοτικού οίκου είναι ότι πρόκειται για μυθιστόρημα «συγκαλυμμένου ερωτισμού σε τροπική ατμόσφαιρα».

Το 2002 έζησα κυριολεκτικά δύο μήνες μέσα στον κόσμο του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, επιμελούμενος την αυτοβιογραφία του «Ζω για να τη διηγούμαι», που είχε κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Λιβάνη, σε μετάφραση της Κλαίτης Σωτηριάδου. Είναι πολύ χαρακτηριστικό το μότο που βάζει ο Μάρκες σε αυτό το κορυφαίο βιβλίο του: «Η ζωή δεν είναι αυτή που έζησε κανείς αλλά αυτή που θυμάται και όπως τη θυμάται για να τη διηγηθεί». Η αυτοβιογραφία του Μάρκες είναι κυριολεκτικά ένα μεταλλείο. Είναι το βιβλίο που μας δίνει τους «τρόπους χρήσεως» όλου του μυθιστορηματικού σύμπαντος του κολομβιανού συγγραφέα, το βιβλίο-κλειδί για να καταλάβουμε ότι ο περίφημος μαγικός ρεαλισμός του μυθιστορήματος «Εκατό χρόνια μοναξιά» δεν είναι επινόηση αλλά λογοτεχνική μετάπλαση –μεταγραφή σε άλλο επίπεδο –της ίδιας της ζωής του συγγραφέα και της μεγάλης οικογένειάς του.